“Nee, dan weet ek nie. Sal jy daar wees?” vra sy skepties.
“Nee, natuurlik nie, ek werk heeldag by die universiteit. Jy sal alleen kan werk; daar is bedags net ’n huishulp.”
“Hoe lank is die verhandeling?”
“Dis nou seker agthonderd geskrewe bladsye en so driekwart klaar. Ek kan die rekenaar gebruik, maar ek skryf nog steeds vinniger as wat ek kan tik. En daar is net nooit tyd om dit agterna oor te tik nie.”
Agthonderd bladsye? Dit kan nogal ’n tydjie neem, veral as sy handskrif nie te leesbaar is nie. En wat vra mens per bladsy? Sy het geen idee nie.
“Hoe gou moet dit klaarkom?”
“Nee, daar is nog nie ’n afsnydatum nie. Maar as daar met die tikwerk begin kan word, hoop ek om so oor maksimum vyf maande heeltemal klaar te wees.”
“Ek sal daaroor moet dink,” sê sy, hoewel sy eintlik klaar besluit het. Sy is haar eie baas, dit sal goeie oefening wees, en sy sal seker so nou en dan vir Gerrie te sien kry. “Ek sal u môreaand laat weet.”
“Gaaf. En dis goed dat jy jou toekomstige werkgewer met meer respek aanspreek. ‘Jy’ en ‘jou’ is uit.”
Sy draai verwoed na hom en wil net uitbars toe sy die tergliggies in sy oë sien glinster. Sy gesig is egter doodernstig. Dankie tog! Daar iewers skuil ’n sin vir humor!
Sy besluit om hom vir eers te ignoreer en kyk net weer stip voor haar sonder om ’n woord verder te sê. Hulle bepaal albei hulle volle aandag by die wedstryd, wat heelwat vermaaklike oomblikke oplewer. Sy is verheug toe Gerrie se span ’n naelskraap oorwinning behaal, en dat sy pa by is om dit te sien.
Die outjie kom stralend en uitasem by hulle aan. Hy gaan sit langs sy pa.
“Gaan Pa nou huis toe, of moet Pa eers gaan werk?”
Die verlange in sy stem is vir Dorothea duidelik hoorbaar, maar sy weet nie of die afsydige man langs haar dit ook kan hoor nie. Sy antwoord verbaas haar egter.
“Nee, ek het gedink ons kan sommer iewers ’n hamburger of iets gaan eet, as jy lus is.”
“Jissie, ja! Kan tannie Do- … kan die tannie saamgaan?”
“Sê maar Dot, Gerrie, dis makliker. Maar nee, dankie, ek het heelwat om by die huis te gaan doen. Veels geluk, jy het baie mooi gespeel.” Sy staan haastig op.
Gerrie lyk opreg teleurgesteld, maar hy aanvaar dit gelate, soos wat sy vermoed hy al geleer het om teleurstellings te aanvaar.
“Die tannie gaan vir my my werk kom tik, Gerhardus, dan sal jy haar miskien in die middae by ons huis raakloop.”
“Ek het nog nie besluit nie,” verweer sy.
Maar hy kyk haar vas aan en sê selfversekerd: “Ek dink tog jy het. En wat van Dorie? Ek dink dis beter as Dot.”
“Nie as jy graag die tande in jou mond wil behou nie!”
Sy gee hom nie kans om te reageer nie en gaan vinnig voort: “Ek sal môremiddag bel om te bevestig. Totsiens, doktor Steyn, totsiens, Gerrie. Goed gaan.”
Toe stap sy vinnig weg in die rigting van haar motor.
~ 5 ~
Dorothea tob die res van die dag daaroor of dit wel ’n goeie besluit sal wees om by die Steyns se huis te gaan werk. Sy is baie jammer vir Gerrie, maar wil sy nou regtig by ’n ander man se kind betrokke raak?
Die doktor is meestal ’n pyn en sy is nie van plan om enige twak van hom op te eet nie. Maar sy kan nie help om te wonder of haar opmerkings die aand van die ongeluk dalk daartoe bygedra het dat hy tóg tyd gemaak het vir sy seun se rugbywedstryd nie. As dít die geval is, het daar tog iets goeds uit die ongeluk gekom. En as sy daar sou gaan werk, kan sy hom dalk so nou en dan weer ’n stootjie in die regte rigting gee.
Hopelik sal hulle in elk geval min met mekaar te doen kry, want vir mansmense se nonsens het sy geen krag nie. Buitendien, sy kan enige tyd loop as dinge haar nie geval nie. Verder sal dit haar die geleentheid gee om haar nuutverworwe rekenaarvaardigheid te oefen.
Sy bel Sondagoggend vroeg haar kinders vir hulle weeklikse geselsie, en om vir hulle te sê dat die huis verkoop is. Nie een van hulle beplan om binnekort terug te kom nie, maar Anke opper weer die voorstel dat Dorothea mos nou ’n slag oorsee kan reis en vir hulle kom kuier, aangesien daar niks is wat haar terughou nie. Sy belowe om daaroor te dink en verlekker haar half in die gedagte hoe suur Werner sal wees as hy hoor dat sy “sy” geld mors op so ’n onnodige uitgawe.
Sy wonder skielik ’n paar oomblikke oor Werner. Bly hy alleen, of is daar weer ’n vrou in sy lewe? Of dalk ’n man?
Dié gedagte laat haar in die gang vassteek. Waar kom dít vandaan? Sy het nog nooit daaraan gedink nie, maar dis seker moontlik. Dalk is dít die rede waarom dinge van die begin af wou skeefloop. Of dalk is hy maar net so selfgesentreerd dat hy nie ander mense nodig het nie.
Sy skud haar skouers half ongeduldig. Die man met wie sy getroud was, is lankal nie meer ’n faktor in haar lewe nie, waarom nóú oor hom begin wonder? Wat haar betref, is hy eintlik net te bejammer en dis al.
Wat egter beslis meer jammer is, is die feit dat hy sekerlik daarvoor verantwoordelik is dat sy nou alle mans met ’n groot mate van agterdog bejeën. En dit sal dalk nooit verander nie. Maar nou ja, dit hoef ook nie. Sy is veertig, vry en lus vir nuwe dinge. Hulle sê mos die lewe begin eintlik op veertig. Nou, sy is reg om dit te ondersoek!
Sy bly besig met gordyne afhaal en was. Die droës vou sy sorgvuldig op om later te stryk. As sy eers ’n nuwe blyplek het, sal sy besluit watter sy weer gaan gebruik, indien enige.
Sy wil net vir haar gaan tee maak toe die telefoon begin lui.
“Mevrou De Waal?” herken sy die doktor se stem toe sy antwoord.
“Ek reken dit sal ’n goeie plan wees as jy sommer nou kan oorkom dat ek jou wys waar die werk en die rekenaar is. Dan kan jy ook ’n sleutel neem, sodat jy kan kom werk wanneer jy wil. Môreoggend moet ek baie vroeg ry.”
Dorothea is stomgeslaan. Sy bedink haar drie keer en voor sy kan antwoord, vra hy: “Is jy nog daar?” Hy klink nors en kortaf.
“Ja. Jy weet regtig hoe om mense te benader om die beste reaksie te kry. Ek sal oor ’n halfuur daar wees.”
Sy sit die gehoorstuk neer sonder om op ’n antwoord te wag. Sy staan ’n ruk lank besluiteloos, nog met haar hand op die telefoon. Sy wou hom ’n bietjie later bel, maar hy het haar voorgespring.
Dis ’n baie eienaardige man. Sommer plein onbeskof die helfte van die tyd. Het sy regtig nou dít in haar lewe nodig?
Maar sy hoef mos eintlik niks met hom te doen te hê nie. En dalk is dit ’n goeie ding dat hulle van die begin af presies weet waar hulle met mekaar staan. Hy dink blykbaar oor hy kwansuis so slim is, hoef hy nie moeite te doen om met mense oor die weg te kom nie.
Sy sal dit as ’n uitdaging beskou om hom nooit die plesier te gee om te weet dat sy haar aan hom steur nie. Nee, sy sál haar nie aan hom steur nie. Sy sal eenvoudig professioneel en korrek optree, die tikwerk doen so lank as wat dit haar pas, en intussen haar nuwe blyplek en nuwe lewe uitsorteer.
Sy besluit om nie te verklee nie. Haar klere is skoon en netjies, en dis nie asof sy vir ’n onderhoud gaan nie. Sy het klaar die werk, en verder maak dit nie saak wat hy dink nie. Sy trek net ’n kam deur haar hare en was haar hande. Sy sit ’n bietjie lipstiffie aan, maar dis meer omdat haar mond so droog voel …
Sy is amper by die deur toe die telefoon weer lui. Dis Ellen, haar goeie vriendin en buurvrou van baie jare, wat pas terug is van ’n ses weke lange vakansie. Sy wil hê Dorothea moet oorkom sodat hulle ordentlik kan kuier en al die nuus kan uitruil.
“ Wonderlik!”