Ze vroeg verlegen, “Hebben jullie iets gevonden in die andere kamer aan de andere kant van de gang? Ik bedoel, waar die dienstlift vroeger was?”
“Niets,” zei Crivaro.
Er viel wederom een stilte. Riley snapte er zo langzamerhand niets van.
Ze wist dat ze een vreselijke fout had gemaakt, maar…
Wat had ik dan moeten doen?
Ze had in die kamer het gevoel gehad dat er iets onder de vloer zat.
Had ze dat gevoel dan maar gewoon moeten negeren?
Ze raapte haar moed bijeen en zei…
“Sir, ik weet dat ik het verprutst heb, maar heb ik niet iets belangrijks daar gevonden? Vier agenten hebben de kamer doorzocht en die ruimte over het hoofd gezien. Jullie zochten naar de contanten, en ik heb het gevonden. Zou iemand anders het gevonden hebben als ik dat niet had gedaan?”
“Daar gaat het niet om,” zei Crivaro.
Riley onderdrukte de drang om te vragen…
Waar ging het dan wel om?
Crivaro reed nog enkele minuten in koppige stilte door. Toen zei hij met een gedempte, bittere stem, “Ik heb een hoop moeite moeten doen om jou in dit programma te kunnen krijgen.”
Nogmaals viel er een stilte. Maar Riley bemerkte een ruime interpretatie van die woorden. Het besef drong door dat Crivaro zich behoorlijk voor haar had uitgesloofd, niet alleen om haar in het programma te krijgen, maar ook daar als haar mentor te fungeren. En hij had waarschijnlijk een paar collega’s tegen zich in het harnas gejaagd, misschien omdat zo interne kandidaten die veelbelovender waren dan Riley uitgesloten waren.
Nu ze de dingen zo overdacht, begon Crivaro’s kille gedrag. Hij wilde niet de indruk te geven dat hij haar zelfs het kleinste beetje voorkeursbehandeling gaf. Sterker nog, hij was naar het andere uiterste gegaan. Hij erop gerekend dat ze zonder enige aanmoediging van hem en ondanks de twijfels en rancune van zijn collega’s, zelf zou bewijzen dat ze in het programma thuishoorde.
En als ze zo terugdacht aan de blikken en het gefluister die ze die dag bij de andere stagiaires had opgemerkt, waren Crivaro’s collega’s niet de enigen die wraakzucht koesterden. Ze had een moeizame weg te gaan om zelfs maar een bescheiden succesje te boeken.
En in een enkele middag had ze dat volledig aan flarden geschoten met een domme fout. Crivaro was met goed recht teleurgesteld en boos.
Ze ademde lang en diep in en zei…
“Sorry. Het zal niet weer gebeuren.”
Een paar ogenblikken antwoordde Crivaro niet.
Uiteindelijk zei hij, “Ik neem aan dat je een tweede kans wil. Nou, ik kan je vertellen dat de FBI niet graag doet aan tweede kansen. Mijn laatste partner werd de laan uitgestuurd voor een soortgelijke fout – en het was ten volle verdiend. Een dergelijke fout heeft gevolgen. Soms betekent het alleen dat een zaak compromitteert waardoor de boef vrijuit gaat. Soms kost het iemand het leven. Het kan je jouw eigen leven kosten.”
Crivaro wierp haar een boze blik.
“Dus wat denk je dat ik nu moet doen?” zei hij.
“Ik weet het niet,” zei Riley.
Crivaro schudde zijn hoofd. “Ik dus ook niet. Misschien is het het beste als we er beiden een nachtje over slapen. Ik moet erover nadenken of ik je capaciteiten onderschat heb. Jij moet erover nadenken of je wel goed genoeg bent om in dit programma te blijven.”
Riley voelde een brok in haar keel, en haar ogen brandden en ze knipperde stijf.
Niet huilen, maande ze zichzelf aan.
Huilen was het enige dat ze kon bedenken dat de zaak nog kon verergeren.
HOOFDSTUK VIJF
Nog steeds gekweld door Crivaro’s berisping kwam Riley twee hele uren voor Ryan thuis. Toen Ryan arriveerde leek hij verbaasd dat ze zo vroeg terug was, maar hij was te opgewonden over zijn eigen dag om te merken hoe overstuur ze was.
Ryan ging met een biertje aan de keukentafel zitten terwijl Riley magnetronmaaltijden van macaroni en kaas opwarmde. Ze zag wel dat hij helemaal liep te springen over al zijn verrichtingen bij het advocatenkantoor, en popelde om haar er alles over te vertellen. Ze probeerde hem haar volle aandacht te geven.
Hij had meer verantwoordelijkheden gekregen dan hij verwacht had – een hoop complex onderzoek en analyse, rapporten schrijven, zaken voorbereiden, en andere taken die Riley nauwelijks begreep. Hij zou morgen zelfs voor de eerste keer in een rechtszaal verschijnen. Hij zou alleen de hoofdadvocaten assisteren, natuurlijk, maar het was voor hem een echte mijlpaal.
Ryan leek nerveus, overweldigd, misschien een beetje angstig, maar bovenal euforisch.
Riley probeerde maar een lach op haar gezicht te houden toen ze aan tafel gingen voor het avondeten. Ze wilde blij zijn voor hem.
Eindelijk vroeg Ryan…
“Jemig, moet je mij nou horen praten. Hoe ging het met jou? Hoe was jouw dag?”
Riley slikte hard.
“Het had beter gekund,” zei ze. “Eerlijk gezegd was het behoorlijk slecht.”
Ryan reikte over de tafel en pakte haar hand met een oprecht bezorgde blik.
“Dat spijt me,” zei hij. “Wil je erover praten?”
Riley vroeg zich af of ze zich beter zou voelen als ze erover sprak.
Nee, ik ga er alleen maar van huilen.
Trouwens, Ryan zou er misschien niet zo blij mee zijn dat ze vandaag daadwerkelijk het veld was ingegaan. Ze waren er beiden zeker van geweest dat ze haar opleiding veilig binnenshuis zou volgen. Niet dat ze nu in enig gevaar was geweest…
“Ik ga er liever niet teveel op in,” zei Riley. “Maar ken je Special Agent Crivaro nog, de FBI man die toen in Lanton mijn leven gered heeft?”
Ryan knikte.
Riley vervolgde, “Nou, het is de bedoeling dat hij mijn mentor is. Maar nu twijfelt hij eraan of ik wel in het programma thuishoor. En…ik twijfel denk ik ook. Misschien was het verkeerd om hieraan te beginnen.”
Ryan kneep haar in de hand en zei niets.
Riley hoopte dat hij iets zou zeggen. Maar wat wilde ze dat hij zei?
Wat verwachtte ze dat hij zei?
Per slot van rekening was Ryan er vanaf het eerste begin lauwtjes geweest over Riley in het programma zat. Hij zou er waarschijnlijk niet rouwig over zijn als ze uit het programma stapte – of eruit getrapt werd.
Uiteindelijk zei Ryan, “Hoor eens, misschien is dit gewoon niet de juiste tijd voor jou om hieraan te beginnen. Ik bedoel, je bent zwanger, we zijn hier net aan het intrekken, en ik ben net bij Parsons en Rittenhouse begonnen. Misschien moet je gewoon even wachten tot –“
“Wachten tot wanneer?” zei Riley. “Tot ik een moeder ben die een kind aan het opvoeden is? En hoe ga ik dat dan aanpakken?”
Ryans ogen verwijdden zich bij Riley’s bittere toon. Zelfs Riley schrok van de klank van haar eigen stem.
“Sorry,” zei ze. “Het had er niet zo uit moeten komen.”
Ryan sprak zacht, “Riley, je wordt een moeder die een kind opvoedt. We worden ouders. Het is een realiteit waar we beiden mee gaan moeten omgaan, of je deze zomer op de opleiding blijft of niet.”
Nu viel het Riley pas echt zwaar niet te huilen. De toekomst leek zo onkenbaar en mysterieus.
Ze vroeg, “Wat moet ik dan doen als ik niet in het programma zit? Ik kan toch niet de hele dag in dit appartement rondhangen.”
Ryan