Lato leśnych ludzi. Rodziewiczówna Maria

i jeszcze senność w przyrodzie. Szpilki sosen miały na końcach paciorki z rosy; na próg barci wyszło kilka pszczół-wartownic i przecierały skrzydełka. Żaden ptak nie śpiewał. Czając się, unikając gałązki pod stopą, Rosomak ku gąszczom się przysunął.

      Na tym samym konarze puchacze siedziały nieruchome, nadęte, ze złożonymi czubkami i spały syte mordem.

      Na dziobach i pazurach miały śliskość świeżej posoki.

      Cofnął się Rosomak, ognisko rozdmuchał i znowu omamił głód tytoniem.

      A tymczasem świat się budził, rozbarwił, rozśpiewał z taką ochotą i zapałem, że aż zarażony tym leśny człowiek począł nucić półgłosem:

      Co dzień z rana rozśpiewana

      chwal, o duszo, Maryję!…

      – My som! Wodzu! – rozległo się za topielą. Porwał się Rosomak.