Tog bly die onrus in haar, en sy sou nog onrustiger gevoel het as sy kon lees wat in Samantha Latsky se gedagtes omgaan op pad terug na haar ouers se plaas.
“Dink jy nie dis tyd dat jy weer ’n slag jou ouers kom besoek nie, Richard?” vra Samantha daardie aand vir haar broer oor die telefoon. “Hulle begin oud word, boetie. Dis tog nie so veel gevra om ’n enkele naweek aan hulle af te staan nie.”
“Hoe lank bly jy nou daar?”
“Miskien permanent. Ek moet nog besluit.”
“En wat van jou aspirasies vir die verhoog en die filmwêreld?”
“Dis nog hoog, maar nie hoog genoeg as die regte persoon my vra om met hom te trou nie.”
“O, is dit soos die wind waai? Wie is die gelukkige man, as ek mag vra?”
“Jy mag vra, maar nie oor ’n plaaslyn nie. Kom kuier ’n naweek dan sal ek jou alles vertel. Terloops, Richard, daardie gewese verloofde van jou ... Hoe het sy gelyk?”
Sy stem klink verbaas. “Isolde? Van waar die skielike belangstelling?”
“Dit sal ek jou ook vertel wanneer jy hier kom. Maar wag. Laat ék jou vertel hoe sy lyk en korrigeer my as ek verkeerd is. Sy is van middelmatige lengte, goed gebou, met mooi, rooi hare en besondere grasgroen oë en ’n pragtige gelaatskleur. Reg?”
“Honderd persent. Maar wag ... Wág ’n bietjie. Jy het haar nooit ontmoet nie, het jy?”
“Nie destyds nie, nee. Maar ek het onlangs. Ek verstaan jy neem haar nog soms uit en stel nog in haar belang. Reg?”
“Weer reg, maar Samantha ...”
“Hier loop ’n meisie hier naby ons plaas rond wat aan daardie beskrywing voldoen, net haar naam is anders. Sy noem haarself Martina. Haar suster se naam is glo Isolde. Sê my, het haar suster ook rooi hare en groen oë?”
“Beslis nie. Sy is donker.” Daar heers ’n oomblik stilte. “Goed. Ek kom plaas toe so gou ek hier kan wegbreek. Klink my daar is êrens ’n slang in die gras.”
Samantha glimlag ingenome. “So het ek uit die staanspoor vermoed. En sommer ’n grote ook. Ek kan net nie begryp wat daaragter skuil nie.”
“Ek is self op die oomblik dronkgeslaan, maar ek sal gou genoeg uitvind wat aangaan as ek daar kom.”
“Goed. Ons verwag jou.”
Toe sy die gehoorbuis op die mik neersit, is daar ’n selfvoldane glimlag op haar lippe. Tot dusver het sy nog geen rede tot onrus nie. Van wat sy gister gesien het, kom Zak en sy sogenaamde aanstaande skoonsuster glad nie goed oor die weg nie. Maar sy gaan geen kanse waag nie. Feit bly, Zak bly ’n man en met so ’n rooikopskoonheid heeldag onder sy voete kan hy dalk sy ergernis jeens haar begin vergeet. Net die feit dat haar eie broer haar nie kan vergeet of bereid is om afstand van haar te doen nie, bewys dat hierdie meisie ’n besondere houvas op ’n man kry. Voor dit dalk met Zak gebeur, sal sy iets moet doen.
En dié dame speel so reg in haar hand. Êrens is ’n lekker stukkie bedrog aan die gang, om watter rede, bly vir haar ’n duistere geheim. Sy kan net nie dink wat die meisiekind daarmee wil bereik nie. Maar dit pas haar.
Sy ken Zak van kindsbeen af, en sy weet hy is nie ’n man wat vir bedrog en valsheid te vinde is nie. Daarom dat hy en Richard nie kan regkom nie, want haar boet kan die waarheid wonderlik kinkel as dit hom pas.
Sy is baie jare jonger as Zak, maar van kleins af was hy haar held, en later, toe sy groter geword het, het sy ernstig verlief geraak op hom. Maar hy het haar nooit raakgesien nie. Sy was in sy oë maar altyd die langbeendogter van die buurplaas. Al wanneer hy haar werklik raakgesien het, was wanneer sy op ’n perd se rug gesit het, en dan het hy haar ruiterkuns bewonder, nie vir haar nie.
Ten einde raad is sy weg Johannesburg toe en daar het sy redelike sukses behaal. Maar sy kon Zak nie vergeet nie. Nou het sy die kruispad van haar loopbaan bereik. Sy moet nou besluit of sy die verhoogkuns en die filmwêreld haar beroep gaan maak of nie. Maar eers het sy weer plaas toe gekom om te kyk of Zak haar nie nóú sal raaksien nie, want sy het sorg gedra dat hy haar hierdie keer nie weer as die langbeendogter van oom John Latsky van die buurplaas sal aansien nie.
En hy hét haar opgemerk. Hierdie keer het sy oë oopgegaan, maar ongelukkig is daar reeds ’n rooikop by hom en Samantha wil, tot sy seker is van hom, die enigste vrou in sy gesigsveld wees. Sy weet sy hoef haar nie oor die ander meisies in die kontrei te bekommer nie. As Zak een van hulle wou gehad het, sou hy lankal een van hulle gevat het. Nee. Hierdie keer het sy ’n baie goeie kans om Zak Coetzenbergh aan te keer, maar dan moet daardie rooikop uit die pad kom.
Want al lyk dit op die oog af asof hy haar nie onder sy oë kan verdra nie, en al het hy met sy eie mond gesê hy het ’n broertjie dood aan ’n rooikopvroumens, het sy sy gesig gesien toe Martina – of wat haar naam ook al is – van die perd geval het. Sy het self ook geskrik, maar daar was iets in Zak se oë wat haar nie te gerus laat voel nie.
Sy skud haar skouers. Miskien het sy haar dit maar net verbeel. Feit bly, Zak sien haar as sy broer se aanstaande bruid, en dit sal darem ’n ding wees as sy nou hier op die plaas moet verongeluk terwyl hulle op trou staan. Maar in die paar jaar dat Samantha in die stad is, het sy wêreldwys geword, en sy het geleer dis beter om vroegtydig te keer as om agterna die wonde te lek. Hoe gouer hierdie rooikop ontmasker word en hier kan padgee, hoe beter. En dit sal gebeur sodra Richard plaas toe kom.
Isolde maak die volgende aand teësinnig reg om die afspraak met die Latskys na te kom. Sy weet dit sal nie help om te protesteer nie. Zak het besluit hulle gaan, en gaan sal hulle, al moet hy haar ook weer soos ’n hanskalf voor die bakkie uitjaag tot op die buurplaas se werf.
Sy doen moeite met haar voorkoms. Nie omdat sy Richard se ouers wil beïndruk nie, maar om Samantha Filmster te wys dat sy darem nie altyd soos ’n doodgejaagde skaap lyk nie.
Mevrou Coetzenbergh is nie suinig met haar bewondering en lof toe Isolde vir inspeksie verskyn nie.
“Hartjie, jy is regtig pragtig. O, ek spog met my skoondogter.”
“Stadig, tannie,” lag Isolde verleë, bewus daarvan dat nog ’n paar oë haar krities bekyk.
“Ja, Ma, nie so haastig nie. ‘Between the cup and the lip’, sê die Engelsman, nè?” Hy stap nader. “As jy gereed is, kan ons maar gaan. Seker Ma gee nie om om alleen te bly nie?”
“Natuurlik nie, Zakkie. Gaan geniet die aand en sê groete vir die Latskys. En bring haar weer veilig terug, hoor?”
Hy soen haar liggies op die voorkop. “Ek sal jou hartjie veilig terugbring,” belowe hy plegtig.
Toe hulle die werf uitry, kyk hy skuins na haar en sê, asof hy nie regtig graag wil nie maar nie anders kan nie: “Jy lyk regtig goed vanaand, hartjie. Wie wil jy op Boshoek gaan beïndruk?”
Sy vererg haar sommer weer dadelik. Hy hoef haar nie te komplimenteer as hy nie wil nie. Sy het nie om ’n kompliment gevra nie. Hoekom moet daar altyd ’n angel in elke ding wees wat hy teenoor haar kwytraak?
“Jy lyk self nie te goor nie, Zakkie. Ek sal natuurlik nie vra wie jy op Boshoek wil gaan beïndruk nie.”
Hy lag saggies, skud sy kop. “O, julle vroumense darem! Hoekom is jy jaloers op Samantha?”
Sy voel haar rug trek laaistokstyf. “Moenie verspot wees nie. Hoekom sal ek jaloers wees op die filmster?”
“Toe nou. Nou word jy katterig. En terloops, rooikop, net my ma durf my Zakkie noem, hoor?”
“Goed, en ewe terloops, net jou ma durf my as hartjie aanspreek.”
Hy glimlag na haar.