“Sal tannie regtig kom? Ons speel môre by my skool en die ondertwaalfs – dis die eerste span – speel gewoonlik net na elfuur.”
“Ja, regtig. Wat is die nommer op jou trui as ek jou dalk nie tussen al die ander herken nie?”
Gerrie klink sommer beter. Hy beduie mooi vir haar waar sy skool is en waar die rugbyvelde geleë is.
Ná sy afgelui het, wonder sy hoe kom hy by die skool, want dit klink of dit nogal ver van sy huis af is. Sy wonder ook of hy sy pa sal vertel dat sy van plan is om te gaan kyk. Sy glo nie die doktor sal juis beïndruk wees nie, maar dit skeel haar glad nie.
Die res van die middag werk sy ywerig om haar boeke en klere en die paar los goed waarvan sy nie ontslae kan raak nie uit te sorteer. Die kombuisgoed moet ook so stadigaan ingepak word. Sy sal sommer môre gaan kyk of sy ’n klompie kartonbokse in die hande kan kry. Sy geniet die proses van organiseer wat sy wil behou, en koester geen sentimentele gevoelens oor die vele goed wat sy beplan om uit te gooi nie.
Saterdagoggend is sy vroeg aan die gang. Sy het al heelwat goed ingepak en het besluit om te begin gordyne afhaal in die vertrekke wat sy in elk geval nie gebruik nie.
Kort ná tienuur spring sy vinnig onder die stort in. Dan trek sy een van haar nuwe denimlangbroeke saam met ’n helderkleurige, noupassende truitjie en ’n paar wit tekkies aan. Met die kort, los krulle vol ligstrepe lyk sy nie ’n dag ouer as dertig … wel, vyf-en-dertig nie.
Sy weier om te wonder waarom sy nogal moeite doen met haar voorkoms en dít vir ’n laerskoolrugbywedstryd. Dis net lekker om ’n bietjie ekstra aandag aan haar voorkoms te gee. Daar is niemand wat sy wil beïndruk nie, en daar sal sekerlik niemand wees wat sy ken nie.
Sy bekyk weer die duik aan haar motor en besluit daar en dan sy gaan dit nie laat regmaak nie. Sy gaan die kar verkoop sodra die huis se geld in haar rekening is. Daar is genoeg van Werner se geld en die prys vir die huis is ook baie goed. Sy gaan in elk geval nou baie afskaal en ’n kleiner blyplek koop. Sy benodig net een ekstra slaapkamer vir die dag wat haar kinders dalk wil kom kuier, en dit sal ook nie dikwels gebeur nie.
Sy sukkel ’n rukkie om die skool te kry en moet twee keer stilhou om aanwysings te vra. Dis net ná elf toe sy by ’n klompie ander karre parkeer en afstap na die sportterrein, waar ’n groepie toeskouers die spannetjies op die veld luidkeels aanmoedig. Daar is ’n kleinerige paviljoen, maar die meeste van die toeskouers staan sommer op die gras langs die kantlyn.
Sy gaan sit op die paviljoen op die tweede trappie van onder af en kyk rond of sy nie vir Gerrie gewaar nie. Sy glo nie sy span is al op die veld nie, want die seuntjies wat speel, lyk vir haar ontsettend klein. Sy word opeens oorval deur ’n gevoel van nostalgie. Daar was soveel dae wat sy, ook alleen, gaan kyk het hoe klein Werner of Anke aan een of ander sportwedstryd deelneem. Sy verlang skielik erg na haar kinders en wil net beswaard raak toe Gerrie skielik langs haar verskyn.
“Jissie! Tannie het toe regtig gekom. Ons gaan amper speel. Môre, tannie, ek kan nie glo tannie is hier nie!” Sy hele gesig straal.
Dorothea lag. “Hallo, jong. Ek het mos gesê ek wil kom. Hoe lyk dit, gaan julle vandag wen?”
“Vir seker. Ons gaan baie hard probeer. Ek moet gaan, daar praat meneer al met die span. Totsiens, tannie.”
Hy hol die ene knieë en elmboë na die een kant van die veld waar die spannetjie in ’n kring staan. Op die veld blaas die eindfluitjie en Dorothea sien op ’n bord aan die oorkant dat die besoekers die wedstryd gewen het. Sy sal maar moet goed duim vashou vir Gerrie se span. Dis net regtig hartseer dat sy pa nie eens ’n uurtjie kon afknyp om te kom kyk nie.
Die twee spanne weeg goed teen mekaar op en almal speel met entoesiasme en oorgawe. Hoewel die vaardigheid by tye nie te waffers is nie, geniet almal die spelery terdeë, die ouers langs die veld inkluis.
Kort voor rustyd maak Gerrie ’n goeie breekslag en stuur die bal sekuur uit, sodat sy spanmaat maklik oorduik vir ’n drie. Die seuns is ekstaties. Terwyl Gerrie trots terugdraf na die middel van die veld, kyk hy reguit na haar en lig sy hand. Sy waai ewe geesdriftig terug.
Sy is so verdiep in die spel dat sy nie vir Theuns Steyn raaksien voor hy langs haar praat nie.
“Mevrou De Waal, is dit nou toevallig, of wat is hier aan die gang?”
Hy lyk, indien moontlik, nog stuurser as die vorige aand. Hy kom sit ongenooid langs haar.
Sy wil hom eers ignoreer, maar kan met die beste wil ter wêreld nie stilbly nie.
“My aarde, doktor Steyn. Dit ís toevallig. Wat maak jy hier? Ek het verstaan jy stel nie belang in rugby nie.”
Sy kakebeen word hoekig en sy kan voel dat hy hom bedink, voor hy eindelik afgemete sê: “Natuurlik stel ek belang. Ek het net nie nou eintlik die tyd nie.”
“ ’n Mens máák tyd, veral as dit jou enigste kind is.”
“Ek sal dit waardeer as jy jou sal weerhou van kommentaar oor my optrede.”
Sy stem is ysig van ingehoue woede. Dorothea vererg haar.
“Luister, doktor, ek het jou nie genooi om hier te kom sit nie. As jy nie wil hoor wat ek te sê het nie, moenie met my ’n gesprek begin nie.” Die man is so vermetel, sy sou hom graag ’n klap wou gee om hom af aarde toe te bring!
Gelukkig blaas die fluitjie vir rustyd en die twee spanne kom afgedraf. Gerrie kom reguit na haar toe en is net ’n paar treë weg toe hy sy pa gewaar. Die vreugde wat sy gesig laat blom, bring ’n knop in haar keel.
“Pa! Pa het toe gekom! Het Pa ons drie gesien?”
“Ja, Gerhardus. Dit was ’n goeie stukkie rugby. Mooi gespeel.”
Sy stem is diep en effens stram, asof hy nie gewoond is daaraan om komplimente uit te deel nie.
“Sal Pa kan bly vir die tweede helfte? Ons gaan nou saam met die wind speel, nou gaan Pa ’n ding sien!”
“Ja, ek kan bly, maar ek dink jy moet nou teruggaan na jou span toe. Hulle is al almal daar bymekaar. Lekker speel.”
Hulle kyk saam in stilte hoe die skraal seun met die deurmekaar vaal hare terughardloop tot by sy maats. Dorothea oorweeg dit om maar te loop, want sy voel baie ongemaklik. Gerrie se pa ís nou hier, so sy is half oorbodig. Aan die ander kant wil sy ook nie onnodig sy aandag op haar vestig nie.
Die stilte rek en raak ongemaklik. Sy kan skielik nie aan ’n enkele ding dink om te sê nie. Sy wens hy wil liewers loop en ook by die veld gaan staan. Miskien moet sý dit doen …
Dan sê hy skielik: “Jy het seker nog nie na jou kar laat kyk nie.”
“Nee, wat, ek is in elk geval van plan om ’n nuwer kar te koop sodra ek … weer begin werk. Daai ou duikie sal nie veel verskil maak aan die prys wat ek vir die ou kar gaan kry nie, so vergeet maar van die hele saak.”
Hy lyk ontevrede, maar lewer vir ’n wonder nie kommentaar nie. Die spel begin weer en hulle kyk in stilte. Dorothea wens regtig hy wil loop. Sy het niks verder vir hom te sê nie. Hy maak haar half senuweeagtig, en sy wil nie so voel nie.
“ Watse werk?” kom dit dan uit die bloute.
“ Wat?” Sy is eers nie seker of die vraag tot haar gerig is nie.
“Watse werk doen jy? Jy kan nie dalk tik nie?”
“Ja, wel … Ek maak volgende week klaar met ’n rekenaarkursus, want ek moes van voor af leer tik op die ding. Maar ek kan tik.”
“Ek het tikwerk wat gedoen moet word, waarvoor ek bereid is om te betaal. Hoe lyk dit?”
“Bied jy vir my werk aan?” sê-vra sy ongelowig.
“Wel, dis nie permanent nie. Dis net die verhandeling wat getik moet word, waarvoor ek per bladsy sal betaal.”
Sy bedink die saak vinnig. Dit sal goeie ondervinding wees, en iets om te doen terwyl sy na iets meer formeel soek.