“En toe kom Pa terug na ons toe.”
“Na wie toe moes ek terugkom? Hier is niks meer vir my nie.”
Sy weet depressie kom algemeen voor by hartpasiënte, maar soms maak haar pa haar moedeloos-moeg. Miskien, dink sy taamlik droewig, miskien as hy kleinkinders gehad het, wás daar vir hom iets om voor te leef. Maar daar is nie. Daar is net ek, en ek is duidelik nie die moeite werd om voor uit die dood terug te keer nie.
“Wat ook al, Pa,” redeneer sy tog nog met hom. “Dit was nie ons besluit om te neem nie. Dit was ’n Hoërhand wat besluit het dis nog nie Pa se tyd om te gaan nie.”
“Was dit, my kind? Was dit die Hoërhand se besluit, of het ons gaan foeter waar g’n mens behoort te neuk nie?”
Haar pa het te veel tyd op hande, dink Jenna. Te veel tyd om te dink, om oor goed te wonder waarvoor daar nie antwoorde is nie.
Sy wou haar goeie nuus met hom deel, vir hom vertel dat die kardioloog geen fout vind met haar hart nie, maar haar pa is nog nie gereed vir goeie nuus nie. Sy wou vir hom vertel van Amore, van die lywigste vrou wat sy in haar dag des lewens gesien het. Sy wou hom selfs vertel het van Luca de Wet ... Maar haar pa se wêreldjie het klein gekrimp en daarin is nie meer plek vir haar en haar belewenisse nie.
Sy kuier nog ’n rukkie, maak vir hom tee, bak vir hom ’n tjoppie sonder vet en smeer vir hom brood sodat sy aandete nie net uit droë brood en koffie sal bestaan nie. Sy voel skuldig toe sy kort daarna na haar woonstel toe verkas, maar dit voel of die mure van haar ouerhuis op haar wil val sodat sy nie asem kan kry nie.
Toe bel sy maar vir Adam, omdat daar niemand anders is wat sal belangstel om te hoor nie.
“Ek het my toets geslaag,” vertel sy opgewonde. “Die uitslag word glo binnekort vir Koos gefaks en hy kan maar daardie kontrak uit sy laai haal. Ek is reg vir hom.”
“Dit sal nie vandag of môre wees nie, ou girl,” antwoord hy. “Koos is boots and all in die Ooste. Gister weg on the spur of the moment. Hy wheel en deal daar tot die einde van volgende week.”
“Ag nee, man! Wat is ek nou veronderstel om te doen?”
“Jy kan natuurlik in die meantime by my team aansluit, of jy kan afvat en sorg dat jy jou beauty sleep inkry voordat die rat race weer vir jou begin. Ná wat daardie vark jou aangedoen het, kan jy doen met ’n lucky break.”
“Ek wil nie nou oor die vark praat nie,” keer sy voordat Adam behoorlik op dreef kan kom. Hy kan so lekker bitch oor iets dat sý by hom kan leer. Sy wil ook nie saam met hom in dieselfde groep werk nie, dis net te veeleisend. Praat van ’n drama queen! Elke ou dingetjie wat verkeerd loop, word opgeblaas tot ’n ramp. Sy’s baie mal oor Adam, maar sy verkies om hom as ’n vriend te hê, eerder as ’n kollega.
“Nou waaroor wíl jy dan praat dat jy my oor lunch-tyd bel? Wat wil jy my vertel?”
“Van my hart, man. En van die nommer wat my hart geclear het.”
“Let me guess – hy’s ’n hunk!”
“Wat laat jou so dink?”
“Wel, die man moet iets hê om jou gedagtes af te lei, want dis die eerste keer vandat jy jou lyf runaway bride gehou het dat jy nie oor die vark wat jou dit laat doen het, wil praat nie.”
“Ja, wel, die hartman ís nogal ’n hunk. ’n Arrogante beer van ’n man wat hom verbeel hy’s spesiaal gekies en hierheen gestuur om harte heel te maak.” Of te breek, kan sy nie help om te dink nie. “Eintlik het die man my van die begin af verkeerd opgevryf.”
“Jong, jy hét maar ’n paar serious hang-ups as dit by dokters kom, veral hartdokters. And who can blame you? Ná wat met jou pa gebeur het.”
“Ek was nou net weer by my pa. Hy gaan by die dag agteruit.”
“Daai ou ballie van jou moet uit sy groef kom of hy gaan jou ma in die graf join, hoor wat ek jou sê. Hy’s hopeloos te morbid om te survive, en hy trek jou ook af tot diep down in the dumps.”
“Moenie so praat nie, Adam. Hy’s al wat ek het.”
“En wat van my? Jy’t darem nog vir my ook.”
“Net totdat jy weer ’n liefde in jou lewe het. Dan gooi jy my opsy.”
“Wel, lovey, op die oomblik gaan ek deur ’n droogte soos wat die Karoo nie ken nie. Daar’s sweet nothing op die horizon.”
“Fine! Dit pas my!”
“How can you be so cruel, doll?”
“Kom dans Saterdag saam met my. Daar’s glo ’n nuwe plek in Blouberg. In die Elizabeth Hotel.”
“En hoekom sal ek en jy nou all of a sudden gaan dans? Pray tell!”
“Dis wat my kardioloog aanbeveel het. Vir my senuwees, jy weet?”
“Come again! Jou senuwees? As jý aan jou nerves ly, speel ek skrumskakel vir die Springbokke. Niemand wat jou al sien operate het, sal dit glo nie. Jy’t senuwees van staal, doll.”
“Ek is nie meer wat ek was nie, Adam,” herinner sy hom.
“Nee, seker nie, nie nadat die vark met jou gemors het nie.”
Nou is Adam behoorlik op dreef. Sy laat hom begaan, sy laat hom afpak oor wat Frederick haar alles aangedoen het en oor alles wat hy Frederick sou aandoen as hy van die bakleierige soort was.
Asof hy dit sal waag om ’n vinger teen Frederick te lig, dink Jenna. Daar sal net ’n nat kolletjie van hom oorbly. Maar dis goed om te weet daar is iémand wat aan haar kant is.
“Sal jy nou saam met my gaan dans?” vra sy toe hy stoom afgeblaas het.
“But of course. Jy weet ek verf graag die stad rooi saam met jou. Only a pleasure, my dear, only a pleasure.”
“Fine. Dan sien ek jou Saterdagaand.”
“Wat trek ons aan? Black tie?”
“Ek het nie ’n cookin’ clue nie.”
“Wel, ek is lus om ’n bietjie op te dress. Let’s go for it, doll. Kom ons maak ’n behoorlike entrance, ek en jy!”
Sy kan nie onthou wanneer laas sy moeite gedoen het met haar voorkoms nie. Toe sy reggemaak het vir die troue, ja, toe het sy vir elke skoonheidsbehandeling moontlik gegaan in die tye wat Koekemoer Internasionaal haar nie besig gehou het nie. Haar van kop tot toon laat doen. Manikuur, pedikuur, bikiniwaks, alles wat beskikbaar was. Sy wou Frederick se voete onder hom uitslaan en hom op sy knieë dwing. Aan háár voete, vir die res van haar lewe ...
Onnodig moeite gedoen. Geld gemors. Verniet! Alles verniet!
“Ja, ja,” sug sy net en groet.
Daardie aand gaan krap sy tog in haar going-away tas, wat vandat sy in Suid-Afrika geland het nog net so onaangeraak in die hoek van haar slaapkamer haar staan en koggel. Sy blaai deur die sexy nagkabaaitjies wat sy vir haar wittebrood aangeskaf het en smyt die flentertjies lap wat as onderklere moes dien eenkant toe.
’n Mens sou in elk geval dubbele longontsteking kry as jy dié goed in die hartjie van die winter in Londen sou dra, besluit sy grimmig. Sy behoort dankbaar te wees – sy’t ’n noue ontkoming gehad.
Onder in die tas, netjies opgevou en in plastiek toegedraai, kry sy die aandrok wat sy sou aantrek wanneer sy en haar nuwe eggenoot saans sou gaan dans. Dis ’n spogrok, ’n feëverhaalrok wat haar opnuut na haar asem laat snak.
Die hemelsblou materiaal vou sag om haar lyf toe sy die rok aanpas. Dit wys net genoeg been by die splete langs die kante om ’n mens nuuskierig te maak. What a waste, dink sy bitterbek, om hierdie rok aan te trek om saam met Adam te gaan dans. Mind you, hý sal dit juis waardeer, dalk meer as enige ander man. En beslis meer as Frederick, wat haar nie na waarde geskat het nie