Riley keek hem met vaste blik aan.
“Ooit, zeker,” zei ze. “Maar je bent al prima begonnen. En ik ben blij met wat we nu op dit moment hebben.”
Ryan haalde zijn schouders op. “We hebben niet veel. Om te beginnen hebben we maar een auto, en ik heb die nodig om naar het werk te gaan, wat betekent…”
Riley viel hem in de rede, “Wat betekent dat ik iedere ochtend de metro naar het trainingsprogramma neem. Wat is daar mis mee?”
Ryan boog over de tafel en pakte haar hand.
“Het is twee straten lopen van en naar de dichtstbijzijnde metrohalte,” zei hij. “En dit is niet de veiligste buurt van de hele wereld. Er is al een keer ingebroken in de auto. Ik ben er niet blij mee dat je daar in je eentje moet lopen. Ik maak me zorgen.”
Riley werd bevangen door een merkwaardig, onbehaaglijk gevoel. Ze wist niet helemaal zeker wat voor gevoel dat precies was.
Ze zei, “Is het niet in je opgekomen dat ik dit eigenlijk wel een leuke buurt vind? Ik heb mijn hele leven op het platteland in Virginia gewoond. Dit is een spannende verandering, een avontuur. En je weet ook dat ik kranig ben. Mijn vader was kapitein bij de Marine. Die heeft me wel geleerd hoe ik me kan weren.
Ze voegde bijna toe…
En ik heb een paar maanden geleden een aanval door een seriemoordenaar overleefd, weet je nog?
Niet alleen had ze het overleefd, ze had de FBI geholpen om de moordenaar op te sporen en hem ter verantwoording te brengen. Daarom had ze het aanbod gekregen om mee te doen met het trainingsprogramma.
Maar ze wist dat Ryan nu niks van dat alles wilde horen. Zijn mannelijke trots was op dat moment wat fragiel.
En Riley realiseerde zich iets…
Daar stoor ik me verschrikkelijk aan.
Riley koos haar woorden met zorg, en probeerde niet iets verkeerds te zeggen…
“Ryan, weet je, een beter leven voor ons maken is niet alleen jouw zorg. Het is ons beider zorg. Ik ga er ook invloed op hebben. Ik ga zelf ook een carrière opbouwen.”
Ryan keek fronsend weg.
Riley onderdrukte een zucht toen ze besefte…
Heb ik toch nog het verkeerde gezegd.
Het was haar bijna ontschoten dat Ryan haar zomerstage niet van harte goedkeurde. Ze had hem eraan herinnerd dat het maar tien weken was en dat het geen fysieke training was. Ze zou alleen maar agenten aan het werk observeren, voor het grootste deel binnen. Trouwens, ze dacht dat het misschien zelfs zou leiden tot een kantoorbaan, precies hier in het FBI-hoofdkantoor.
Daarna had hij het wat meer aanvaard, maar enthousiast was hij zeker niet te noemen.
Maar ja, Riley wist ook helemaal niet wat hij het liefst voor haar zou willen.
Wilde hij dat ze een huismoeder werd? Als dat het geval was zou hij vroeg of laat teleurgesteld uitkomen.
Maar dit was niet het moment om daarop in te gaan.
Verpest dit moment niet, sprak Riley zichzelf aan.
Ze keek weer naar de ring en toen naar Ryan.
“Hij is prachtig,” zei ze. “Ik ben ontzettend gelukkig. Dank je wel.”
Ryan glimlachte en kneep haar in de hand.
Toen zei Riley, “Dus, met wie gaan we het nieuws delen?”
Ryan haalde zijn schouders op. “Weet ik niet. We hebben niet echt vrienden hier in DC. Ik zou misschien contact op kunnen nemen met wat oude vrienden van de rechtenstudie. Misschien kan jij je vader bellen.”
Riley fronste bij het idee. Haar laatste bezoek aan haar vader was geen plezierige geweest. Hun relatie was altijd behoorlijk troebel geweest.
En trouwens…
“Hij heeft geen telefoon, weet je nog?” zei Riley. “Hij woont moederziel alleen in de bergen.”
“Oh ja,” zei Ryan.
“En jouw ouders dan?” vroeg Riley
Ryans glimlach verzwakte een beetje.
“Ik zal hen erover schrijven,” zei hij.
Riley moest zichzelf tegenhouden om niet te vragen…
Waarom bel je hen niet gewoon?
Misschien kan ik dan eindelijk met hen praten.
Ze had Ryans ouders, die in Munny, een klein stadje in Virginia woonden, nog nooit ontmoet.
Riley wist dat Ryan in een arbeidersomgeving was opgegroeid en dat hij vast van plan was die levensstijl achter zich te laten.
Ze vroeg zich af of hij zich voor hen geneerde of…
Schaamt hij zich voor mij?
Weten ze überhaupt dat we samenwonen?
Zouden ze dat goed vinden?
Maar voordat Riley kon bedenken hoe dat onderwerp aan te snijden, ging de telefoon.
“Misschien kunnen we hem gewoon naar voicemail laten gaan,” zei Ryan.
Riley dacht er even over na terwijl de telefoon bleef rinkelen.
“Misschien is het wel iets belangrijks,” zei ze. Ze ging naar de telefoon en nam hem op.
Een vrolijke, professioneel-klinkende mannenstem zei, “Mag ik Riley Sweeney spreken?”
“Dat ben ik,” zei Riley.
“Met Hoke Gilmer, je supervisor voor het FBI trainingsprogramma. Ik wilde je er alleen aan herinneren-”
Riley zei enthousiast, “Ja, ik weet het! Ik ben er fris en monter om zeven uur morgenochtend!”
“Top!” antwoordde Hoke. “Ik kijk ernaar kennis met je te maken.”
Riley hing op en keek naar Ryan. Hij had een weemoedige blik in de ogen.
“Jeetje,” zei hij. “Het begint allemaal heel echt te worden he?”
Riley begreep wel hoe hij zich voelde. Sinds de verhuizing uit Lanton waren ze maar zelden zonder elkaar geweest.
En nu, morgen, gingen ze allebei weg naar hun nieuwe baan.
Riley zei, “Misschien moeten we samen iets speciaals gaan doen.”
“Goed idee,” zei Ryan. “Misschien naar de film en een leuk restaurant uitkiezen en…”
Riley lachte toen ze hem bij de hand greep en hem optrok.
“Ik heb een beter plan,” zei ze.
Ze trok hem de slaapkamer in, waar ze beiden lachend op het bed tuimelden.
HOOFDSTUK TWEE
Riley voelde haar ademhaling en hartslag versnellen terwijl ze van de metrohalte naar het gigantische witte J. Edgar Hoovergebouwnliep.
Waarom ben ik zou zenuwachtig? vroeg ze zichzelf. Per slot van rekening had ze haar eerste soloreis in de metro van een grotere stad dan ze ooit zelfs maar bezocht had voor ze hiernaartoe verhuisde, goed doorstaan.
Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit toch niet zo’n grote omschakeling was – ze ging gewoon naar school, net zoals ze dat in Lanton gedaan had.
En toch bleef ze zich overweldigd en ontmoedigd voelen. Om te beginnen stond het gebouw aan Pennsylvania Avenue, precies tussen het Witte Huis en het Capitool. Zij en Ryan hadden eerder deze week langs het gebouw gereden, maar de realiteit dat ze hier de komende tien weken naar toe zou komen om te leren en werken, begon er nu pas in te hakken.
Het leek wel een droom.
Ze