Ze zei: ‘Niet veel, behalve dat hij ergens buiten de campus woont.’
Ze besefte dat Hintz haar weer aan zat te staren, alsof hij verwachtte dat ze nog iets zou zeggen.
Beschouwt Hintz hem als een verdachte? vroeg ze zich af.
Riley was ervan overtuigd dat de chef er ver naast zat als hij Rory als verdachte zag. Ze zag hem als verlegen en zachtaardig, niet in het minst agressief.
Ze stond op het punt dit tegen Hintz te zeggen, maar de politiechef wierp een blik op de papieren die voor hem lagen en ging verder met zijn vragen.
‘Wanneer ben je bij de Centaur’s Den vertrokken?’ vroeg hij.
Riley deed de beste gok die ze over de tijd kon maken; het was behoorlijk laat geweest.
Toen zei Hintz: ‘Heb je voordat je vertrok nog een van je vriendinnen gezien?’
Riley herinnerde zich de meisjes die de trap af strompelden en hoe Trudy de kan bier droeg toen ze vroeg...
‘Hé, Riley! Wie was die knappe vent?’
Riley zei: ‘Trudy, Heather, Gina en Cassie kwamen allemaal naar beneden. Ze zeiden dat Rhea al weg was. Toen ben ik weggegaan.’
Terwijl Hintz aantekeningen maakte, begon Riley’s hoofd zich met haar eigen vragen te vullen. Ze herinnerde zich dat ze had gevraagd waar Rhea was en dat Trudy zei...
‘Ik weet niet. Waar is Rhea?’
... en toen had Heather gezegd...
‘Rhea is terug naar de campus gegaan.’
Riley vroeg zich af wat Heather of een van de andere meisjes over het vertrek van Rhea wisten?
Wisten ze of ze de Centaur’s Den alleen had verlaten of niet?
En wat hadden ze Hintz hierover verteld?
Riley wenste dat ze het kon vragen, maar wist dat ze het niet moest doen.
‘Ben je alleen uit het café weggegaan?’ vroeg Hintz.
‘Ja,’ zei Riley.
‘En je bent helemaal alleen naar de campus teruggelopen?’
‘Ja.’
Hintz’s frons werd dieper toen hij haar aanstaarde.
‘Weet je zeker dat dat verstandig was? De school biedt een begeleidingsservice voor het ‘s nachts oversteken van de campus. Waarom heb je die niet gebeld?’
Riley slikte. Dit leek haar de eerste echt goede vraag die Hintz tot nu toe had gesteld.
Ze zei: ‘Ik denk dat ik me altijd veilig heb gevoeld wanneer ik ‘s nachts over de campus liep. Maar nu...’
Haar stem vervaagde.
Nu zijn de dingen heel anders, dacht ze.
Hintz fronste opnieuw.
‘Nou, ik hoop dat je in de toekomst beter nadenkt. Vooral als je te veel gedronken hebt.’
Riley’s ogen werden groot.
‘Ik heb maar één glas wijn gedronken,’ zei ze.
Hintz keek haar met samengeknepen ogen aan. Ze zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij dacht dat ze loog. De andere meisjes moeten wel hebben toegegeven dat ze veel hadden dronken en hij ging ervan uit dat Riley dat ook had gedaan.
Ze verafschuwde zijn houding, maar ze zei snel tegen zichzelf dat wat Hintz van haar dacht nu niet uitmaakte. Het zou stom en kleingeestig van haar zijn om er kwaad over te worden.
Hintz bleef dingen noteren en zei: ‘Dat is alles, voor nu. Je moet je aan dezelfde regels houden als alle anderen op de campus. Blijf vannacht in je kamer. Ga niet van de campus af totdat je een andere melding krijgt. Misschien willen we je binnenkort meer vragen stellen.’
Riley schrok vreemd genoeg.
Was dit het? vroeg ze zich af.
Was de ondervraging echt afgelopen?
Omdat ze zelf zeker nog vragen had, ook al had Hintz die niet.
Eén vraag in het bijzonder was in haar hoofd opgekomen sinds ze Rhea’s lichaam ontdekt had. Ze herinnerde zich dat ze Rhea’s schemerige kamer binnenstapte en haar doorgesneden keel en haar wijd open ogen zag, maar ze was niet gestopt om echt goed naar haar lichaam te kijken.
Met een haperende stem zei ze tegen Hintz...
‘Zou u me kunnen vertellen... weet u...’
Ze realiseerde zich plotseling hoe moeilijk het zou zijn om de vraag te stellen.
Ze vervolgde: ‘Voordat ze stierf... voordat ze vermoord werd... was Rhea...?’
Ze kon zichzelf er niet toe brengen om het woord te zeggen...
Verkracht.
En aan de lege gezichtsuitdrukking van Hintz kon Riley zien dat hij echt niet begreep wat ze probeerde te vragen.
Gelukkig begreep agent Frisbie het wel.
Ze zei: ‘Ik kan het niet met zekerheid zeggen, de patholoog-anatoom is nog steeds onderweg. Maar ik denk niet dat ze seksueel misbruikt is. Het leek er voor mij op dat haar kleren tijdens de aanval niet verstoord zijn.’
Riley ademde iets gemakkelijker en gaf Frisbie een blik van stille dankbaarheid.
De vrouw knikte lichtjes en Riley verliet de keuken.
Terwijl Riley de gemeenschappelijke ruimte uitliep, vroeg ze zich opnieuw af wat de andere meisjes Hintz hadden verteld. Bijvoorbeeld of Rhea het café alleen had verlaten of niet. Wisten ze iets over wat er met Rhea was gebeurd dat Riley niet wist? Ze waren tenslotte bij haar geweest tot ze had besloten om te vertrekken.
Toen Riley door de gang liep, zag ze dat de campuspolitie buiten Rhea’s kamerdeur stond, die nu met politielint af was gezet. Ze huiverde bij de gedachte dat het lichaam van Rhea daar nog steeds lag, in afwachting van de komst van de patholoog-anatoom. Riley kon zich moeilijk voorstellen dat er ooit nog iemand in die kamer zou slapen, maar het zou natuurlijk niet voor altijd leeg blijven.
Riley opende de deur naar haar kamer, die van binnen donker was, behalve het licht dat vanuit de gang naar binnen viel. Ze zag Trudy zich in haar bed met haar gezicht naar de muur draaien.
Ze is nog wakker, dacht Riley.
Misschien konden ze nu praten en kon Riley wat antwoorden op haar vragen krijgen.
Riley sloot de deur en ging op haar eigen bed zitten en zei: ‘Trudy, ik vroeg me af of we misschien over onze ondervragingen konden praten.’
Met haar gezicht nog steeds naar de muur gedraaid, antwoordde Trudy...
‘We mogen er niet over praten.’
Riley schrok van de scherpe, ijzige toon van Trudy’s stem.
‘Trudy, ik denk niet dat dat waar is, althans niet meer. Hintz heeft zoiets tegen mij niet gezegd.’
‘Ga gewoon slapen,’ zei Trudy.
Trudy’s woorden sneden pijnlijk door Riley. En plotseling, voor het eerst, voelde Riley tranen in haar ogen opwellen en een snik steeg vanuit haar keel omhoog.
Het was al erg genoeg dat Rhea op brute wijze vermoord was.
Nu was haar beste vriendin boos op haar.
Riley ging onder de dekens liggen. Tranen liepen over haar gezicht toen er iets in haar begon te dagen...
Haar leven was voor altijd veranderd.
Ze kon zich nog niet voorstellen hoe.
HOOFDSTUK VIJF
De volgende ochtend zat Riley, samen met andere somber uitziende