Klimtol. Etienne van Heerden

in die donker wegraak en net as vlek oor die sand beweeg. Hy gaan Voorstrandt toe, weet sy. Of dalk swenk hy later hotel se kant toe.

      Sy koes laag en hol oor die straat na sy huisie. Dalk sien van die gaste by Blikkie haar, maar niemand roep na haar nie. Sy voel aan die voordeurknop. Dit is gesluit. Dan loop sy aan die seekant om die huis en toets elke venster. By sy slaapkamervenster is sy gelukkig. Sy skuif die raam op en glip in.

      Sy gaan sit in die donker op sy bed en wag. Naderhand gaan sy na die tweede slaapkamer en skuif onder die divan in en lê daar en wag totdat hy kom. Dit neem lank, maar sy word rustig en ’n huis het reuke wat sy nou waardeer: lampolie en seep en stof en vuurherd-as. Hy kom steunend in en dit klink of hy giggel en sukkel met die deur. Eers dag sy daar is iemand by hom, maar toe hy hard poep, besef sy hy is alleen en sy wag dat hy deur die huis beweeg. Die yskas gaan oop en sy hoor hom steun en hoe ’n prop uit ’n bottel getrek word. Hy skink en sluk gretig.

      Dan gaan staan hy by die toilet en sy luister hoe hy water afslaan en uiteindelik gaan hy na sy kamer, waar hy op die bed gaan lê sonder om uit te trek en gouer as wat sy verwag het, begin hy snork.

      Stadig kruip sy onder die divan uit en sluip na sy kamer. Hy lê uitgesprei met sy regterhand op sy maag en die kronkeltoutjie van sy vinger is maklik om te volg tot waar die klimtol half weggesteek onder die laken lê en blink in die lig wat deur die venster kom.