Wist Ze Maar. Блейк Пирс

huilden. Tyler leek echter zijn best te doen om kalm te blijven.

      Toen het bejaarde echtpaar vertrok, liep Kate naar hem toe. Tyler ging in de richting van een vrouw van middelbare leeftijd en haar twee kinderen maar Kate slaagde erin om hem eerst te bereiken.

      “Neem me niet kwalijk,” zei ze, de ruimte voor hem inpalmend. “Je bent Tyler, toch?”

      “Inderdaad, dat ben ik,” zei hij. Toen hij zich omdraaide, zag ze een gelaat vertrokken van verdriet. Hij voelde zich hol, moe en zag er bijna volledig uitgeput uit. “Ken ik jou?”

      “Nee, eerlijk gezegd,” zei ze. “Ik ben echter een vriendin van Julie haar moeder. “Mijn naam is Kate Wise.”

      Een flits van herkenning schitterde even in zijn ogen. Daardoor zag zijn gezicht er een fractie van een seconde bijna levendig uit. “Ja, ik hoorde Debbie jouw naam noemen. Je bent een FBI-agent of zo, toch?”

      “Nou, onlangs met pensioen. Maar ja, dat ben ik nog altijd.”

      “Sorry dat ze je heeft gestuurd om uit te vissen wat er met Julie is gebeurd. Ik kan me voorstellen dat dit voor een lastige situatie zorgde.”

      “U hoeft zich niet te verontschuldigen,” zei Kate. “Ik kan me niet eens voorstellen wat zij nu meemaakt. Maar kijk... ik zal niet veel van jouw tijd in beslag nemen. Ik wil je helemaal niet lastigvallen hiermee. Ik weet dat Debbie wilde dat ik naar het ex-vriendje keek en hoewel ik er nog niet met haar over heb kunnen praten, berust er geen verdenking op hem.”

      “Mevrouw Wise, je hoeft dit echt niet te doen voor haar.”

      “Ik weet het,” zei ze. “Maar ik vroeg me af of je misschien snel een paar vraagjes voor me kan beantwoorden.”

      Hij zag er eerst beledigd uit, maar gaf zich toen gewonnen. Een nieuwsgierige en droevige blik kruiste zijn gezicht toen hij vroeg: “Denk je dat er vragen zijn die het stellen waard zijn?”

      “Misschien wel.”

      “Ja, ik kan je vragen wel beantwoorden. Maar maak het alsjeblief snel.”

      “Natuurlijk. Ik vroeg me af of je ooit iets in huis opgemerkt hebt toen je thuiskwam dat misschien vreemd of misplaatst leek. Misschien iets dat niet zo’n groot probleem leek, gezien wat er net met Julie was gebeurd. Misschien iets waarvan je dacht dat je er later naar zou kijken, toen de storm was gaan liggen.”

      Hij schudde langzaam zijn hoofd en keek terug naar de plaats waar zijn vrouw binnen het uur in de grond zou neergelaten worden. “Niet dat ik kan bedenken.”

      “Zelfs geen tekenen van inbraak?”

      Zijn aandacht ging terug naar haar en nu zag hij er een beetje geschrokken uit. “Weet je, ik begon me daarnet zelf ook vragen over te stellen,” zei hij. “Alle deuren waren op slot toen ik die volgende dag naar huis kwam. Ik belde aan omdat mijn sleutels in een van mijn tassen zaten en ik geen zin had om ze op te graven. Maar Julie antwoordde niet. Tot gisteren, toen ik probeerde te slapen, heb ik daar niet eens meer aan gedacht. Iemand was heel vlot binnen geraakt, zonder in te breken. En toen deden ze de deur achter zich op slot. Dus ze wisten hoe ze binnen konden komen. Maar dat slaat nergens op.”

      “En waarom niet?”

      “Omdat er een code is voor het beveiligingssysteem die alleen Julie, ikzelf en onze schoonmaakster kennen. We veranderen die zelfs om de twee maanden.”

      “Enige verdenking over de schoonmaakster of haar familie?”

      “Nou, ze loopt tegen de zestig en we kennen haar familie helemaal niet. De politie heeft er onderzoek naar verricht maar helemaal niets gevonden.”

      “Wel, hoe zit het met jou?” Vroeg Kate. “Is er iemand die jij kan bedenken die kan overwogen hebben om dit te doen?”

      Hij schudde zijn hoofd zonder te hoeven nadenken. “Elk moment dat ik wakker was sinds ik thuisgekomen ben en haar lichaam vond, heb ik doorgebracht aan het bedenken wie een reden zou kunnen hebben om haar te vermoorden - of om zelfs maar boos op haar te zijn. En ik stuitte enkel op een negatief antwoord.” Hij zweeg hier en keek haar toen sceptisch aan. “Trouwens, je zei net dat je met pensioen bent. Dus waarom ben je zo geïnteresseerd in deze zaak?”

      Ze gaf het enige antwoord dat acceptabel zou zijn. “Ik wilde gewoon alles doen wat ik kon om Debbie te kalmeren.”

      Ze wist echter dat er nog een diepere reden was. En die was zo egoïstisch.

      Zelfs de geringe betrokkenheid bij deze zaak gaf haar het meest nuttige gevoel dat ze ervaren had sinds ik een jaar geleden met pensioen ging.

      “Nou, ik stel je hulp op prijs,” antwoordde Tyler. “En als je nog iets van mij nodig hebt, laat het me dan weten.”

      “Dat zal ik doen,” zei ze terwijl ze hem een flauwe sympathieke klap op de rug gaf en hem aan zijn verdriet overliet. De waarheid was echter dat ze betwijfelde of ze ooit nog met hem zou praten. Ze was lang genoeg een agent geweest om een onschuldige en oprecht gebroken man te herkennen toen ze er een zag. Ze wedde alles wat ze bezat op het feit dat Tyler Hicks zijn vrouw niet had vermoord. Ze voelde zich al verschrikkelijk omdat ze hem had weggekaapt na de begrafenis van zijn vrouw. Vanaf nu zou ze wegblijven van Tyler; als hij verder zou kunnen helpen, laat de politie het dan maar afhandelen.