“Dit was nie nodig dat jy dit self bring nie. Jy kon dit per e-pos gestuur het.”
“Ek kon, ja, maar dan het ek nie ’n verskoning gehad om hier by jou om te kom vir ’n koppie cappuccino nie.” Hy gee ’n tree nader. “Gaan jy my nie innooi nie? Nie eens ná al die moeite wat ek gedoen het om die dokumente persoonlik vir jou te bring nie?”
Sy staan opsy. “En vir my vertel jy cappuccino is gif. Vreeslik ongesond.”
“Dit is. Dis soos sonde. Heeltemal verkeerd, maar vreeslik lekker.”
“Het jy tyd daarvoor?” Sy wys na buite. “Kyk waar sit die son al.”
“Amore het gebel – die pasiënt wat ek vroegoggend sou sien, het gekanselleer.” Hy kyk haar skielik intens aan. “Het jý dalk iets daarmee te doen gehad?” vra hy terglustig. “My gesaboteer? Hom banggepraat oor my behandeling?”
“Moenie laf wees nie, Luca. Ek bevraagteken dalk die metodes waarmee hartpasiënte behandel word, maar dis nie tot jou beperk nie.”
Hy stap saam met haar kombuis toe – waar die wasbak hoog gepak staan van die vorige aand se skottelgoed. Vetterige borde waarin die spaghetti-dis wat sy in ’n ommesientjie aanmekaargeslaan het opgeskep was, vuil glase, ’n leë wynbottel.
“Dit lyk aardig hier,” laat hoor hy dan ook dadelik.
“Ek was te moeg ... te vaak om gisteraand ... eintlik vroeg vanoggend die skottelgoed te was.”
Sy bloos. Dan vererg sy haar. Sy hoef nie verskoning te vra vir haar kombuis nie. Nie teenoor Luca nie – hy hoort nie hier nie, veral nie douvoordag op ’n Donderdagoggend nie. Wel, douvoordag vir iemand wat nie meer opstaan voordat die hane begin kraai nie.
“Dit lyk of hier behoorlik gekuier is.”
Sy lag sag. “Dit wás nogal ’n marathon-kuier.”
“En wie was die gelukkige man?”
Sy kyk hom verbaas aan. “Dit het sekerlik niks met jóú te doen nie, dokter De Wet,” herinner sy hom.
Laat hom dink wat hy wil. En as hy vermoed dat dit een of ander viriele jong man was wat by haar gekuier het, des te beter. Die soen van Saterdagaand was ’n fout, een wat sy graag wil regstel. Luca de Wet moenie weet hoe uitgehonger sy is vir die liefkosings van ’n man nie.
En hy het geen belang by haar persoonlike sake nie. Hy hoef nie te weet dat dit Adam was wat hier by haar aangesit gekom het nie – en dat daar natuurlik hoegenaamd geen sprake van liefkosings was nie.
Die twee van hulle het oor alles en nog wat gesels. Oor Koekemoer Internasionaal en oor Koos wat sy belange na die Ooste uitbrei, oor die ekonomie in die algemeen, en die politiek, die diaspora van hoogs opgeleide jong mense wat baie vir die land se produktiwiteit kon doen, oor die moontlikheid van lewe op ander planete, oor enigiets onder die son – behalwe oor hóm, hierdie man wat met sy groot lyf en sy skoongeskeerde gesig die ruimte van haar kombuis vul.
Sy het Adam stilgemaak die oomblik toe hy begin uitvra het oor die gebeure van Saterdagaand nadat hy hom skaars gemaak het.
“En toe?” wou hy weet. “Uit daarmee! Wat het jy vir die dokter vir brekfis gegee? Bacon and eggs?” Hy’t gegiggel. “I suppose not! Nie gesond genoeg nie, nie met al daai cholesterol nie.”
“Ons het nie saamgeslaap nie, as dit is wat jy wil weet, Adam. En jy het my in ’n baie moeilike posisie geplaas toe jy hier weg is en die man by my gelos het. Wat moes hy dink? Dat ek en jy gekonkel het omdat ek aspirasies met hom gehad het?”
“Dit het nie vir my gelyk asof hy sou omgee as dit die geval was nie, I promise you.”
“Hierdie gaan ’n sinnelose gesprek wees,” het sy hom stilgemaak. “Ons praat nie verder daaroor nie.”
Sy het dit duidelik tot verbode onderwerp verklaar en Adam het hom vir ’n wonder daarby gehou. Maar nogtans het hulle so lekker gesels dat hy eers teen twee-uur hier weg is.
Dis ’n taamlik tydsame proses voordat sy die twee bekers cappuccino op die kombuistafel neersit. Sy oorweeg dit nie eens om Luca sitkamer toe te nooi nie. Veral nie terwyl sy met haar deurmekaar hare en in haar pantoffels en haar pajamas voor hom paradeer nie. Dit sal net nie rym nie. Dan maar eerder hier in die kombuis sit, waar alle romantiese gedagtes summier nek omgedraai sal word in die blakende, wrede oggendson wat genadeloos deur die venster skyn. Hier waar die helder lig van ’n nuwe dag maar te duidelik uitwys hoe ver sy tekort skiet as huisvrou.
“Hoe gaan dit met jou pa?” vra Luca uit die bloute. “Het jy al met hom gepraat ná daardie onsamehangende boodskap wat hy op jou antwoordmasjien gelos het?”
“Hoekom wil jy weet?”
“Ek stel belang in alle hartlyers, Jenna, hetsy volwassenes of kinders. Dis my studieveld. Ek het jóú lêer oorgegee aan my kollega, Pieter Smit, maar daar is niks wat my verhoed om jou pa te behandel nie. As hy dit natuurlik sal toelaat.”
Dis nou ’n mooi manier om my daaraan te herinner dat hy klaar is met my, dink sy wrang. Die verslag van sy ondersoek word in my hande geprop en my lêer is in iemand anders se liasseerkabinet.
“Of my pa sal toelaat dat jy hom behandel?” Sy snork sinies. “Ek twyfel baie sterk daaraan.”
“Wel, iémand moet. Iemand behoort dop te hou dat sy hart nie verder verswak nie. Of dat hy – die gode behoed – ’n hartaanval kry.”
“Hy het al,” sê sy sag. “My pa was amper dood van ’n hartaanval.”
Sy wil hom nie regtig daarmee belas nie, sy is seker hy hoor genoeg sulke snikstories in die normale verloop van sy werk, maar die herinnering aan daardie dag is skielik net te sterk om te ignoreer.
“My pa was nie gesond nadat hulle vir hom ’n stent ingesit het nie,” vertel sy. “Hy was glo veronderstel om soveel beter te voel en om meer energie te hê as voorheen, maar dit was nie die geval nie. Boonop het hy toe iewers gehoor dat die middel-vrystellende stents, soos wat by hom ingeplant is, nie heeltemal veilig is nie en enige tyd ’n hartaanval tot gevolg kan hê. Hoe waar die gerug was, is nooit regtig vasgestel nie, maar dis nie werklik hier ter sake nie.”
“Seker nie. Jou pa se vertroue was toe al daarmee heen,” sê Luca en hy klink taamlik moedeloos. “Dis hoekom dit so gevaarlik is wanneer joernaliste wat nie insae in die volle prentjie het nie dit waag om oor gesondheidsake te skryf. Die publiek gaan behoorlik op hol. Hulle glo eerder wat hulle daar lees as wat hulle dokters hulle vertel.”
“Wel, my pa was woedend. Vir die dokters, die kardioloë en veral vir my omdat ek hom omgepraat het om dit te laat doen.”
“Sy tipe stent word soms verkies omdat dit ’n middel vrystel wat veronderstel is om te keer dat daar weefsel op die stent groei en ’n verdere verstopping veroorsaak,” verduidelik hy.
“Dis hoe ek dit ook verstaan het, maar niemand het ons ingelig oor die komplikasies wat daardeur kan ontstaan nie. Dokters is gou om jou onder hande te neem, maar hulle stel nie noodwendig soveel belang in jou nasorg nie.”
Hy weerlê nie haar stelling nie, hy laat bloot die verwyt oor hom spoel. “Wat het toe gebeur?” vra hy, sy ryk heuningstem soos salf vir haar hart.
“By al sy ander kwale het my pa toe nog tandpyn ook gehad. Hy’s tandarts toe om die tand te laat trek. Hy wou nie hoor van ’n stopsel nie, hy wou net van die pyn ontslae raak. Daar was ’n paar kiestande wat getrek moes word.”
Luca kreun. “Laat ek raai: toe stel die tandarts voor dat hy die antistolmiddels tydelik staak.”
“Dis reg. Hy’t my pa huis toe gestuur en gevra om later terug te kom wanneer die antistolmiddels uitgewerk is.”
“Die tandarts was natuurlik bang vir oormatige bloeding. Dis verstaanbaar.”
“Maar nie verskoonbaar nie.”
Sy kan nie langer stilsit nie. Sy gaan