Cilla loer vinnig na Reynecke. Sy oë is op sy bord, maar sy kan sy ongemak duidelik aanvoel en sy weet hy sal verkies om oor iets anders te praat. Sy kyk egter na Philip en probeer Reynecke ignoreer.
“Wel, raak rustig, hou jou asemhaling rustig, dan is jy meer ontvanklik om dinge op ’n ander manier te sien en te ervaar. Jy laat gaan al jou rigiede idees van hoe die werklikheid veronderstel is om te wees, en jy raak meer intuïtief en in staat tot telepatie. Telepatie kom van die Griekse woorde ‘tele’, afstand, en ‘pathe’, wat iets soos gevoel of persepsie beteken. Jy kry oor ’n afstand ’n gevoel, ’n persepsie.”
Langs haar maak Reynecke keel skoon en begin: “Ek is jammer, maar as wetenskaplike is die hele idee vir my … dis net belaglik! Dit is vir my bitter moeilik om te aanvaar dat Bravo aan jou kon kommunikeer dat hy ’n spesifieke merrie wil dek, een wat hy iewers langs die pad sou geruik het.”
Cilla draai na Reynecke. Hy sit so naby dat sy sy pupille helder kan sien. As sy haar hand uitsteek, sou sy haar vingers deur sy hare kon …
“ … hoe verduidelik jy dit?”
Cilla besef sy het al weer nie geluister na alles wat hy sê nie en sy probeer konsentreer. Haar been raak weer aan syne en sy probeer wegbeweeg.
“Ek dink ons het almal ’n idee in ons kop van hoe ons droomman of droomvrou moet lyk. Het jy nie ook so ’n prentjie nie?”
Hy kyk haar ’n oomblik aan en knik dan stadig sy kop.
“Wel, wat ek van Bravo gekry het, was so ’n prentjie.”
“Kan jy sien watter prentjie in my kop is?” terg Philip aan die oorkant van die tafel.
Cilla skud haar kop. “Ek kan dit met mense na aan my doen, mense wat nie maskers dra nie, soos Imke. Dikwels is daar soveel lae tussen wie die persoon werklik is en wie hy aan die buitewêreld wys. Dan raak dit moeilik.”
Reynecke lig sy glas op en tuur daarin. “Kyk, ek gaan nie maak of ek verstaan waarvan jy praat nie. Ek verstaan dinge wat ek kan sien, swart op wit. Hierdie kommunikasie waarvan jy praat, is vir my ’n grys area, dit laat my baie ongemaklik voel.” Hy kyk op na haar, sy oë onleesbaar. “Ek sal dink daaroor.”
“Dis vordering,” fluister Philip kamma in haar rigting. “Hy gaan sowaar dink oor wat jy gesê het. Ek kan maar net vir jou sê – dit wil gedoen wees. As hierdie een eers sy mind oor iets opgemaak het, dan is dit dit. Ek sal nou nie my asem ophou as ek jy is nie, maar ten minste gaan hy daaroor dink.”
“Jy is natuurlik die goedigheid self, nè, broer?” Reynecke glimlag stroef. “Ons pa was baie hardekop. Ons het dit albei seker maar van hom geërf.”
“Wel, solank mens jou eie beperkinge ken, is daar hoop vir jou,” spot Imke. “Wanneer is julle pa oorlede?”
Cilla voel hoe word Reynecke langs haar stil. Hy skuif rond op sy stoel en sy been raak weer aan hare, maar dié keer bly sit sy doodstil.
“So bietjie meer as twee jaar gelede,” antwoord Philip. “Dis toe dat Reynecke weer perde kon aankoop. Terwyl Pa nog geleef het … hy wou niks hoor nie.”
Cilla loer vinnig na Reynecke. Sy wonder of hy weer begin skilder het.
“My ma is dood toe sy van ’n perd afgegooi is,” sê hy onverwags. “Sy was my pa se hele lewe, hy kon nooit haar dood verwerk nie. Ons, die perde, die plaas, sy vriende … hy het almal en alles verkwalik vir haar dood. Niemand anders het vir hom saak gemaak nie.” Reynecke vat ’n sluk wyn.
Philip slaan liggies op die tafel en spring op. “Nee, nou is ons darem baie morbied. Wat van nagereg? Ek het vir ons so ’n dekadente sjokoladenommertjie gemaak.”
Imke sug. “Ai, sjokolade? Jy kan ons altyd omkoop met sjokolade, ek en Cilla is albei verslaaf daaraan.”
Cilla probeer hard deelneem aan die grappies om die tafel, maar sy sukkel om Reynecke se stroefheid en die warmte van sy been teen hare te ignoreer. Toe Philip koffie wil maak, staan sy vinnig op en vang Imke se oog.
“Ons moet ry. Ek het nog nasienwerk vir môre. Baie dankie vir die ete, Philip, ons sal jou restaurant beslis kom soek wanneer ons weer op Hermanus is.”
“Ons gaan juis …” begin Imke gretig.
“Het jy jou handsak in die sitkamer gelos?” val Cilla haar vinnig in die rede.
“Nee man, hier’s dit,” sê Imke, en hou haar sak in die lug. “Wat ek wou sê, is dat –”
“Kom, Imke, ons moet regtig ry.” Cilla gryp haar aan die arm, sleep haar voordeur se kant toe en ignoreer die vraende kyke wat sy van haar vriendin kry.
Reynecke hoef nie te weet waar sy volgende naweek gaan wees nie. Sy weet nie hoekom sy so voel nie, maar sy weet dat sy so ver as moontlik van die man moet wegbly.
Reynecke skop die emmer wat in die staldeur staan en hoor die perde binne onrustig beweeg. Hy vloek onderlangs, vies vir homself. Sal hy nou die perde verder ontstel? Hy is nie vir hulle kwaad nie, hy is sommer die hel in vir die hele situasie. Dalk moet hy net ontslae raak van die spul perde. Sy pa het waarskynlik die regte idee gehad. Is al die gesukkel die moeite en tyd werd?
Dan onthou hy weer die glimlag op sy ma se gesig wanneer sy op ’n perd se rug was, en hy weet hy sal dit nooit kan doen nie. Hierdie perde is vir haar, om hom te herinner dat daar ’n tyd lank vreugde en laggende mense op die plaas was. Hy het nog altyd gehoop dat die opstal eendag weer vol lag en vrolikheid sal wees.
Hy stap tot by Bravo se stal. Die perd staan so ver terug as wat hy maar kan in die klein ruimte. Reynecke leun moedeloos op die staldeur en bekyk die pikswart hings.
En skielik is sy weer in sy gedagtes. Die langbeen meisiekind met die kort, wippende pikswart hare en groen oë. Haar been teen syne aan tafel. Hy wou haar nadertrek en toevou in sy arms, proe aan haar sagte, sexy mond …
En terwyl Reynecke so staan, kom druk Bravo sy kop teen sy hande. Hy kyk blitsig op. Die hings staan nou doodstil en hou hom dop. Wat het gebeur? Hoekom sou die perd skielik naderkom? Hy het tog niks snaaks gedoen nie, hy het net aan Cilla staan en dink … Hy gee ’n tree terug. Kan dit … sou dit sy gedagtes oor Cilla wees wat die perd nader aan hom laat beweeg het?
Hy staan doodstil en kyk na die perd. Die Sondagmiddagrustigheid hang oor die plaas; buite kwetter voëls, sonbesies raas. Die ander perde blaas en trippel rond. Maar dis asof alle ander geluide rondom hom geleidelik minder word en minder word, totdat hy niks anders hoor of sien nie, dis net hy en Bravo.
En dan sien hy dit. ’n Prentjie van die rooibruin merrie met die swart maanhare, die perd waarvan Cilla gepraat het.
Reynecke snak na asem, draai om en stap baie vinnig by die stalle uit, draf eintlik. Hy loop Koen amper onderstebo.
“Whoa!” keer Koen, sy hande in die lug voor hom. “Wat het hy nou weer gedoen?”
“Hy …” Reynecke beduie vervaard oor sy skouer. “Hy kom nader as ek … as ek … en ek sien … ek kon sien …”
“Ja? As jy wat? Wat sien jy?” vra Koen oorbluf.
“As ek …” Reynecke skud sy kop. “Ek is nou ook besig om mal te raak. Vandat daai vroumens hier was …” mompel hy, draai om en stap vinnig huis toe.
Hy het koue rillings al langs sy ruggraat af. Hy weet glad nie wat pas gebeur het nie. Hy en diere het mekaar nog altyd goed verstaan, maar wat nou net by die stalle gebeur het, is … is … en dit met Bravo!
“En nou, broer? As jy so op en af stap voor die huis?” hoor hy Philip se vrolike stem van die stoep af. Reynecke stap op met die trappe.
“Is daar nog koffie?” vra hy en stap kombuis toe. Hy hoor Philip agter hom aankom. Hy het nou wragtag ’n kafeïen-skop nodig.
Die koffie in die perkoleerder is op. Reynecke sit die ketel aan, haal twee bekers uit, kry die melk