Fort van die kappiedraers. Sarah du Pisanie

gryp die geweer uit haar hande en voordat Stieneke behoorlik kon sien wat sy doen, is die geweer gelaai en terug in haar hande.

      “Toe nou! Toe nou! Waarvoor wag jy?” Ouma Martha jaag haar agter die rotse in.

      “Lettie, wys net gou vir die juffrou hoe sy moet skiet. Sy moet net anderkant toe skiet, nie hier na die kinders se kant toe nie.”

      Ouma Martha verdwyn agter ’n rots in en dan praat sy hier van onder af. “Stieneke, skiet net as dit absoluut nodig is. Dit kan dalk gevaarlik wees vir ons. Ek sal jou later leer.”

      “Goed, tannie Martha.”

      Stieneke bewe soos ’n riet met die groot geweer in haar hande. Wat haar betref, kon dit net sowel ’n pofadder gewees het. Sy is vir hulle ewe bang!

      Tergend stadig kom die wa nader. Die sweet is klam in Stieneke se handpalms. Sy vee met die agterkant van haar arm oor haar voorkop. Die son is nog nie eens behoorlik op nie en tog is sy papnat gesweet.

      Sy kan Lettie sien van waar sy skuil. Lettie lê met haar bolyf oor die rots, haar arms gemaklik gestut met die geweer vas teen haar skouer.

      Stieneke haal diep asem en gaan sit plat agter die lae rotsie. Sy stut haar arms soos Lettie s’n en druk die geweer teen haar skouer. Sy loer langs die loop af, maar waarna sy kyk, dit weet sy nie! Sy weet net een ding – as sy haar vinger om hierdie sneller gaan krul, dan gaan sy ’n skoot afvuur.

      Ver agter die wa slaan ’n stoffie op en dan kom dit vinnig nader. ’n Groot man, met ’n groot bruin hoed op sy kop, sit gemaklik op die perd.

      Wanneer hy naby die wa kom, weergalm sy stem bulderend oor die stil veld. “Komaan! Komaan! Hoe is dit dan vanmôre? Die son is nog nie eens op nie en jul koppe hang al. Komaan! Komaan!”

      “Dis oom Jaap!” Lettie fluister hard hier agter die rots uit.

      “Ouma!” Sy roep gedemp. “Dit klink soos oom Jaap!”

      “Ja, dit klink so! Maar ek kan nog nie mooi sien nie. Wag maar eers totdat hy nader is.”

      Stieneke kan behoorlik aanvoel hoe die spanning verslap. Almal wag egter stil en geduldig dat die wa moet nader kom.

      Asof ’n sesde sintuig hom waarsku, hou die groot man sy perd ’n entjie van die rotskoppie af in en bespied die wêreld behoedsaam.

      Hy beduie iets aan die touleier en dié verdwyn stil agter die wa in.

      Stieneke sien hoe hy sy geweer uithaal en oorhaal voordat hy versigtig nader kom.

      Nou eers kan ouma Martha hom behoorlik sien. “Dit ís Jaap.”

      Stieneke hoor die verligting in Anna se stem wanneer die groot figuur hier naby die kop is.

      Stieneke se oë is vasgenael op die naderende figuur. Skielik spring ouma Martha ’n entjie voor haar op en swaai wild met haar arms terwyl sy hard roep:

      “Jaap! Jaap! Dit is ons!”

      Stieneke skrik haar boeglam en al die spiere in haar liggaam ruk styf. Sy ruk die geweer in die lug op en dan gaan die skoot donderend af en ruk haar heeltemal onderstebo.

      Sy weet nie wat alles gebeur het nie. Eers toe Anna haar aan haar skouers gryp en haar wild heen en weer skud, kom sy regop en kyk verdwaas om haar rond.

      “Is jy dan gek! Ons sê dan vir jou dis Jaap!” Anna besef nie eens dat sy nog steeds vir Stieneke skud nie.

      “Het . . . ek hom doodgeskiet?” Stieneke stotter verbouereerd.

      Sy loer versigtig oor die rots wanneer die groot man met sy donderende stem hard uit die weer uit vloek. Hy kyk half ongelowig na die wit gesiggie wat oor die rots loer.

      “Jaap! Mens, maar ons is bly om jou te sien!” Tannie Martha staan op haar tone om hom met ’n klapsoen te groet.

      “Dit lyk nie of julle bly is nie. Julle skiet dan na ’n mens.”

      “Dit was net ’n ongelukkig, Jaap . . .”

      Jaap kyk weer oor sy skouer na Stieneke, wat nog steeds met groot verskrikte oë na hom staar.

      “Wie is dié spektakel, tannie Martha?”

      Die groot man praat so hard dat sy stem tussen die rotse vasslaan en koggelend na Stieneke toe terug weergalm.

      Vir die tweede keer vanoggend bid sy dat die aarde tog asseblief moet oopgaan en haar heel moet insluk. Daar moet nie eens ’n haartjie of ’n toonnael oorbly nie.