“Nee. Ek praat net die waarheid.”
Sy skuif oor op haar knieë en begin die eetgerei hardhandig in die mandjie terugpak. Sy kan stik van woede. O, hy is die verwaandste, mees eiegeregtige bees wat daar op twee bene rondloop!
“En nou is jy al weer kwaad vir my. Ek het dus die spyker op die kop geslaan.”
Sy werp hom ’n groen, stomende blik toe. “Ek sal my nie verwerdig om jou te antwoord nie. Kom ons ry.”
Hy staan op en gee sy lui, beterweterige glimlaggie. “Ma is reg. Jy is pragtig, veral as jy kwaad is. My kleinboet is ’n gelukkige man – ás hy jou gaan kry!”
Dis ’n rukkie stil in die bakkie toe hulle voortry en dan vra hy skielik: “Hierdie suster van jou ... Wat sê jy is haar naam?”
Sy voel weer die waarskuwingsliggie in haar flits. Zak is gans te geïnteresseerd in die oujongnooi in sy aanstaande familie. Hy dink niks van haar nie. Hoekom los hy haar nie uit nie?
“Isolde.”
“Uitheemse naam. Waar kom sy daaraan?”
“Kan nie sê dat Zak juis minder uitheems is nie,” byt sy terug.
“Zacharias is die familienaam van die stamvader van die Coetzenberghs.”
“So is Isolde.” Sy flits hom weer ’n blik toe. “Jy het in elk geval niks met háár uit te waai nie.”
“O, maar ek het. Beslis. Ek het jou reeds gesê ’n mens trou met die hele familie. Ek behoort haar ook hierheen te laat kom om haar deur te kyk.”
“Sy is nie ’n stoetooi nie,” laat sy kwaad hoor. “Sy sal ook nooit haar voete hier sit nie, dus het jy niks met haar te doen nie.”
“Maar natuurlik sal sy seker gereeld vir haar suster kom kuier. Dis dan net julle twee, verstaan ek. Een van die dae is sy stokoud en dan sal sy seker permanent hier kom intrek, want waar moet sy dan heen? Nee, ons sal haar hier moet kry. Waar sê jy werk sy?”
Isolde se hart klop in haar keel. Hier gaan nou ’n lollery kom, voel sy sommer aan. “Isolde is weg met haar jaarlikse verlof na ’n strandoord.”
“Maar dan werk dit nog meer ideaal uit. Sy is seker dood van verveling alleen daar by die strand. Wie gaan kuier nou alleen by die see? Ons sal haar vanaand bel en sê sy moet dadelik hierheen kom.”
“Hou stil.”
“Wat?”
“Hou stil!”
Hy skop die rem vas terwyl hy haar verward aankyk. “Wat is dit? Word jy motorsiek?”
Sy vlieg by die bakkie uit en haar rooi gesig vertel hom dat sy beslis nie motorsiek is nie. “Nee. Ek is siek van jóú, jou bemoeisieke ...”
Sy begin in die veldpaadjie aanstap en eers kyk hy haar net agterna.
Dan spring hy ook uit en skree: “Haai, waar gaan jy?”
“Ek stap terug plaas toe. Ek sal nie ’n enkele minuut langer in jou teenwoordigheid bly nie. Ry maar.”
“Martina, moenie verspot wees nie. Ons is kilometers van die huis af.”
“Ek gee nie om nie. Ek is siek en sat vir jou inmengery. Ek stap!”
Hy leun met sy voorarms op die kant van die oop motordeur.
“Jy stap in die verkeerde rigting. Die huis lê dáárdie kant toe.”
Sy swaai in haar spore om en begin aanstap in die rigting waarheen hy wys, en toe sy ’n entjie weg is, skree hy weer: “Nee, wag, ek is verkeerd. Die huis lê in dáárdie rigting.” Hy wys weer na die ander kant.
Sy kom tot stilstand en staan en gluur hom aan. Dan kom sy met ’n afgemete pas nader gestap en daar kom ’n waaksaamheid in sy oë toe sy so gedetermineerd aankom. Soos sy op hierdie oomblik lyk, is sy in staat tot enigiets.
Sy voel ook in staat tot enigiets toe sy reg voor hom tot stilstand kom. Sy was nog nooit in haar lewe so naby daaraan om ’n man ’n taai klap te gee soos op hierdie oomblik nie. Dis net die gedagte aan Martina en Kobus en watter gevolge dit vir hulle kan inhou, wat haar keer om hom te lyf te gaan. “Zacharias Coetzenbergh, jy moet vir jou ’n vrou soek dat jy kan mens word.”
“So? Het jy miskien aspirasies in daardie rigting, juffrou Cilliers?”
“Nee, dankie. Was jy Adam en ek Eva, het ons vandag nog rustig saam in die Paradys gelewe.”
“So? Jy klink baie oortuig van jouself, rooikop. Ek kom agter jy is geneig om altyd van goed te praat waarvan jy niks weet nie.”
“Soos wat?”
“Soos nou net en soos ... dit!” Skielik word sy sommer bo-oor die bakkie se deur aan die skouerknoppe vasgevat, en voordat sy nog reg besef wat gebeur, word sy stewig en goed gesoen. Sy oë blink sadisties in hare af toe hy haar los. “Nog so seker van jou saak, Eva?”
Sy is so verslae dat sy hom net verdwaas kan staan en aankyk, en dan word sy mooi netjies aan haar skouers omgeswaai en sy vinger kom oor haar skouer van agter af verby haar neus. “Daar! Met hierdie pad langs sal jy by die huis kom. Nou stap jy.”
“Wat?”
Daar is geen geamuseerdheid in die harde blou oë wat hare ontmoet toe sy verward na agter kyk nie. “Jy wou huis toe stap, nie waar nie? Dis nog omtrent tien kilometer tot daar. Jy moet dus begin stap as jy nie te laat by die huis wil kom en Ma onnodig ontstel nie. Maak dit maar ’n stewige passie. Ek volg.”
Hy klim ongeërg terug agter die stuur en skakel die bakkie aan. Toe sy nog besluiteloos bly staan, druk hy hard op die toeter en wys met sy hand dat sy moet begin.
Isolde het geen keuse nie. Sy moet maar begin stap, maar hoewel haar bene beweeg, het haar verstand gaan stilstaan. Sy kan nie glo dis besig om met haar te gebeur nie. Sy was nog nooit so verneder in haar lewe nie. Om soos ’n skaap op ’n plaaspaadjie aangejaag te word ... Sy vergeet totaal dat dit sy was wat in die eerste plek daarmee begin het, en dat die idee oorspronklik van haar gekom het.
Twee keer waag sy dit om vlugtig om te kyk, maar die gesig agter die stuurwiel is ongenaakbaar en hard. Sy moet geen genade verwag nie, besef sy terwyl sy die sweet sommer met die rugkant van haar hand van haar gesig afvee. Hy gaan haar die hele tien kilometer laat stap ... die ongemanierde plaasbuffel! Die mooiheid van die Karoo gaan nou by haar verby. Die lammetjies wat haar op ’n afstand staan en betrag, is glad nie meer mooi nie. Vroeër in die dag wou sy gaande raak oor hulle. Nou is sy blind daarvoor. Dis ’n aaklige, vieslike, snikhete warm wêreld hierdie! Sy is dankbaar sy hoef nooit in hierdie gramadoelas te kom bly nie.
As die pad nog gelyk was, kon dit gaan. Maar dis op en af en telkens trap sy op ’n ronde klip wat haar laat struikel. Haar sandale met die effense hoë hakkie is ook beslis nie vir ’n Karoo-plaaspad gemaak nie.
Sy loop en kyk stip voor haar op die stofgetrapte paadjie en bedink die wonderlikste metodes van moord wat Agatha Christie sou laat watertand het. Maar nie een is goed genoeg nie. Hulle is te vinnig, te pynloos. Dit moet ’n stadige, martelende dood wees.
Sy sien amper nie die draadhek wat skielik voor haar opdoem nie. Dan haak sy dit los, stap deur en haak dit weer stewig agter haar toe en kyk vermakerig terug na die bakkie wat verplig is om voor die hek tot stilstand te kom. Sy lippe is ’n stywe, wit lyn toe hy uitklim en die hek kom oopmaak sodat hy ook kan deurkom, en sy stryk vinnig aan. Hy kan dit dalk in sy kop kry om haar in te loop en haar terug te bring en te dwing om die hek vir hom te kom oophou, en sy sien nie vir ’n enkele ekstra tree meer kans nie. Dit voel vir haar sy kan beswyk van moegheid en hitte.
Eerlank is die sagte dreuning weer kort agter haar, maar nou gee hy die pas aan. Sy moet later begin drafstap om voor die wiele weg te bly, en die meisie wat op die heuweltjie op ’n perd se rug al ’n hele tydjie die petalje verbaas sit en aanskou, moet hardop lag.
Wat