Sy glimlag dapper. “Jammer, Simon, en dankie vir die troosprysie. Amper verongeluk ek die hele dag met my simpelgeit. Vergewe my.”
“Dit was allesbehalwe ’n troosprys, maar ek aanvaar dit op een voorwaarde. Ons gaan nou ’n plek soek en lekker yskoue sjampanje drink voordat ons teruggaan. Dalk oortuig dit jou van my goeie bedoelings en besef jy hoe ’n voordelige saketransaksie dit kan wees.”
Sy lyk skepties. “Het jy jou nog nie bedink nie?”
“Nee, en ek wag in spanning op jou antwoord.”
“Gewoonlik drink ek nie sjampanje nie, maar skielik is ek lus daarvoor. Miskien is dit tyd dat ek wegdoen met ’n paar van my vooropgestelde idees.”
Sy hand is warm op hare. “Kom, nie ’n woord verder nie. Die res van vanaand is dit net ons twee, niks en niemand gaan dit bederf nie.”
Sy lag flouerig. “Nou toe dan, waar kry ons die sjampanje? My keel is skielik baie droog.”
Dit neem nie lank om ’n plek te kry waar hulle privaat kan wees nie. Sy sien hoe aandagtig hy die dranklys bekyk en sy luister hoe selfversekerd hy aan die kelner verduidelik presies waarna hy soek.
“Op ’n heerlike dag. Hopelik is daar nog sulke tye in die toekoms, Telani. Hierdie een is spesiaal op jou besluit,” glimlag hy terwyl hy die glas aangee.
Sy proe versigtig. Die man ken beslis die verskillende soorte sjampanjes, want vir haar is dit amper so lekker soos koeldrank.
“Dankie, Simon, dis heerlik.”
“Wanneer kan ek ’n antwoord kry?”
“Nie nou nie. Ek wil vannag daaroor slaap, dan sien ons wat môre bring.”
“Is dit ’n belofte?”
“Ja, daar’s ’n paar los drade wat ek moet uitsorteer, maar dan behoort ek te weet watter koers om te vat.”
“Nou ja, dan drink ons daarop.”
Ná die tweede glas voel sy lighoofdig, maar ook sonder die swaarmoedige gedagtes wat die laaste tyd deel van haar lewe is. Sy gaan nie toegee aan swartgalligheid nie, sy gaan ten minste hierdie een aand enduit geniet.
Sy raak kriewelrig toe sy sien hoe Simon na haar kyk sonder om ’n woord te sê.
“Hoekom kyk jy so na my?”
“Omdat jy nie weet hoe ’n aantreklike prentjie jy maak nie.”
“Is dit nou jy of die vonkelwyn wat praat?”
“Nee, Telani, jy is baie mooi. Jou groen oë wat so skerp afsteek teen jou swart hare is baie treffend, om nie te praat van daai lang, swart wimpers nie.”
Sy bloos bloedrooi. “Hou op, Simon, jy sien al my blapse raak.”
Hy lag skuldig en wink na die kelner. “Jy’s reg. Ek sal my heelaand aan jou kan sit en vergaap.”
Sy is amper spyt toe Simon opstaan. “Komaan, dis tyd om jou terug te neem.” Hy trek haar aan haar hand orent en hou haar vas toe sy effens onvas op haar voete is.
Sy giggel soos ’n skooldogter. “Oepsie, my kop draai ’n bietjie. Jy beter my nie laat los nie.”
“Ek is net hier langs jou. Kom, ons kry ’n taxi.”
Maar Telani stribbel teë. “Nee, dis darem nie so erg nie. Ek wil liewer stap, vars lug kan my net goed doen.”
Hy kyk geamuseerd na haar. “Ons hotel is ver hiervandaan.”
“Ek sien kans om Kilimandjaro uit te klim. Wat was in daai sjampers?”
Hulle loop met hulle koppe naby mekaar, sy arm beskermend om haar middellyf.
’n Ent verder steek Telani vas. “Watse ligte flikker so, Simon? Dit lyk amper asof dit mens nader lok.”
Hy lag kliphard toe hulle voor die helder verligte ingang gaan staan. “Wil jy nou meer. Dis een van daardie kapelle waar mens sonder enige fieterjasies kan trou.” Hy kyk na die naam. “As ek my nie misgis nie, is dit hier waar ’n bekende popsangeres ook halsoorkop getroud is.”
“Jy speel seker.” Sy loer met groot oë binnetoe. “Kan ons nie ingaan sodat ek net hier voorlangs kan sien hoe dit lyk nie? Asseblief, Simon, ek het nog net hiervan gehoor. Dan kan ek spog dat ek ook in so ’n plek was.”
“Jong, ek weet nie. Netnou gooi hulle ons uit as ons nie besigheid wil doen nie,” skerm hy. “Tensy . . .”
Skielik is sy in ’n roekelose bui. “Komaan, bangbroek. Ek sal voor loop. Bly jy net agter my,” nooi sy ewe kordaat.
Binne is alles romanties in die oortreffende trap en strelende musiek speel in die agtergrond. Sy gaan staan voor ’n boog wat oordadig versier is en kyk rond. Agter daardie toe deure is seker waar die seremonie voltrek word, dink sy.
Simon kom agter haar staan en sy arms vou om haar lyf.
“Trou met my, Telani,” fluister hy in haar nek. “Sommer net hier.”
Sy ruk weg. “Ek is wragtag aangeklam. Amper het ek jou verkeerd verstaan.”
“Jy’t reg gehoor. Hoeveel keer moet ek nog vra?”
Sy draai om na die aantreklike man hier by haar. “Ja, sure, hoekom nie? Ons kan netsowel die kans gebruik,” speel sy saam. “Dink net hoeveel geld ons kan spaar.”
“Ek bedoel dit, Telani, ek herhaal my aanbod, ek wil met jou trou.”
Hoekom is sy stem so ernstig? wonder sy. Dis mos ’n hengse groot grap, veronderstel om haar op te beur.
“Jy is sowaar ernstig, nè, Simon? Kom ons loop liewer, die plek tas jou sinne aan.”
Sy arms hou haar stywer vas. “Ek het netnou jou paspoort en identiteitsboekie in jou handsak gesien. Ons het alles wat ons nodig het. Jy moet net ja sê, asseblief, Telani?”
Sy kyk in sy pleitende oë, bewus van sy strelende hande op haar arms. Aag, wat de heng? Sy’s mos weer ’n alleenloper, sy gaan instem, kyk hoe ver die speletjie gaan.
“Oukei, hoekom nie? Ons is mos in Vegas. Hier word alles in die oortreffende trap gedoen. Ek het niks om te verloor nie, kom ons gaan trou,” willig sy giggelend in.
Hy lag verlig. “Gedog jy gaan nooit ja sê nie,” sê hy en trek haar saam.
Die ontvangsdame is vriendelik en behulpsaam toe Simon hulle besonderhede gee.
“Jy wil seker ’n trourok dra, of . . .” vra hy onseker.
“Natuurlik wil ek,” val sy hom in die rede. “Dis immers elke meisie se groot dag. En jy dra niks anders as ’n swawelstertpak met ’n keil nie.” Sy waai vir hom toe sy agter die meisie aanstap.
“Ek gaan solank die registrasie en papierwerk afhandel,” roep hy agterna.
Telani kyk geamuseerd om haar rond na al die bruidsuitrustings en toebehore. Sy vat die eerste die beste bruidsgewaad en verdwyn in die aantrekkamer. Sy trek vinnig aan, smoor haar gedagtes aan die ingevoerde skepping wat nou nutteloos in ’n kas by die huis hang.
Toe sy na haarself in die spieël kyk, moet sy hard sluk om die snikke te keer, maar die trane stroom oor haar wange. Dis heeltemal anders as wat haar smaak is, maar hierdie hele besigheid is soos popspeel – hoe verder van die waarheid, hoe beter.
Die assistent rangskik die sluier op haar kop, druk ’n paar blomme in haar hand en beduie waarheen sy moet gaan. So ja, ten minste kan Simon nie die trane sien nie. Sy stap hom stadig tegemoet en kyk twee keer na die aantreklike ou voor die altaar om seker te maak dis die regte man met wie sy gaan trou.
Sy oë is vol bewondering op haar en hy glimlag bemoedigend terwyl sy oë haar gerusstel. Sy stap