“Ja, ek neem gewoonlik nie meisies so op die laaste oomblik in nie, maar dis ’n buitengewone geval. Toe ek nog op Muizenberg was, het dokter Bauer haar pa na my toe gebring. Ek was so jammer vir die man. Kyk, ek gaan jou daarvan vertel. Juffrou Muller weet ook, maar verder weet niemand nie. Hierdie meisie, Carla Willemse is haar naam, is kamma ’n wonderkind.”
“Watter soort kind?” vra Matrone vinnig.
“’n Wonderkind. Sy speel viool.”
Matrone voel sommer benoud.
“Moet my tog nie nog een soos Kobie Malan gee nie!” sê sy verwytend.
“Nee, die kind is regtig ’n genie. Aangesien haar ma dood is toe sy nog baie klein was, het ’n tante haar onder hande geneem en laat leer. Sy is wêreldberoemd. Jy het seker van Olga Willovitch gehoor?”
“Ja, natuurlik.”
“Nou ja, dis sy. Die tante het dié verspotte naam gekies om die mense te laat dink dat die kind Russies is.”
“Olga Willovitch!” sê Matrone vol twyfel. “Maar daar is mos talle opnames van haar. Wat op aarde kom soek sy hier?”
“Die tante het die kind so gedryf dat sy skoon oorwerk is – haar senuwees is gedaan. Sy het reeds in Londen moeilikheid ondervind, maar dis eers hier in Kaapstad dat sy tot ’n breekpunt bereik het. Haar pa, wat haar toe vir die eerste maal in elf jaar sien, het hom byna doodgeskrik en dokter Bauer ingeroep. Hy het sommer dadelik vasgestel dat haar senuwees in so ’n vreeslike toestand is dat haar verstand miskien ook skade kan ly.”
“Arme klein ding!” sê Matrone. Sy is partymaal ’n bietjie ongeduldig met haar groot familie, maar haar hart is ruim. “Sy het dus nog nooit ’n ware kinderlewe gehad nie!”
“Presies! Dokter Bauer meen ’n kosskool is net die regte plek vir haar. Om haar na ’n hospitaal te stuur, sal nie veel help nie – sy sal haar sit en verknies. Omdat Olive so lank hier was, het hy haar pa reguit na my gebring.”
“Ai! Dis ’n groot verantwoordelikheid,” sê Matrone. “Hoe sal ons kan toesien dat sy nie aan ’n viool raak nie?”
“Dit sal nie nodig wees nie, aangesien sy nie op die oomblik kan speel nie. Sy het gisteraand in die Kaap opgetree en op die verhoog het haar arms meteens lam geword en sy kon nie voortgaan nie. Dokter Bauer het vanoggend gebel. Hy sê hulle het ’n vreeslike nag met haar deurgemaak. Sy wou nie bed toe gaan nie. Sy loop op en neer soos ’n wilde ding en elke nou en dan gryp sy die viool en probeer speel maar tevergeefs! Dis net senuwees, natuurlik. Sy kan haar hande en arms heeltemal goed gebruik, maar nie om te speel nie.”
“O, die arme kind! En die tante?”
“Sy het die kind gisteraand die rug toegekeer. Olga Willovitch het vir haar baie geld gemaak. Sy sal nie honger ly nie.”
“Maar … dis verskriklik!” sê Matrone geskok. “Het sy dan geen gevoel vir die kind nie?”
“Blykbaar nie. Maar dit maak ons taak ’n bietjie makliker. Aangesien sy nie juis gewoond is aan veel liefde of ’n ouerhuis nie, sal sy nie baie verlang nie. Maar hoe sy sonder haar musiek gaan klaarkom, weet ek regtig nie.”
“Ja,” sug Matrone. “Maar sê my waarom het jy haar in graad elf gesit? By Kobie en Elsabe en die klomp?”
Die hoof lag.
“Ek kon nie anders nie. Sy is net so oud soos hulle, maar ek twyfel of sy iets van skoolwerk weet.”
“Die hare gaan waai!” belowe Matrone. “Dis seker in belang van die skool dat niemand iets hiervan weet nie. Ons moet maar probeer om van haar ’n normale meisie te maak.”
“Ja,” sê die hoof. “Ons moet werklik probeer.”
Dis ’n groot wonder dat die skool en koshuis nog staan! Die skoolbusse het van die stasie af aangekom met honderde meisies wat mekaar bestorm om te groet en te hoor hoe dit gaan. Hoor en sien vergaan so lawaai die klomp.
Elsabe van den Heever staan naby die deur en kyk laggend na haar maats. Dis net ’n jaar gelede dat sy hiernatoe gekom het. Toe het sy gedink sy het in ’n gestig beland. Maar sedertdien het alles verander.
“Haai, Terrie! Kan jy nie hoor nie? Jou ore is tog lank genoeg!”
“Wie … o, dis jy, Elsabe! Het jy al vir Kobie gesien?”
“Nog nie vandag nie. Maar ons het ’n deel van die vakansie saam deurgebring.”
“Ja, ek weet, jou gelukkige aap! Sy het my ook gevra, maar my pa wou nie. Hy sê ons is min genoeg by die huis dat ons nog in die vakansie ook moet weggaan.”
“As ek ouers gehad het, sou ek nie van die huis wou weggaan nie, maar my pa is weer Europa toe en my broer het ook gaan kuier. Dus was daar net my tante oor en sy gee nie om nie.”
Elsabe lag.
“Sy hou nie meer so baie van my vandat ek op Maasdorp is nie. Sy skaam haar morsdood vir my kort rokke en die taal wat ek by julle geleer het.”
Tokkie Nel sien hulle van waar sy by haar klein sussie staan.
“Bly jy hier, Naatjie,” beveel sy haastig.
Alhoewel Naatjie al ’n jaar op skool is, is sy die eerste dag ’n bietjie verleë.
“Kyk, hier kom Breggie en Heloise.”
Laasgenoemde pak Naatjie aan die skouers.
“Luister, ons het ’n plan!” sê Breggie sonder om haar maatjie eens te groet.
Die drie gaan na ’n hoek van die saal waar hulle ewe ernstig met die koppe bymekaar oor een of ander belangrike saak gesels.
“O, ek weet van drie snuiters wat gaan deurloop!” terg Tokkie lag-lag.
Sy draai haar om en loop haar teen juffrou Reitz, die sportonderwyseres, vas wat probeer om ’n pad deur die meisies te baan.
“Ag, ekskuus, Juffrou! Het ek Juffrou seergemaak?”
“Nee, Tokkie. My laaste stukkie vel is al klaar afgeskuur. Ek weet julle is maar iets oor die tweehonderd meisies, maar vandag lyk dit soos vyfduisend.”
“Ja, Juffrou, dis vreeslik.”
Nou kom ander meisies ook groet.
“Ek moet van beter geweet het!” lag die onderwyseres. “Hoekom het ek nie agterom gegaan nie?”
“Juffrou, my been is beter en ek mag weer tennis speel.”
“Juffrou, my pa sê ek mag ’n sportonderwyseres word, nes Juffrou. Maar nou sê Kitty mens moet eers matriek slaag. Dis tog nie waar nie, is dit, Juffrou?”
“Ja, Salie, dis waar, en jy het ook eintlik ’n beter kans as jy ’n B.A. het.”
Salie Celliers steun.
“O gonna, Juffrou! Dis vreeslik. Ek het graad nege netnet gehaal.”
“Juffrou, Santa het haar arm gebreek,” sê ’n blonde meisie met vriendelike blou oë. “Sy was op Muizenberg saam met Kobie Malan-hulle en toe het sy geval, of so iets. Sy is terug op skool, maar sy moet met haar linkerhand skryf!”
“Regtig, Susie? Dit spyt my om dit te hoor. Sy het juis so mooi aangegaan met sport.”
“Juffrou, ek gaan probeer om die eerste span te haal.”
“Juffrou, watter dae gaan ons swemles hê, want ek begin nou met musieklesse?”
“Juffrou, my pa kla dat ek vreeslik krom loop en hy sê ek moet ekstra gimnastieklesse neem. Moet ek, Juffrou?” Juffrou Reitz staan op die onderste treetjie en met ’n lag soos ’n jong meisie s’n, spring sy die trap op.
“Nee wat! Julle kry my nie vandag nie! My werk begin eers môre!”
Oplaas