Stulecie kryminału. Marcel Woźniak

Waligórskiego na wskazanej myjni samoobsługowej przy Łódzkiej. Miała wrażenie, że w tej sprawie mężczyzna kłamie, i nie rozumiała powodów, dla których to robił. Ale pewne było jedno. Technicy kryminalistyki ujawnili ślady krwi ofiary w pojeździe. Kiedy w przestronnym policyjnym garażu spryskali wóz luminolem i zgasili światło, fotel pasażera i tapicerka drzwi oraz odkryta paka rozświetliły się na niebiesko.

      I właśnie wtedy Wolska przypomniała sobie jeden detal z wizyty u Waligórskich. Tej złożonej następnego dnia po zaginięciu Joanny Metz. Zapamiętała grząską ziemię, w której zostawiła odciski swoich butów, chociaż wówczas miastu doskwierała susza.

      – A, to pan – rzuciła, gdy mężczyzna na odgłos jej kroków odwrócił się od tablicy z plakatami i ulotkami, znajdującej się w holu komisariatu.

      Młody brunet z kręconymi włosami uśmiechnął się i przywitał. W ręce trzymał teczkę, z której wyjął wydruk – wykres zużycia wody w domu Waligórskiego.

      Wolska zabrała go i podeszła do okna. Wodociągowiec podążył za nią i wskazał palcem na konkretny punkt na kartce.

      – Tutaj. Widzi pani ten skok? – spytał.

      Pokiwała głową.

      – To pokazuje, że w nocy, między drugą a trzecią, woda leciała aż miło.

      – Może to system nawadniania?

      – I działałby tylko tej jednej nocy? – Zaśmiał się. – Nie, nie ma mowy.

      – Awaria? – podsunęła.

      – Która sama się naprawiła? – powątpiewająco rzucił pracownik wodociągów.

      – Skąd macie te dane?

      – Dzięki systemowi odczytu radiowego. Samochód przejeżdża przez osiedle i zbiera dane ze wszystkich wodomierzy wyposażonych w specjalną nakładkę radiową.

      Pamiętała taki wóz, kiedy zaparkowała pod domem ofiary. Przejechał wtedy za jej plecami. Przypomniała to sobie i tylko dlatego zwróciła się do tutejszych wodociągów.

      Bingo!

      – Dziękuję – stwierdziła, uśmiechając się.

      Wolska zatrzymała citroëna przed domem Waligórskiego w pobliżu rozświetlonej ulicznej latarni.

      Piotr musiał być w domu, bo na poddaszu paliło się światło.

      Policjantka wysiadła z samochodu i zbliżyła się do furtki. Nacisnęła domofon.

      – Halo? – rozległ się przyjazny kobiecy głos.

      Wolska domyśliła się, że należał do Kingi, dziewczyny Piotra.

      – Policja. Chciałam porozmawiać z Piotrem Waligórskim – oznajmiła.

      Usłyszała brzęczyk, po czym światło w wiatrołapie rozbłysło i zgrzytnęły zamki.

      – Proszę bardzo. – Dziewczyna ubrana w szary dres uśmiechała się uprzejmie. – Zaraz go zawołam – powiedziała i zniknęła na schodach. – Piotrek! Piotrek!

      Wolska rozejrzała się wokół.

      Spojrzała na płaszcze wiszące na wieszaku i równo ustawione buty. Jedna para szczególnie zwróciła jej uwagę.

      Czerwone trampki Big Stara. Wyglądały na niemal nieużywane. Kucnęła przy nich i zajrzała do wnętrza.

      Rozmiar trzydzieści siedem.

      Wolska z trudem przełknęła ślinę.

      Wyprostowała się na odgłos kroków na schodach i dostrzegła, że Piotr Waligórski zatrzymał się na ostatnim stopniu.

      Wsunęła dłoń do kieszeni kurtki i odnalazła zapalniczkę.

      – To nie przejdzie – oświadczyła.

      – Co takiego? – spytał wystraszony student, za którego plecami stanęła zdezorientowana Kinga.

      – To, żeby ojciec odpowiadał za przestępstwo syna.

      – O czym pani mówi? – warknął.

      – O tym, że twój ojciec chciał cię ochronić. Wie, że umrze, i dlatego planował wziąć na siebie winę za tę zbrodnię. Bo opowiedziałeś mu o wszystkim. Ale was obu zgubił jeden detal. Twój ojciec upiera się, że umył samochód na myjni.

      – Bo tak było – syknął student. – Tak mi powiedział. Nie mam z tym nic wspólnego!

      – Masz, bo to ty ją zabiłeś i ty umyłeś wóz ojca. Tutaj, w ogrodzie – stwierdziła Wolska i wskazała kciukiem za plecy.

      A potem sięgnęła po kajdanki.

      Kiedy oboje wyszli na zewnątrz, niebieskie światło radiowozów błyskało na elewacji domu Waligórskich i odbijało się od okien.

      Młody Waligórski spuścił głowę. Szedł jak na skazanie.

      – Ona nie była w ciąży – szepnęła mu do ucha Wolska.

      Zatrzymał się i wbił w nią wzrok.

      – Nie była w ciąży – sylabizowała policjantka. – Raport z sekcji zwłok nie pozostawia złudzeń.

      Z jego oczu poleciały łzy, ale Wolska nie miała siły na niego patrzeć. Oddała go w ręce kolegów, a sama skierowała się do swojego citroëna.

      Drżały jej ręce.

      Zamknęła się w samochodzie i spojrzała na Kingę, która z telefonem przy uchu i w czerwonych trampkach kręciła się nerwowo w pobliżu furtki.

      Wolska opuściła głowę na kierownicę i zamknęła oczy. Trwała tak przez chwilę, a potem nabrała powietrza.

      Pod siedzeniem coś błysnęło. Sięgnęła tam i wyciągnęła nowiutką paczkę papierosów.

      „Odnalazłaś się”, pomyślała, po czym zerwała folię, żeby zaciągnąć się znanym zapachem.

      Długo wpatrywała się w kartonik.

      Wreszcie wyjęła papierosa i wsunęła go sobie do ust.