“Wat een manier om me te porren als ik down ben,” repliceerde Kate met een glimlach. Ze liet de opmerking los en vroeg toen: “Debs dochter... had ze een vriendje?”
“Geen idee,” antwoordde Jane.
Een ongemakkelijke stilte daalde neer over de tafel. In het jaar of zo dat hun kleine groepje pas gepensioneerde vrienden elkaar wekelijks had ontmoet, waren de gesprekken altijd overwegend licht geweest. Dit was het eerste zware onderwerp en het paste niet in hun routine. Kate, was natuurlijk gewend aan deze gesprekken. Gedurende haar tijd op de academie had ze geleerd hoe ze met deze situaties om moest gaan.
Maar Clarissa had natuurlijk gelijk. Bij het horen van dit verschrikkelijke nieuws was Kate onmiddellijk in de agentmodus gegleden. Ze besefte dat ze eerst als vriendin had moeten denken - denkend aan Debs verlies en ontroostbaar verdriet. Maar de agent in haar bleek te sterk, de instincten waren nog steeds paraat na een jaar op de plank te hebben gelegen.
“Maar wat kunnen we doen om haar nu te helpen?” vroeg Jane.
“Ik zat te denken aan een maaltijdcarrousel,” zei Clarissa. “Ik ken een paar andere dames die mogelijk aan boord kunnen komen. Gewoon zorgen dat ze de komende weken niet voor haar gezin hoeft te koken, terwijl ze dit allemaal moet verwerken.”
De volgende tien minuten planden de drie vrouwen de meest effectieve manier om een maaltijdcarrousel op te zetten voor hun door het noodlot getroffen vriendin.
Maar voor Kate bleef het gesprek aan de oppervlakte. Haar gedachten gingen ergens anders heen en probeerden verborgen feiten en weetjes over Deb en haar familie op te graven, in een poging er een zaak van te maken waar er misschien niet eens een was.
Of misschien toch wel, bedacht Kate. En ik denk dat er maar één manier is om daarachter te komen.
HOOFDSTUK TWEE
Na haar pensionering was Kate teruggekeerd naar Richmond, Virginia. Ze was opgegroeid in het stadje Amelia, ongeveer veertig minuten verwijderd van Richmond, maar was naar de universiteit gegaan vlak bij het centrum van de stad. De eerste jaren op de universiteit had ze gepland een graad in kunst te behalen. Drie jaar later ontdekte ze echter dat ze een hart voor strafrecht had via een van haar keuzevakken psychologie. Het was een kronkelig, krom spoor geweest dat haar naar Quantico en het dertigjarige traject van haar illustere carrière had geleid.
En nu reed ze door enkele van die bekende straten van Richmond. Ze had nog maar één keer de woning van Debbie Meade bezocht maar wist precies waar het was. Ze wist het zo ontzettend goed omdat ze jaloers was op de locatie, een van die ouder ogende pareltjes in de straten buiten het centrum van de stad die waren omzoomd met bomen in plaats van straatverlichting en claustrofobisch hoge gebouwen.
De straat van Deb werd momenteel overspoeld met herfstbladeren van de iepen die de straat overkoepelden. Ze moest drie huizen verder weg parkeren omdat familie en vrienden al begonnen waren met het opvullen van alle parkeerruimte voor Debs huis.
Ze liep in de richting van de woning en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit een slecht idee was. Ja, ze was van plan een bezoekje te brengen als vriendin - hoewel Jane en Clarissa hadden besloten om het tot later in de middag uit te stellen om Deb wat ademruimte te geven. Maar er speelde ook nog iets dieper. Ze was sinds maanden op zoek naar iets om te doen, een betere en zinvollere manier om haar tijd te vullen. Ze had er vaak van gedroomd om op de een of andere manier freelance werk bij het Bureau aan te vragen, zelfs al waren het maar een paar eenvoudige onderzoekstaken.
Zelfs de minste verwijzing naar haar werk kon haar in een enthousiaste stemming brengen. Zo moest ze bijvoorbeeld volgende week voor de rechtbank getuigen tijdens een hoorzitting. Ze keek er niet naar uit om de crimineel opnieuw onder ogen te zien, maar het was welkom tijdverdrijf omdat ze zich eventjes opnieuw in haar werk kon verdiepen.
Maar dat was volgende week - en dat leek nu wel een eeuwigheid weg.
Ze bekeek de veranda van Debbie Meade. Ze wist waarom ze er echt was. Ze wilde antwoorden vinden op vragen die door haar hoofd raasden. Het gaf haar een egoïstisch gevoel, alsof ze het verlies van haar vriendin gebruikte als een excuus om haar tenen terug te dompelen in wateren waar ze zich al meer dan een jaar niet in begeven had. Bij deze situatie was een vriendin betrokken, wat het lastig maakte. Maar de oude agent in haar hoopte dat het naar iets anders zou evolueren. De vriendin in haar dacht echter dat het riskant kon zijn. En met al deze gedachten die haar door het hoofd raasden, vroeg ze zich af of ze misschien gewoon had moeten blijven fantaseren over een terugkeer naar het werk.
Misschien is dat precies wat ik aan het doen ben, dacht Kate terwijl ze de trap op liep naar de woning van de familie Meade. En eerlijk gezegd wist ze niet helemaal zeker hoe ze zich daarover moest voelen.
Ze klopte zachtjes op de deur en deze werd meteen geopend door een oudere dame die Kate niet kende.
“Ben jij familie?” vroeg de vrouw.
“Nee,” antwoordde Kate. “Gewoon een hele goede vriendin.”
De vrouw bekeek haar even voordat ze haar binnen liet. Kate kwam binnen en liep door de gang langs een woonkamer die volgestouwd was met sombere mensen die rond een enkele persoon stonden die ineengezakt in een ligstoel lag. De persoon in de ligstoel was Debbie Meade. Kate herkende de man die naast haar stond, en die met een andere man aan het praten was, als haar man Jim.
Ze ging onhandig de kamer binnen en stapte onmiddellijk op Deb af. Zonder Deb voldoende tijd te geven om uit de stoel te komen, boog Kate zich voorover en omhelsde haar.
“Het spijt me zo, Deb,” zei ze.
Deb was duidelijk uitgeput van het huilen en slaagde erin alleen maar in een kleine beweging naar Kate te richten. “Bedankt voor je bezoek,” fluisterde Deb in haar oor. “Denk je dat je me over een paar minuten in de keuken kunt ontmoeten?”
“Natuurlijk.”
Kate onderbrak de knuffel en gaf kleine knikjes aan de paar andere gezichten in de kamer die ze herkende. Kate voelde zich niet op echt op haar plaats en liep naar het einde van de gang die uitmondde in de keuken. Er was niemand meer in de keuken maar er stonden wel talloze lege borden en glazen opgestapeld van degenen die daar niet zo lang geleden waren geweest. Er stonden een paar taarten op het aanrecht samen met een macaronischotel en enkele andere hapjes. Kate begon op te ruimen en begaf zich naar de gootsteen om de afwas te doen.
Enkele ogenblikken later stapte Jim Meade de keuken in. “Dat hoef je niet te doen,” zei hij.
Kate wendde zich naar hem en zag dat hij er moe en oneindig verdrietig uitzag. “Ik weet het,” zei ze. “Ik kwam langs om mijn medeleven te betuigen. Maar de sfeer leek me behoorlijk zwaar in de woonkamer toen ik binnenkwam, dus ik steun jullie bij het afwassen.”
Hij knikte en zag eruit alsof hij ter plaatse zou instorten. “Een van onze vrienden vertelde ons al dat ze een paar minuten geleden een vrouw zag binnenkomen. Ik ben best blij dat jij het bent, Kate.”
Kate zag een andere persoon achter hem naar de keuken komen, die er even moe en diepbedroefd uitzag. Debs ogen waren gezwollen en rood van het huilen. De haren helemaal in de war en toen ze naar Kate keek en probeerde te glimlachen, leek de poging helaas onmiddellijk van haar gezicht te glijden.
Kate draaide zich om van het aanrecht, droogde snel haar handen aan de handdoek die bij de gootsteen lag en ging naar haar vriendin. Kate was nooit echt gek geweest op fysiek contact maar wist wanneer een knuffel nodig was. Ze verwachtte dat Deb midden in de omhelzing in tranen zou uitbarsten maar er gebeurde niets, ze hing enkel bewegingsloos in haar armen.
Waarschijnlijk is ze helemaal uitgehuild, dacht Kate.
“Ik hoorde het pas vanmorgen,” zei Kate. “Het spijt me zo, Deb. Voor jullie allebei,” zei ze, terwijl ze haar ogen op Jim richtte.
Jim knikte zijn waardering toe en keek toen de gang in. Toen hij zag dat er niemand anders de keuken inkwam, het lichte gefluister van hun gezelschap nog in de woonkamer, kwam hij dichter bij Kate terwijl Deb