Vars, skoon lug is wat hy nou nodig het. Sy praat sulke onsin. Waar de hel kom sy aan haar idees? Sy is skoon verwyder van die realiteit.
Maar bliksem, sy’s mooi. Toe sy hom so koeltjies aankyk en hom vertel hy is ’n linker- of regter-wat ook al, wou hy net om die tafel stap, haar opraap en …
En kan sy haar vir hom vererg! Onder daardie oënskynlike koel oppervlak kook en borrel die passie van ’n volbloed vrou. Behoort baie interessant te wees om haar te sien wanneer sy vergeet om so beheersd op te tree. Sy bloed raak warm by die blote gedagte. Hy stap vinniger. Die laaste ding waaraan hy nou moet dink, is die vroumens.
Hy kom tot stilstand voor die stalle. Hy moet sorg dat hy so ver as moontlik van daardie girl af wegbly. Sy dop hom om en uit met een kyk. Hy bal sy vuiste.
Hy het lankal vas besluit hy gaan nie dieselfde pad as sy pa loop nie. Hy het eerstehandse kennis van wat ’n obsessie met ’n vrou aan ’n man kan doen. Hy moes as kind elke dag daarmee saamleef.
“Wat het jy vir hom gesê?” vra Philip vir Cilla, ’n glimlag steeds om sy mondhoeke.
“Ek het gesê Bravo is verveeld, dat hy ’n spesifieke merrie in gedagte het wat hy wil dek en dat sy aura dui op moontlike bloedarmoede.”
Philip begin lag.
“En sy’t vir hom gesê hy wat Reynecke is, is ’n linkerbrein … wat nou weer?” voeg Koen by, en die twee mans lag heerlik.
Teen dié tyd het Cilla heeltemal genoeg gehad van mans, en veral van die klompie wat sy vanoggend ervaar het. Sy trek aan Imke se arm. “Kom, ons moet ry.”
Philip gryp elkeen van hulle aan ’n hand. “Ekskuus. Cilla, as jy my broer ken soos ek hom ken, sal jy verstaan hoekom hy so reageer en hoekom ons so lekker lag. Asseblief, bly? Ons het lanklaas twee sulke stunning meisies hier gehad.”
Koen piets hom op die skouer. “Gmf, julle het nog nóóit meisies hier gehad nie, wat nog te sê sulke mooi vroumense. Ek gaan bietjie stalle toe en dan gaan ek my vrou se kos geniet. Dankie, juffrou Naudé …”
“Sê asseblief Cilla,” glimlag sy.
“Nou goed, dankie, Cilla. Ek dink nie ek verstaan alles wat jy sê nie, maar ek sal kyk wat ek kan doen. En ek sal seker maak niemand kom weer naby Bravo met ’n sweep nie. Ek hoop jy sal weer vir ons kom kuier. As jy met perde kan doen wat jy met skoolkinders doen, glo ek alles wat jy sê. Daai klong van ons lees dan al glad boeke! Nie gedink ek sal ooit die dag sien nie.”
Hy stap voordeur toe en waai oor sy skouer. “Nou ja, ek hoop ons sien jou gou weer.”
Philip trek haar en Imke aan die hand. “Ek hét nou kos gemaak, julle gaan nêrens heen nie. Kom, ons eet sommer in die kombuis, ek het daar gedek.” Hy trek hulle agter hom aan tot in die kombuis. “Sit julle solank, ek maak vir ons wyn oop. Reynecke …” Hy skud sy kop en gooi sy hande in die lug.
“Hy was nog baie klein toe ons ma dood is. Sy is van ’n perd se rug afgegooi. My pa het dadelik van al die perde ontslae geraak. Dit was ’n dubbele slag vir Reynecke. Hy was baie na aan ons ma en hy’t haar liefde vir perde gedeel. Skielik was sy nie daar nie, die perde ook nie. En ons pa …” Hy haal sy skouers op. “Pa was net nooit weer dieselfde nie. Reynecke was as kind baie lief vir teken en verf, nes my ma. Pa het onmiddellik al haar skilderye van die mure afgehaal. Reynecke se kunsklasse is gekanselleer.”
Hy glimlag wrang. “Die ontwikkeling van sy regterbrein is seker net daar kortgeknip. Jy’s heeltemal reg met hoe jy hom opgesom het. Hy is nou een vir logiese denke, argumentasies … konkrete dinge wat hy met sy verstand kan verstaan. Wat jy doen, is heeltemal buite sy raamwerk. Maar kom sit, vergeet eers van my broer, hy sal wel iewers kom eet.”
Cilla loer-loer na dié groot man wat ewe tuis lyk in die kombuis. “Is jy ook by die boerdery betrokke?” vra sy.
Philip haal ’n bottel wyn uit die yskas. “Nee. Ek is lief vir die plaas, maar ek is nie ’n boer nie. Ek is ’n sjef. Ek was altyd in die kombuis by my ma terwyl sy kos maak, en Reynecke buite by die perde. My pa het gedink ek sal mettertyd verander, maar selfs hy het ingesien dat Reynecke eerder die boer is. Ek het my eie restaurant op Hermanus, julle moet een naweek kom eet.”
Hy skink vir elkeen ’n glas witwyn en gaan sit op ’n stoel langs Imke. Hy lig sy glas in Cilla se rigting. “Op die girl wat my kleinboet binne twee dae so deurmekaar het dat hy nie weet of hy kom of gaan nie.”
Cilla se glas haak vas halfpad na haar lippe. “Waarvan praat jy? Hy dink ek is van lotjie getik, hy’s verskriklik vies vir die vreemde vrou wat hier op sy plaas aankom en sy perd wil toor.”
Philip glimlag net en drink sy wyn. “Jy verstaan mense nie so goed soos jy diere verstaan nie, nè?”
Cilla wil haar nog vererg, toe verander hy vinnig die onderwerp.
“Ek is baie geïnteresseerd in wat jy met diere doen. Hoe word mens ’n dierekommunikeerder?”
Cilla sit terug op haar stoel en probeer ontspan. “Dis eintlik so eenvoudig, so deel van enige mens om diere te kan verstaan. Ons kan dit eintlik almal doen. As kinders weet ons intuïtief hoe. Ongelukkig leer die meeste mense dit af soos hulle ouer word. Ons lewe mos maar volgens vooropgestelde idees en allerlei projeksies. Ek het op ’n plaas grootgeword en ek het net altyd geweet wat die diere om my voel en ervaar. Dit was nie vir my ouers snaaks as ek daaroor praat nie.”
“Sy was nog altyd intuïtief, sy’t nog altyd geweet as ek hartseer is, al is ek nie naby haar nie,” voeg Imke by en glimlag. “Sy het selfs ’n denkbeeldige maat gehad, tot …” Sy kyk vraend na Cilla. “Hoe oud was ons? Ek dink tog ons was al in die hoërskool, dan het sy nog soms vir die lug langs haar geglimlag.”
Cilla lag verleë. “Sy naam was Roux. Ons het heerlik gespeel op die plaas.” Sy frons effens. “Ek kan nie onthou wanneer hy weg is nie. Op ’n dag het ek net geweet hy is nie meer daar nie.”
Sy kyk op en sien ’n vreemde uitdrukking op Philip se gesig. Sy glimlag. “Ai, Imke, nou gaan Philip ook dink ek is vreemd. Kyk hoe lyk hy.”
Imke kyk na hom en vat paaiend aan sy skouer. “Mens raak gewoond aan haar. En jy kan gerus maar jou broer oortuig om na haar te luister. As sy gesê het die perd soek ’n spesifieke merrie en is verveeld, kan jy maar weet dis die waarheid. Ek het soveel kere gesien hoe sy diere en hulle mense help, ek kan nie nié in haar glo nie.”
Daar is ’n geluid by die kombuisdeur en toe Cilla opkyk, staan Reynecke daar, sy oë op haar gesig. Hy lyk rustiger as vroeër, die frons tussen sy oë is weg. Sy ontspan, baie effens.
Philip sien hom ook raak en staan op. “Mooi, jy’s hier, ons wou net begin eet. Wyn?”
Reynecke knik en gaan sit op die stoel langs Cilla. Hy skuif hom reg en toe hy gemaklik terugsit, is sy bobeen styf teenaan hare. Haar bloedtemperatuur skiet binne sekondes op van louwarm na kokend. Daar is ’n gedruis in haar ore en sy probeer haar stoel subtiel anderkant toe skuif. Die tafelpoot is egter in haar pad en sy kan nie hond haaraf maak nie. Sy probeer so ongesiens as moontlik om haar lyf effens weg van Reynecke se stoel te skuif en sy kruis haar bene. Haar been is ten minste nie nou meer so styf teenaan syne nie, maar die hitte wat sy hele lyf hier reg langs haar uitstraal, dreig in elk geval om haar te oorweldig.
Cilla voel ’n skop onder die tafel. Imke hel haar kop effens oor in Philip se rigting. Hy het seker iets gevra.
“Skies, my kop is op ’n ander plek. Jy’t gevra?”
“Ek wou weet hoe presies jy met diere kommunikeer. Praat jy met hulle? Praat hulle met jou? Dit het nie vir my gelyk asof Bravo se mond beweeg nie,” terg Philip.
Cilla glimlag. “Nee, hulle praat nie, nie soos ons praat verstaan nie, maar mens kry beelde wat verduidelik wat hulle wil sê. Soos ek gesê het, enigeen kan met diere kommunikeer. Verskillende mense gebruik verskillende metodes. Wat belangrik