“Nee!” Sy skud haar kop hewig. “Jy sal my nie oortuig van die toelaatbaarheid daarvan nie. Wanneer dit gaan om menselewens, of die kwaliteit van hulle lewe wanneer hulle uit die hospitaal ontslaan word, mag die winsgrens nie relevant wees nie. Die mediese beroep ís nie ’n beroep soos enige ander nie. Om geld te maak uit die weerloosheid van mense kan nie geregverdig word nie.”
“Dis ook nie wat ek bedoel nie. Natuurlik moet die pasiënt se welstand die deurslaggewende faktor wees, en daar behoort nooit onnodige operasies of ander behandelings toegepas te word nie.”
“Veral as daar nie behoorlik navorsing gedoen is nie.”
“Dis vanselfsprekend.”
Sy stem is nou allesbehalwe strelend – hy bulder. Hulle mag in die maanlig staan met die sout van die seelug op hulle lippe en met Tafelberg wat oor alles troon, maar van ’n romantiese atmosfeer is daar nie sprake nie. Dit voel eerder of sy haar in ’n oorlogsone bevind.
“Dis nié so vanselfsprekend nie!” blits sy. “Omdat metaalstents soms verwerping tot gevolg het, word daar sedertdien gebruik gemaak van middel-vrystellende stents, soos jy natuurlik baie goed weet. Sonder om in ag te neem dat die komplikasies daaraan verbonde baie gevaarlik kan wees.”
“Hoe weet jy al hierdie dinge?”
“My pa ...” Sy hoor hoe haar stem breek. “Hy moes ’n antistolmiddel drink nadat ’n stent by hom ingeplant is.”
“Dis noodsaaklik, ja.” Sy hoor die skielike onsekerheid in sy stem. “Aanvanklik is daar gemeen dit sal net vir ’n tyd lank nodig wees, ses maande, miskien ’n bietjie langer ...”
“Presies. En niemand waarsku jou dat jy dit dalk vir die res van jou lewe sal moet gebruik nie. Of dat jy sonder die bloedverdunningsmiddel die gevaar loop om ’n hartaanval te kry.”
Hy draai na haar, sit sy hande op haar skouers. “Wat het gebeur?” vra hy. “Vertel my.”
Sy skud haar kop. “Ek wil nie nou daaroor praat nie. Kom ons sê maar net my vertroue in die mediese professie het heelwat afgeneem.”
“Soveel so dat jy my ook van allerhande duistere motiewe verdink omdat ek jou nie meer as pasiënt wil hê nie.”
Sy sluk aan die knop in haar keel. “Wat anders kan die rede wees?”
“Dit, Jenna. Dít.” Hy trek haar nader. “Ek wil jou in die maanlig soen en ek mag dit nie met een van my pasiënte doen nie.”
Sy gee ’n hulpelose uitroep toe sy mond oor haar wang beweeg om op hare tot rus te kom. Eers is dit net ’n teer veeg oor haar lippe, maar die intensiteit daarvan laat haar na asem snak.
“Wat doen jy?” fluister sy.
“Wat ek al die hele aand wil doen terwyl jy en die ou met die wit pak dans asof julle dit al ’n leeftyd lank doen.”
“Ons doen dit feitlik al ’n leeftyd lank,” prewel sy. “Vandat ons saam op skool was.”
Hy snoer haar lippe met sy mond op hare. Hierdie keer gloei sy lippe van ingehoue passie. Sy mond verg meer van haar, word hard en besitlik op hare.
Sy steier op haar voete, haar gedagtes ’n warboel, haar lyf ’n kraaines van begeerte en skok. Wat dóén ek? vra sy haarself af. Waarom laat ek toe dat hierdie man, hierdie kansvatter, hierdie geldwolf, hierdie ... vreemdeling my soen?
Toe die soen verder verinnig, klou sy aan hom vas met ’n redelose oorgawe, onbewus van waar hulle hulle bevind. Dis asof sy in ’n spiraal beland wat haar insluk, wat haar nader en nader aan Luca trek sodat sy in ’n maalstroom van ekstase meegesleur word.
“So ja,” sug hy toe hy haar uiteindelik laat gaan. “Nou het ek dit hopelik uit my gestel gekry en kan ons normaalweg voortgaan.” ’n Glimlag krul om sy mooi mond.
Jenna moet aan die muur vashou om nie om te val nie. Die swernoot! dink sy wrang. Die ellendeling het ’n proefneming met haar gedoen. Haar gesoen omdat hy nuuskierig was oor hoe sy sou reageer. Haar gesoen sodat hy dit uit sy gestel kon kry. Sonder dat dit vir hom enigiets beteken het ...
Sy meisie alleen in die saal gelos, haar van Adam af weggerokkel, haar op ’n slinkse manier tot hier gekry. Hier waar jy die stem van die see kan hoor, waar die toorkrag van die maanverligte strand met jou emosies goël. Haar gesonde verstand is stom gemaak. En toe het hy haar gesoen soos sy nog nie voorheen gesoen is nie – ’n soen wat sy nooit sal vergeet nie, deur ’n man wat haar vrouwees in haar diepste kern aangeraak het.
Sy behoort hom te klap. Dramaties hier weg te storm, vir Amanda te gaan vertel wat haar geliefde doen wanneer sy nie in die omgewing is nie, hom te laat aankla vir seksuele teistering. Of iets! Maar haar bene is lam, die res van haar lyf ook.
Sy bly soos ’n vergete speelding op die balkon agter toe hy haar handsakkie vir haar aangee en sy rug op haar draai om binnetoe te gaan. By die ingang na die dansvloer huiwer hy ’n oomblik. Sy blik brand op haar.
Dan sug hy en lig sy hand in ’n afskeidsgroet.
Ek sal nooit weer met hom dans nie, besef sy. Nooit weer in sy arms wees nie. Daardie bittersoet marteling sal nooit weer myne wees nie.
Ek was ’n dwaas, raas sy met haarself. Ek het hom ’n kykie in die geheime hoeke van my wese gegee. Nou weet hy van my; hy ken my swakheid. Dat my diepste begeerte na ’n man is ...
4
Jenna geniet nie die res van die aand nie. Elke keer wat sy en Adam dans, voel dit vir haar of Luca se blik in haar nek inboor. Dalk verbeel sy haar. Waarom sal hy dit doen? Hy’s terug by sy tafel, waar hy oorkant Amanda van der Merwe sit en langsaam aan sy drankie teug. Wat hom ook al genoop het om haar te soen, is nou uit sy gestel.
Teen middernag loop die danssaal leeg. “Dis after all nou Sondag,” herinner Adam haar. “En ’n mens dans nie op ’n Sondag as jy in ’n Calvinistiese huis grootgeword het nie.”
“Wel, dit pas my. My voete is gedaan.”
Op pad motor toe gaan staan sy eers stil om haar silwer hoëhaksandale uit te trek. Die gruisklippertjies steek seer in haar voete, maar sy probeer van graspol tot graspol spring.
Toe hulle by die motor kom, gee Adam ’n gilletjie. “Oh no!” Hy slaan sy hand oor sy mond. “Wat doen ek nou?” Hy trek sy asem in. “Oh no, oh no, oh no!”
“Wat nou weer? Wat’s fout, ou drama queen?” wil sy weet.
“Jy moenie nog spot nie, doll. Kyk! Kyk daar!” Hy beduie met ’n gemanikuurde wysvinger. “Flat tyre! Dis ’n disaster. Kyk!” Hy gooi sy hande in die lug. “Oh gosh! What to do, what to do?”
Jenna sal nie normaalweg weet hoe lyk ’n pap wiel nie, maar hierdie een is tot op die staalrand afgeblaas. “Jy sal die wiel moet omruil, Adam. Dis net logies. Wat anders?”
“Wie? Ek? Jy joke seker!”
“Wel, ék gaan dit nie doen nie. Ek weet nie hoe nie.”
“En wat laat jou dink ék weet?”
“Komaan, Adam! Moenie so hopeless wees nie.”
Haar geduld raak op. Haar kleintoontjie is seer gedruk en sy’t baie om oor te dink. Sy wil in die bed kom, die komberse oor haar lyf trek en hierdie aand en veral die soen wat Luca haar gegee het, vergeet sodat sy kan slaap. Sy’s nie in die bui vir ’n scene of om in die koue aandlug met ’n pap wiel te sukkel nie. Adam moet nou uithaal en wys. Hy moet sy fieterjasies laat staan, sy pretensies op ys plaas en hierdie ryding van hom aan die loop kry, of sy gaan begin gif spoeg.
Sy stap om die motor en gaan staan by die kattebak. “Kry uit jou spaarwiel en jou gereedskap dat ons kan sien wat aangaan,” gee sy raad.
“Gereedskap?