Terwyl sy stort en aantrek, dink sy hoe sy haar laaste dag in Vegas gaan deurbring. Vandag wil sy die strate invaar en ’n geskenkie vir Marissa koop. As dit nie vir dié vriendin van haar was wat haar deur die hartseer tyd bygestaan het nie, het sy seker nou nog in sak en as gesit en wonde lek. Sy skud haar kop vererg – genoeg hiervan. Die lewe gaan aan. Wanneer sy terug is in die Kaap, moet almal sien die vakansie oorsee het haar die wêreld se goed gedoen en haar hart is ver van gebroke af.
’n Harde geklop aan die deur onderbreek haar gedagtes. Eers die telefoon, nou ’n laspos by die deur. Wat is dit vanoggend? Sy maak die deur oop, wil sommer lelik praat, maar die woorde stol. Voor haar staan Simon.
“Pla ek?” vra hy met ’n onseker glimlaggie.
Telani sluk haar woorde. Moet die dekselse man so aantreklik wees? Selfs in jeans en ’n T-hemp lyk hy soos die held van ’n sepie.
“Ek was juis op pad uit,” sê sy en tel haar handsak op sodat hy die boodskap moet kry.
“O, ek sien,” sê hy terwyl hy haar op en af bekyk. “Jy lyk baie mooi.”
Sy wonder selfbewus of die rok nie te veel van haar borste vertoon nie. Die lae hals beklemtoon juis die gleufie waar die ronde kurwes teen mekaar druk. Toe sy dit gekoop het, was sy desperaat en uitdagend, maar nou sien sy watter uitwerking dit het.
“Wil jy inkom? Daar is darem nog tyd. Ontvangs het my vroegoggend al wakker gebel. Toe staan ek maar op en besluit om die beste van my laaste dag te maak.”
Hy vryf sy hande. “Dis ek wat gebel het. Ek het jou nommer by hulle gekry.” Hy lyk ongemaklik. “Telani, daar’s iets wat ek met jou wil bespreek.”
“O,” sê sy verbaas. “Kom sit. Wat op aarde is daar waaroor ons so vroeg in die dag moet praat?”
“Dis persoonlik. Ek lê al heelnag wakker en dink.”
Hulle gaan sit teenoor mekaar. Sy wonder of sy haar dit verbeel dat sy oë bekommerd lyk. Sy glimlag. “Ek’s ’n arbeidsterapeut, onthou, nie ’n sielkundige nie.”
“Presies. Jy’t gisteraand genoem dat jy sonder werk is en . . .”
Sy spring op en gaan staan hande op die heupe voor hom sodat hy effens terugskuif. “Dit het regtig niks met jou uit te waai nie. Vergeet daarvan.” Dis die laaste ding waaroor sy wil praat. Sy mik na die deur.
Simon spring op. “Ek het jou hulp nodig, Telani.” Hy trek haar aan die arm terug. “Luister net eers, asseblief, dis oor my seuntjie.”
Sy kyk ongelowig na hom, haar oë op skrefies. “Jou wát?”
“My kind.”
“Wil jy my nou kom vertel jy’s getroud?” Sy ruk los en gaan maak die deur oop. “Ek dink jy moet liewer loop, Simon. Ek weet nie onder watter indruk jy is nie, maar ek is nie ’n los meisie wat afleiding soek met getroude mans nie. En moenie op my gevoelens probeer speel met die storie van die kind wat kastig hulp nodig het nie. Ek is nie vyftien nie.”
Simon druk haar weg en maak die deur weer toe, maar Telani is so boos, sy kan slange vang.
“Jy weet, julle sakemanne is almal dieselfde. Gaan kastig oorsee op besigheid, maar iewers pas julle ’n los gelukkie in, so asof dit julle reg is, en deel van die pakket. En om dan boonop jou kind voor te hou.” Sy voel asof sy gaan stik. “Jy behoort jou te skaam!”
Simon laat haar begaan, gaan sit net stadig.
“Kan ek nou my kant stel sonder dat jy my in die rede val?” vra hy uiteindelik. “Moet asseblief tog nie so oor my troon nie. Kom sit asseblief.”
Sy plak haar vererg op die randjie van die bank neer en vou haar arms oor haar bors. “Eintlik wil ek niks hoor nie, maar maak gou, ek wil loop.”
“Ek is nie getroud nie, ek is al ’n paar jaar ’n wewenaar. Jaco, my seuntjie, is vier.” Hy vryf oor sy oë, lyk asof hy na die regte woorde soek. “My vrou het leukemie gehad en is dood toe Jaco skaars twee jaar oud was.” Hy bly so lank stil dat Telani wonder of hy hom bedink het. “Jaco is ’n pragtige kind, maar hy’s meestal teruggetrokke en besig met sy eie gedagtes. Partymaal verander hy handomkeer en gaan vreeslik te kere, gewoonlik oor onbenullighede, as hy iets nie kan regkry nie.” Simon vryf oor sy knieë en sy sien die hulpeloosheid op sy gesig. “Telani, ek weet daar is iets wat nie reg is nie. Die kleuterskool se verslae noem ook dat daar afwykings is, dat hy nie altyd optree soos ander kinders van sy ouderdom nie. Ek weet Jaco het hulp nodig, maar ek het nog altyd weggeskram, gehoop dit sal vanself regkom, gedink dis omdat hy nie ’n ma het nie.”
Teen wil en dank luister Telani aandagtig. Sy het al met so baie kinders met dieselfde simptome te doen gehad. Sonder dat sy dit kan help, boei sy storie haar, wil sy meer weet.
“Toe jy gister noem dat jy ’n arbeidsterapeut sonder werk is” – hy glimlag skeefweg – “was dit asof daar ’n lig vir my opgaan.”
“Ek verstaan nie waar ek inpas nie, behalwe dat ek jou kan verwys na verskeie instansies met uitsonderlike suksesrekords.”
“Ek het baie goed hieroor gedink, Telani. Ek wil jou ’n aanbod maak. Wil jy my nie met Jaco help nie? Dis nogal ’n teer saak vir my.”
“Maar jy vermoed net daar skort iets, dis nie te sê dis wel so nie. Baiemaal is ouers net oorsensitief omdat hulle kinders nie so fluks vorder soos hulle vriende s’n nie.”
“Ek weet, maar ek het my redes.” Sy blou oë soebat. “Trou met my, Telani, dan sien ons dit as ’n saketransaksie waar ek jou dienste as vrou en arbeidsterapeut koop vir ’n jaar.”
Sy gooi haar hande in die lug. “Jy’s van lotjie getik!”
“Luister klaar. Ek betaal jou ’n miljoen rand daarvoor –’n halfmiljoen ná ses maande en die res aan die einde van die jaar.”
Haar oë rek en sy val agteroor teen die bank se rugleuning, voel hoe histerie in haar opbou. Dan bars sy uit van die lag asof Simon so pas ’n baie snaakse grap gemaak het.
“Jy’s nie dalk op drugs nie, nè?” Sy bedaar effens toe sy sy gesig sien. “Jy’t skielik baie geld om rond te gooi.” Sy kyk op, soek in sy oë vir ’n aanduiding dat hy met haar die gek skeer, maar hy is doodernstig. “Die meeste gewone mense is platsak ná so ’n vakansie, maar jy’t sommer nog ’n miljoen iewers in jou gatsak wat jy wil blaas.” Sy vlieg op, hande op die heupe. “En die troustorie? Wil jy hê ek moet dit vir soetkoek opvreet?”
Sy oë trek op skrefies. “Jy sal nog leer, Telani, daar is een ding wat vir my dodelike erns is, en dis my woord,” sê hy. “Ek is ’n sakeman, ek gooi nie geld rond nie.”
“Yeah right, ons trou, sommer net so.” Sy skud haar bos swart hare agteroor. “Nee, Simon, nou het jy dit heeltemal verloor.”
“Hoekom nie? Jy moet tog ander werk kry, en dan kan jy sommer ook geld spaar op verblyf. Dink ’n bietjie uit die boks uit. Dis voordelig vir almal van ons.”
“Dis net so goed jy vat ’n miljoen rand en gaan dobbel daarmee in een van Vegas se casino’s. Jy het niks waarborge nie.”
“Ek dobbel nie en vir my is dit ’n belegging, vir my seun se toekoms.” Sy gesig is ongewoon ernstig. “Toe, komaan, wat sê jy? As ons trou, is jy ten minste seker van ’n huis, en as jy ná ses maande wil opskop, staan dit jou vry. Ek betaal jou steeds.”
“As jy ernstig hieroor is, watse stertjies word alles bygelas?” vra sy agterdogtig.
Hy lag. “Jy is verniet agterdogtig. Ek sal ’n kontrak laat opstel, dan’s ons al twee gedek.”
Sy betrag hom. Hy kyk haar vierkant in die oë, sy gesig ernstig. “Kan ek hieroor dink?” vra sy uiteindelik huiwerig. “Ek sien nog kans om jou kind te help, maar die trouery is ’n ander