Sy kyk hom vererg aan. “Nee, ek weet nie, maar jy moet ophou om jou met my te vermaak. Op ’n dag gaan ek jou nog terugkry.”
“Dit sal nie maklik gebeur nie, rooikop. Dit sit nie in daardie rooi hare van jou nie.”
Sy glimlag hovaardig. “Moenie so seker wees nie, meneer Zak. Jy gaan nog van jou troontjie tuimel voordat ek van Rocklands af padgee. Wag maar.”
“Ha!” snork hy. “Jy sal lank wag.”
“Wil jy wed?”
“Vir ’n foto van jou.”
“’n Foto?” Sy kyk hom aan asof sy dink hy is die kluts heeltemal kwyt.
“Ja. ’n Foto. ’n Baie duidelike foto. Ek gaan Saterdag dorp toe en jy gaan saam. Ons apteker neem nogal oulike foto’s.”
“Maar wat wil jy met ’n foto van my maak?” vra sy fronsend, skielik baie onrustig. Hierdie man doen niks sonder ’n rede nie.
“As jy moet weet ... dit ophang in my studeerkamer tussen my wildtrofeë.”
Sy kyk hom onseker aan. Sy weet sy kan maar laat staan. Sy sal dit nie uit hom kry hoekom hy skielik die foto wil hê nie.
Op Boshoek aangekom, word sy onmiddellik met die twee ou mense afgeskei en Samantha monopoliseer Zak totaal. Isolde voel ietwat geamuseer. Net die gedagte dat sy die buurdogter se kanse om Zak aan te keer enigsins kan kortwiek, is belaglik.
Sy vind oom John en tant Bessie Latsky twee dierbare mense en voel in haar hart boos teenoor Richard dat hy hulle so afskeep. Sy neem haar voor dat sy met hom daaroor gaan praat sodra hulle mekaar weer sien. Maar dan besef sy dat sy dit nie sal kan doen sonder om die hele storie van haar koms na Rocklands uit te lap nie, en dit sal sy nie doen nie.
Toe hulle later ná ’n heerlike ete begin groet, voel sy half hartseer toe sy afskeid neem. Amper was hulle haar skoonmense en sy het nooit besef watter dierbare ouers haar destydse verloofde het nie. Sy voel skuldig en skaam en ontevrede met haarself dat sy nie destyds harder daarop aangedring het dat hulle sy ouers moes besoek sodat sy hulle kon leer ken nie. Kinders kan so onnadenkend en selfsugtig wees, besef sy. Dis eers as jy nie meer ouers het nie dat jy weet wat jy al die jare gehad het. Richard sal te laat agterkom wat hy verloor het wanneer hierdie twee ou mense nie meer daar is om vir hom te wag en te bid nie.
Dis stil op pad terug Rocklands toe. Dis of albei skielik te diep ingedagte is om met mekaar te baklei.
Later vra sy: “Ek het gehoor jy en Samantha praat van boeresport wat aan die kom is.”
“Ja. Eerskomende Saterdag. Dis ook perdesport dié dag. Dis gewoonlik ’n groot geleentheid. Daar kom inskrywings van oor die hele land. Hier kort by ons is groot perdetelers.”
“Werklik? Ek het nie geweet in die Karoo teel hulle ook perde nie.”
“Jy weet maar min van die Karoo af, rooikop. ’n Perd wat hier by ons in die distrik geteel is, het laas die Metropolitan gewen. En verlede jaar se July is ook gewen deur ’n perd wat afkomstig is van een van ons drie groot perdetelers in hierdie kontrei.”
“En nou wil Kobus hier met Brahmane kom boer. Dink jy dit sal ’n sukses wees?”
“Ek dink nogal so. Ek dink hy het iets beet. Die Karoo is nie net bossies nie. Daar is dele van Rocklands wat grasveld is en op daardie dele behoort hulle goed te aard. Verlang jy al na hom?”
Die vraag kom so skielik op haar af dat sy eers nie weet wat om te sê nie, en hy spring haar weer voor. “Toe maar, jy hoef nie te antwoord nie. Dis onnodig om leuens te vertel. Kom jy saam boeresport toe? Daar is allerhande items waaraan jy sal kan deelneem om jou mee besig te hou terwyl ek met die perdesport besig is.”
“Word die twee goed dan gelyk gehou?” Sy is teleurgesteld, want sy sal graag by die perdenommers wil wees.
“Nie juis nie, maar daar sal soms oorvleueling wees. Jy sal jou seker verveel met die perdenommers, maar daar sal wel iets wees om jou mee besig te hou.”
“Ek veronderstel Samantha sal ook deelneem aan die perdesport? Sy is mos ’n goeie ruiter.”
“Uitstekend. In die verlede, dié kere dat sy hier was, het sy baie nommers gewen.”
Isolde is ’n oomblik stil. Sy weet nie hoekom nie, maar dis seker maar skone koppigheid wat haar daarvan weerhou om hom te vertel dat sy self ’n goeie ruiter is. Tog is sy nou spyt dat sy hom dit nie uit die staanspoor vertel het nie. Dan sal sy daardie Samantha miskien Saterdag een of twee dingetjies kon leer. Nou moet sy daar eenkant tweebeentjie spring of met ’n eier in ’n lepel hardloop terwyl die grootjuffrou en -meneer op hul perde rondpryk. As sy net êrens ’n perd in die hande kan kry ...
“Dankie. Ek sal graag wil saamgaan,” sê sy op so ’n bedeesde toon dat hy haar vinnig aankyk.
“Jy moet jou net asseblief daar gedra,” waarsku hy ook sommer by voorbaat.
Sy wip haar natuurlik onmiddellik. “En wat bedoel jy daarmee? Ek weet hoe om my te gedra, hoor!”
“Dit betwyfel ek sterk. Ek wil nie nonsens voor ’n skaar van mense hê nie. En onthou asseblief jy is Kobus se verloofde. Daar sal baie jong boertjies wees wat sal probeer ...”
“Zak Coetzenbergh, ek is nie man-mal nie, gehoor? En dankie vir jou uiteindelike toestemming.”
“Toestemming? Waarvoor?”
“Dat ek en Kobus darem nou eindelik in jou oë verloof is.”
“Ek het dit glad nie gesê nie. In die oog van die wêreld is julle dalk verloof, maar ...” Hy hou stil, gee haar ’n kwaai kyk wat teen haar soet glimlaggie vasslaan, klim uit en stap hek toe om dit oop te maak en sy skuif gehoorsaam agter die wiel in om deur te ry.
Toe sy by hom verbykom, is die stroopsoet glimlaggie nog steeds om haar lippe en sy waai hom vriendelik toe. “Lekker stap, Zakkie!”
Dan gee sy vet en bring die motor ’n hele ent van die hek tot stilstand. Die man kom op sy tyd aangestap, maar sy kan in sy luie bewegings iets sien wat haar waarsku dat sy dit gaan berou. Sy voel haar hart hewig teen haar ribbekas bons. Hy gaan haar in die eerste plaasdam verdrink as hy haar in die hande kry. Maar dan ... Die koeël is reeds deur die kerk. Hy gaan haar in elk geval verdrink of hy haar nou of later in die hande kry, dus kan sy dit maar net sowel uitstel tot later. Dis ’n paar uur langer om te leef.
Net toe hy amper by haar is, trap sy weer die petrol-pedaal en skiet die voertuig vorentoe en in die truspieëltjie kan sy hom in die Karoo-maanlig tot stilstand sien kom in die middel van die plaaspaadjie. Hierdie keer stop sy nie weer nie, en hoewel haar verstand haar waarsku dat sy ’n dwase ding aanvang, kners sy op haar tande en ry voort.
Vannag is die nag dat Zakkie Coetzenbergh gaan stap soos sy gister gestap het. Sy het hom mos gewaarsku sy gaan hom terugkry. Hy is in elk geval beter af as wat sy gister was. Die son brand hom nie gaar nie en hy is goed gevoer deur sy Samanthatjie. Sy maag is vol genoeg om hom ’n bietjie oefening te laat verduur.
Toe sy die ligte op die werf van Rocklands laat skyn, trap sy byna die petrolpedaal in plaas van die rem toe sy iemand op die stoep sien staan.
Dit kan nie wees nie! Dit kán nie Zak wees wat daar op die stoep staan nie, vertel haar nugter verstand haar. Maar toe sy bewerig uitklim, weet sy dis beslis ook nie sy gees nie. Op die een of ander bomenslike manier het hy vóór haar tuisgekom en hy staan stewig op die boonste stoeptreetjie asof hy daar geplant is, ’n dik seekoeisambok duidelik in die helder maanlig in sy hand herkenbaar.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте