"Sí," zei Gabriela, ook giechelend.
Het was een lopende grap tussen hun drie. Ryan had een hekel aan voedsel dat te pittig was. Eigenlijk kon hij het helemaal niet eten. Wat April en Riley betreft, hoe pitter hoe beter. Gabriela hoefde zich niet langer in te houden of in ieder geval niet meer zo veel in te houden als vroeger. Riley betwijfelde of zelfs zij of April Gabriela's originele Guatemalteekse recepten zou aankunnen.
Toen Gabriela eenmaal het eten had geserveerd voor hun drie, zei ze tegen Riley, "De heer is guapo, niet?”
Riley voelde zichzelf blozen. "Knap? Dat heb ik niet gemerkt, Gabriela.”
Gabriela barstte in lachen uit. Ze ging zitten om met ze te eten en begon een deuntje te neuriën. Riley dacht dat het een Guatemalteeks liefdeslied was. April staarde naar haar moeder.
"Welke heer, mam?" vroeg ze.
"Oh, onze buurman kwam even geleden langs..."
April onderbrak haar opgewonden. "Omigod! Was het Crystal's vader? Dat was het wel, nietwaar! Is hij niet superknap?”
"En ik denk dat hij vrijgezel is," zei Gabriela.
"Oké, hou op," zei Riley met een lach. "Geef me wat ruimte om te leven. Ik heb het niet nodig dat jullie tweeën me proberen te koppelen met onze buurman.”
Ze doken allemaal in op hun gevulde paprika's, en ze waren bijna klaar met eten toen Riley haar telefoon in haar zak voelde zoemen.
Verdomme, dacht ze. Ik had hem niet mee naar de tafel moeten brengen.
Het gezoem ging door. Ze kon het niet negeren. Sinds ze thuis was gekomen, had Brent Meredith nog twee sms'jes achtergelaten en ze bleef zichzelf vertellen dat ze hem later zou bellen. Ze kon het niet meer uitstellen. Ze verontschuldigde zich van de tafel en nam de telefoon op.
"Riley, het spijt me dat ik je zo stoor," zei haar baas. "Maar ik heb je hulp echt nodig.”
Riley was geschrokken om Meredith haar bij haar voornaam te horen noemen. Dat was zeldzaam. Hoewel ze best wel close waren, sprak hij haar meestal aan als Agent Paige. Hij was normaal gesproken zakelijk, soms zelfs zo zakelijk dat hij bruusk was.
"Wat is er, meneer?" vroeg Riley.
Meredith viel even stil. Riley vroeg zich af waarom hij terughoudend was. Haar moed zakte in haar schoenen. Ze was zich er zeker van dat dit precies het nieuws was waar ze bang voor was.
"Riley, ik vraag om een persoonlijke gunst", zei hij, op een veel minder bevelende toon dan normaal. "Er werd mij gevraagd om een moord in Phoenix te onderzoeken.”
Riley was verrast. "Een enkele moord?" vroeg ze. "Waarom zou daarvoor de FBI nodig zijn?”
"Ik heb een oude vriend in het veldkantoor in Phoenix," zei Meredith. "Garrett Holbrook. We gingen samen naar de academie. Zijn zus Nancy was het slachtoffer.”
"Het spijt me zo," zei Riley. "Maar de lokale politie...."
Er zat een zeldzame smeekbede in Meredith's stem.
"Garrett wil echt onze hulp. Ze was een prostituee. Ze verdween gewoon en toen dook haar lichaam op in een meer. Hij wil dat we het onderzoeken als het werk van een seriemoordenaar.”
Het verzoek leek vreemd voor Riley. Prostituees verdwijnen vaak zonder vermoord te worden. Soms besluiten ze om hun werk ergens anders te doen. Of gewoon te stoppen.
"Heeft hij een reden om dat te denken?" vroeg ze.
"Ik weet het niet, zei Meredith. "Misschien wil hij dat denken om ons erbij te betrekken.... Maar het is wel waar, zoals je weet, dat prostituees vaak het doelwit zijn van seriemoordenaars.”
Riley wist dat dit waar was. De levensstijl van prostituées maakte hen tot doelwit. Ze waren zichtbaar en toegankelijk, alleen met vreemden, vaak drugsverslaafd.
Meredith vervolgde, "Hij belde me persoonlijk. Ik heb hem beloofd dat ik mijn beste mensen naar Phoenix zou sturen. En natuurlijk hoor jij daar ook bij.”
Riley was ontroerd. Meredith maakte het niet gemakkelijk om nee te zeggen.
"Probeer het alsjeblieft te begrijpen, meneer," zei ze. "Ik kan gewoon geen nieuwe zaak op me nemen.”
Riley voelde zich vaag oneerlijk. Kan of wil niet?, vroeg ze zichzelf af. Nadat ze gevangen genomen en gemarteld was door een seriemoordenaar, had iedereen erop aangedrongen dat ze verlof nam van haar werk. Dat probeerde ze wel, maar wilde wanhopig weer aan het werk. Nu vroeg ze zich af waar die wanhoop echt over ging. Ze was roekeloos en zelfvernietigend geweest en had heel veel moeite om haar leven onder controle te krijgen. Toen ze eindelijk Peterson, haar kwelgeest, had gedood, dacht ze alles weer onder controle te krijgen. Maar hij bleef haar achtervolgen en ze had opnieuw problemen om over haar laatste zaak heen te komen.
Na een pauze voegde ze eraan toe, "Ik heb meer tijd nodig buiten het veld. Ik ben technisch gezien nog steeds met verlof en ik probeer echt mijn leven weer onder controle te krijgen.”
Een lange stilte volgde. Het klonk niet alsof Meredith in discussie zou gaan, laat staan dat hij haar een bevel zou geven. Maar hij was niet van plan om te zeggen dat het OK was. Hij wilde de druk niet laten zakken.
Ze hoorde Meredith een lange, trieste zucht slaken. "Garrett was jarenlang vervreemd van Nancy.... Wat er nu met haar gebeurd is, vreet hem van binnen op. Ik denk dat er een lesje in zit, nietwaar? Neem niemand in je leven voor lief. Probeer altijd het contact te behouden.”
Riley liet bijna de telefoon vallen. Meredith's woorden raakten een zenuw die al lang niet meer hgeraakt was. Riley had jaren geleden het contact met haar eigen oudere zus verloren. Ze waren vervreemd van elkaar en ze had zich al lang niet meer aan Wendy gedacht. Ze had geen idee hoe het nu met haar eigen zus ging.
Na een nieuwe pauze zei Meredith, "Beloof me dat je erover nadenkt.”
"Dat zal ik doen," zei Riley.
Ze beëindigden het gesprek.
Ze voelde zich vreselijk. Meredith had haar bijgestaan door verschrikkelijke tijden en hij had nog nooit zo'n kwetsbaarheid jegens haar getoond. Ze vond het verschrikkelijk om hem in de steek te laten. En ze had hem net beloofd om erover na te denken.
En hoe wanhopig ze het ook wilde, Riley wist niet zeker of ze wel nee kon zeggen.
Hoofdstuk drie
De man zat in zijn auto op de parkeerplaats en keek naar de hoer toen ze langs de straat naderde. "Chiffon," noemde ze zichzelf. Blijkbaar niet haar echte naam. En hij was er zeker van dat er veel meer over haar was dat hij niet wist.
Ik kon haar dwingen het me te vertellen, dacht hij. Maar niet hier. Niet vandaag.
Hij zou haar hier vandaag ook niet vermoorden. Nee, niet hier zo dicht bij haar vaste werkplek, de zogenaamde "Kinetic Custom Gym". "Van waar hij zat, kon hij de versleten sportmachines door de ramen van de winkel zien - drie loopbanden, een roeimachine en een paar gewichtsmachines, waarvan er geen enkele meer werkte. Voor zover hij wist, kwam hier nooit iemand om daadwerkelijk te sporten.
In ieder geval niet op een sociaal aanvaardbare manier, dacht hij met een glimlach.
Hij kwam hier niet vaak meer langs - niet sinds hij die brunette had meegenomen die hier jaren geleden had gewerkt. Natuurlijk, hij had haar hier niet vermoord. Hij had haar naar een motelkamer gelokt voor "extra diensten" en met de belofte van veel meer geld.
Het was toen al geen moord met voorbedachte rade geweest. De plastic zak boven haar hoofd was alleen bedoeld om een fantasie-element van gevaar toe te voegen. Maar toen het eenmaal gedaan was, was hij verbaasd over hoe diep tevreden hij zich had gevoeld. Het was een epicuristisch genoegen geweest, kenmerkend, zelfs in zijn leven van pleziertjes.
Toch had hij sindsdien bij zijn pogingen meer zorg en terughoudendheid aan de dag gelegd. Of had hij tenminste tot vorige week, toen hetzelfde spel weer een dodelijke afloop had met die escorte, wat was haar naam?