Van altyd af. Elsa Winckler

weet nie. Ék moet vir jóú vra: Wat?”

      Reynecke oorweeg dit een sekonde lank om sy broer te vertel, maar bedink hom oombliklik. Hy sal nooit die einde daarvan hoor nie.

      “Ek dink ek sal volgende naweek bietjie Hermanus toe kom.”

      “Uiteindelik. Jy was heel somer nog net die een keer daar.”

      “Wel, die graanoes, jy weet, dis maar moeilik om sommer net weg te loop,” sê Reynecke droog.

      “Die oes was af lank voor Kersfees. Jy moet af en toe wegkom van die plaas. Jy sit hier vasgekluister. Dis nie gesond nie. Daar is juis nou ’n oulike kelnerinnetjie aan wie ek jou wil voorstel, sy swot nog, maar sy werk naweke …”

      “Speel jy maar pop. Ek stel nie belang nie.”

      Philip lag. “Kom kyk self, dan praat ons weer. Ek gaan nou ry, nie koffie vir my nie, dankie. Is jy oukei?”

      “Ja, ouboet, ek’s fine. Ons moet net hierdie week vir Bravo probeer uitsorteer, dan kan ek weer al my aandag aan die boerdery gee.”

      “Gaan jy doen wat sy gesê het?” vra Philip.

      Reynecke vou sy arms stroef. “Ek en Koen het al gepraat dat ons die perde wil laat vry rondhardloop. Noudat die heining rondom die onderste stuk veld klaar is, kan ons dit doen. Wat die merrie betref … Ek sal met … Cilla se pa gaan praat oor die rooibruin merrie met die swart maanhare. Ek glo nie vir een oomblik dis al wat Bravo so beneuk maak nie, maar om vir Koen te plesier, sal ek tog maar doen wat sy sê. Net om te bewys sy praat twak.”

      “Jy onthou darem goed. Ek het al vergeet hoe die merrie lyk.”