Bettina. Musset Alfred

stamtąd, tuż obok, od księżnej, twojej sąsiadki.

      BETTINA

      A, zna ją pan? Powiadają, że jest urocza.

      STEFANI

      Ależ tak, bardzo przystojna. To ona, przypadkowo, wśród rozmowy, powiedziała mi, że pani bawi tutaj. Nie miałem o tym pojęcia, przybiegłem… I pani wychodzi za mąż?

      BETTINA

      Tak, mój drogi, jeszcze dzisiaj.

      STEFANI

      Jeszcze dzisiaj?

      BETTINA

      Rejent już czeka.

      STEFANI

      Brawo! doskonale, to mi dobra nowina. To pięknie z pani strony, bardzo pięknie. Nie spodziewałem się, jestem zachwycony.

      BETTINA

      Nie spodziewał się pan? A to piękny komplement, daję słowo! Czy pan przyszedł tutaj, aby mi mówić obelgi, panie margrabio?

      STEFANI

      Nie, nie, moja śliczna, niech mnie Bóg broni! Och! jakże panią poznaję po tym! Już te piękne oczy strzelają płomieniem. Uspokój się; wiem, że jesteś cnotliwa, bardzo cnotliwa, cenię panią tyle, ile za panią przepadam, to chyba mówi dość jasno, że panią znam. Ale doprawdy, ta główka…

      BETTINA

      Co za główka?

      STEFANI

      Tak, ta główka…

      przygląda się jej

      Główka urocza, pełna wdzięku i dowcipu, sprytu i poezji, która wszystko zrozumie, której nic się nie umknie20 i która umiałaby w potrzebie nosić koronę… jak w ostatnim akcie Kopciuszka21.

      BETTINA

      Tak, pamiętam; lubił mnie pan oglądać w mojej chwale.

      STEFANI

      W istocie; darmo śpiewałaś pani jak anioł: kiedy cię widziałem schyloną w popiele, w tej biednej szarej bluzie, zawsze miałem ochotę skoczyć na scenę, wygrzmocić twego ojca i uwieźć cię w mej karocy.

      BETTINA

      Śpiewałam o wiele lepiej, nieprawdaż?

      STEFANI

      Nie mam pojęcia, ale to było cudowne. Tra, tra, jakże to było.

      BETTINA

      śpiewa pierwsze takty finału z Cenerentoli, po czym urywa nagle i mówi

      Ach! jakże to wszystko daleko!

      STEFANI

      Co pani powiada? Czy wyrzekasz się teatru?

      BETTINA

      Trzeba. Czyż mój mąż (powiadam mąż, gdyż będzie nim za chwilę) pozwoliłby mi wrócić na scenę? To niemożliwe, margrabio. Zastanów się tylko.

      STEFANI

      To zależy od poglądów i upodobań. Ale nie wyrzeka się pani bodaj muzyki?

      BETTINA

      Och! myślę! Czyżbym mogła? Żyjemy tu muzyką, drogi margrabio; kiedy nam uczynisz ten zaszczyt, aby zajść do nas na łyżkę zupy, będziemy muzykować, ile tylko sam zechcesz… więcej niż sam zechcesz.

      STEFANI

      Och, to, to niemożliwe… Ale i tak serce mi się krwawi, że nie będę mógł po obiedzie wtulić się w drogi kącik, gdzie rezydowałem stale, aby się rozkoszować twoim śpiewem.

      BETTINA

      Tak, byłeś jednym z moich wiernych.

      STEFANI

      Och, mogę się tym poszczycić. Chłopiec zapalający lampy pozdrawiał mnie z lekka głową wieszając ostatni kinkiet22, niechybnie bowiem zjawiałem się w tej chwili. Należałem do domowych23.

      BETTINA

      Więcej jeszcze, margrabio; przypominam sobie wybornie, że byłeś moim rycerzem.

      STEFANI

      Prawda, prawda. Jakiś drągal, oficer…

      BETTINA

      Wygwizdał mnie w Tankredzie24…

      STEFANI

      Właśnie. Wyzwałem go w Orbassano25, i oberwałem tęgi sztych26… Och, to były dobre czasy!

      BETTINA

      Tak. Ach, Boże, jakże to wszystko dawno!

      STEFANI

      To pani prześpiewka27, widzę. Cóż mam dopiero powiedzieć ja, stary?

      BETTINA

      Ty, margrabio? Alboż ty kiedy… Wiktor Hugo28 dla ciebie pisał swój wiersz, kiedy powiedział, że serce nie miewa zmarszczek.

      STEFANI

      Owszem, owszem, czuję to. A wiesz po czym, Bettino? Po tym, że zaczynam więcej niż trzeba kochać wspomnienia; to wielki błąd. Postanowiłem sobie całe życie, że nigdy nie popadnę w tę przywarę. Widziałem jak tylu rozumnych ludzi stawało się niesprawiedliwymi, tylu znawców skłonnymi do uprzedzeń, pod wpływem tego smutnego działania lat, iż przysiągłem sobie zostać bezstronnym tak wobec nowych, jak wobec starych rzeczy. Nie chciałbym być z liczby owych safandułów29, którzy podobni są do dzwonów Boileau30:

      By lepiej czcić umarłych, uśmiercają żywych. 31

      Ale cóż! Darmo się silę, wolę teraz to, co lubiłem, niż to, co lubię. Nie mówię nic złego o waszych nowych kompozytorach, ale Rossini 32 jest zawsze moim ideałem. Tutaj kroczyła wielka Pasta 33 z gestem antycznego posągu; tam kwilił słowik w gardziołku słodkiego Rubiniego 34 ; widzę starego Garcię 35 o dumnej postawie, a tuż za nim długi nos Pellegriniego 36 ; Lablache 37 pobudzał mnie do śmiechu, Malibran 38 do płaczu. Cóż ja, u diaska, na to poradzę?

      BETTINA

      Nie widzę w tym nic tak złego. I ja także kocham swoje wspomnienia.