Dit lyk of hierdie werklikheid nou eers tot hom deurdring.
“ Asseblief, tannie, moenie die polisie bel nie! My pa sal betaal vir tannie se kar. Hy sal my eers doodmaak, maar dan sal hy betaal vir die kar. Asseblief tog, tannie!”
Sy gesig is spierwit en sy pupille besonder groot. Hy bewe nou so groot soos wat hy is. Hy ly aan skok, sien sy, en sy neem vinnig ’n besluit.
“Kom, klim in, ek neem jou huis toe. Ek trek net eers my kar uit die pad. Toe, skuif oor. Jy bestuur nie weer nie.”
Sy trek die groot motor se sleutel uit, voor sy vinnig in haar eie kar gaan klim, dit uit die pad trek en ’n entjie verder aan parkeer. Gelukkig is die skade nie só dat dit nie verder kan ry nie. Sy haak haar handsak oor haar skouer, sluit haar karretjie en loop terug na waar die ander motor nog skuins in die middel van die pad staan.
Dis nou al heeltemal donker en sy skakel die ligte aan, maar dis duidelik dat die regtervoorlig nie werk nie.
“Nou toe, nou moet jy beduie hoe ons moet ry. Waar bly julle? Is dit ver van hier af?”
Hy sit ineengedoke en stil langs haar, maar kry dit nietemin reg om te beduie hoe sy moet ry. Ná ongeveer tien minute in ’n gegoede deel van die stad draai sy tussen twee ysterhekke in. Sy ry met ’n geplaveide oprit na die garage, waarvan die deur oop is.
Hy beduie dat sy moet inry en toe sy stilhou, druk hy ’n afstandbeheerder wat die deur agter hulle laat toegaan. Sy skakel die enjin af en kyk na die figuurtjie langs haar. Sy kry hom skielik vreeslik jammer. Hy is ’n toonbeeld van verslae verwesenheid.
“Hei, my naam is Dorothea. Wat is joune?”
“Ek is Gerrie, tannie, maar my pa sê Gerhardus.”
“Nou, Gerrie, ek is vreeslik lus vir ’n koppie soet tee. Dink jy ek sal een hier binne kry?”
Hy lyk glad nie lus om uit te klim nie, maar maak dan tog die deur oop.
“Ek sal vir tannie gaan tee maak. Ons loop sommer hier deur na die kombuis toe.”
Dis ’n heerlike, groot, moderne kombuis, goed toegerus met alle denkbare toebehore. Gerrie se ma is ’n gelukkige vrou … Maar waar is die mense? Die huis is grafstil.
Sy hoor hoe kap die ketel teen die kraan toe Gerrie dit met bewende hande probeer vol maak.
“ Wag, haal jy vir ons bekers en teesakkies uit. Ek sal die water kook. Kry sommer melk en suiker ook,” sê sy.
Die outjie is heel tuis in die kombuis en sy wonder oor sy omstandighede. Toe haar Werner so groot was, sou hy nie geweet het waar om die teesakkies uit te haal nie.
’n Paar minute later sit hulle albei by die kombuistafel en sluk elkeen aan ’n groot beker soet tee. Sy is bly om te sien dat sy wange effens kleur gekry het. Sy besluit om eers haar tee klaar te drink voor sy verder uitvra.
Sy wil net opstaan om haar leë beker in die wasbak te sit, toe die kombuis se middeldeur agter haar oopgaan. Sy sien Gerrie se oë rek verskrik. Sy draai stadig om op haar stoel.
Die lang, skraal gestalte van ’n breedgeskouerde man staan die hele deuropening vol. Sy ken is hoekig en die oë agter die brilglase is skerp. Sy vaalblonde hare hang deurmekaar oor sy voorkop.
“ Waar was jy, Gerhardus? Ek het jou in jou kamer gaan soek. En wat gaan hier aan? Wie is dit dié?”
Hy kyk net skrams in Dorothea se rigting en sy voel hoe haar gesig warm word. Gerrie sluk ’n slag, maar kry nie ’n woord uit nie en lyk baie bang.
Sy staan doelgerig op en draai na die man.
“Goeienaand. Ek is Dorothea de Waal. Ek het Gerrie huis toe gebring ná hy so ’n ligte ongelukkie met die motor gehad het. Weet jy dat hy jou kar kan bestuur? Hy het gelukkig nie seergekry nie, en ek ook nie, sal jy dankbaar wees om te verneem.” Haar stem hou sy lig in ’n poging om die situasie te ontlont.
Die frons op sy gesig is iets om te aanskou. Hy loop sonder ’n woord by hulle verby en maak die deur na die garage oop. Een kyk is genoeg om hom te oortuig dat sy nie sit en nonsens praat nie.
Hy draai terug na sy seun. Sy stem is diep en gevaarlik stil toe hy sê: “Gaan kamer toe. Ek sal netnou met jou kom praat.”
Gerrie kyk net vlugtig na haar, voor hy sonder ’n woord uitloop.
Dorothea voel hoe haar hele lyf warm word van verontwaardiging.
“Vaderland, maar jy is ’n koue bliksem! Die kind kon dood gewees het. Hy het baie groot geskrik. Waar is sy ma?”
As hy haar met sy oë kon verdelg, sou hy.
Sy stem is yskoud en afgemete toe hy antwoord: “Sy ma is dood. Ek het nie jou voorskrifte nodig nie. Dankie dat jy hom huis toe gebring het. Jy kan nou gaan.”
“Gaan? Waarheen gaan? Iemand moet my terugneem na my kar toe. En ’n ‘Baie dankie, mevrou, dat u nie die polisie betrek het nie’ sal nie onvanpas wees nie.”
Haar sarkasme val op dowe ore.
“Ek het jou nie gevra om hom terug te bring nie – sien maar self hoe kom jy by jou kar. Stap as dit nie anders kan nie. Die deur is diékant toe.” En hy beduie in die lang gang af na die voordeur.
Dorothea is vir ’n oomblik sprakeloos. Dan storm sy verwoed by hom verby. G’n wonder die arme Gerrie – Gerhardus! – wou hier wegkom nie. Die man is onuitstaanbaar. Sy sal stap tot by haar kar, maar van hom vra sy niks.
Sy steek egter in die deur vas en draai terug na die telefoon in die portaal. Sy het mos besluit sy vat nie meer bevele van enige man nie. Sy voet! Sy sal bel vir ’n taxi. Sy ignoreer hom heeltemal, gaan sit doodluiters met die gids op haar skoot en begin die nommer opsoek.
Sy kyk vlugtig op na die man wat haar swyend staan en aankyk.
“Ek sal regkom, dankie. Gedra jou om vadersnaam net vir ’n rukkie soos ’n regte pa en gaan sê vir jou seun jy is bly hy het nie seergekry nie. Wat het jy in elk geval aan hom gedoen dat hy hier moes wegjaag?”
Sy kakebene word nog meer hoekig soos hy op sy tande byt. Vir ’n oomblik lyk dit of hy gaan losbars met ’n snedige antwoord. Dan draai hy sonder ’n woord om en stap driftig terug in die gang en verdwyn om die draai.
Dorothea byt op haar lip. Sy weet nie wat haar besiel het om so ongeskik met ’n vreemde man in sy eie huis te wees nie. Miskien ly sy ook aan skok. Maar sy moet erken, dit het nogal goed gevoel om ’n slag te sê presies hoe sy voel en haar nie te laat intimideer nie.
Haar hande bewe effens toe sy die gids oopmaak en die nommer begin soek. Daar is ’n balpuntpen op die tafeltjie en sy skryf sommer die nommer op haar hand neer. Sy begin reeds die nommer skakel, toe sy besef dat sy nie weet watter adres om te verskaf nie.
Sy plaas die gehoorstuk terug op die mik en skryf ook die huistelefoonnommer op haar hand neer. Sy sal maar wag tot Gerrie of sy pa weer te voorskyn kom voor sy die taxi bel.
Sy luister fyn, maar hoor niks. Dit klink darem nie of die man nou sy kind verskree nie …
~ 3 ~
Dit duur goed vyftien minute voor sy ’n kamerdeur hoor oop- en toegaan en voetstappe in die gang af kom. Hy troon bo haar uit en stoot sy hande in sy broeksakke. Dorothea is skielik verbouereerd en moet ’n slag sluk voor sy praat.
“ Wat is jou adres hier? Ek moet –”
Hy val haar kortaf in die rede: “Kom, ek neem jou terug na jou motor.”
Hy draai op sy hakke om en stap in die rigting van die kombuis. Sy wil eers protesteer, maar is skielik moeg vir die hele spul en staan vinnig op. Sy sal maar later bel en hoor hoe dit met die kind gaan – wanneer sy pa hopelik