Riley klikte opnieuw, en de beelden die volgden waren nog schokkender. Het waren foto's die door het team van de medische onderzoeker zijn genomen nadat ze de lichamen weer in elkaar hadden gezet.
Riley zei: "Caldwell heeft de lichaamsdelen 'geschud', zodat de vrouwen onherkenbaar werden gemaakt.”
Riley draaide zich om naar het klaslokaal. Een mannelijke student haastte zich naar de uitgang met zijn hand op zijn maag. Anderen keken op het punt om over te geven. Een paar waren in tranen. Slechts een handjevol leek er niet van onder de indruk te zijn.
Paradoxaal genoeg was Riley er vrij zeker van dat juist deze studenten de opleiding aan de academie niet zouden overleven. Voor hen waren dit gewoon foto's, helemaal niet echt. Ze zouden niet in staat zijn om de werkelijke gruwel aan te kunnen wanneer ze dit in het echt zouden meemaken. Ze zouden niet in staat zijn om de persoonlijke naschok en posttraumatische stress waar ze mee te maken zouden krijgen te verwerken. Nog steeds glipten er af en toe visioenen van een gasbrander in haar bewustzijn, maar haar PTSS werd wel minder. Ze was aan het genezen. Maar ze was er zeker van dat je eerst iets moest voelen voordat je ervan kon bijkomen.
"En nu,” zei Riley, “ga ik een paar uitspraken doen, en jullie gaan me vertellen of ze een mythe of feit zijn. Hier komt de eerste. De meeste seriemoordenaars doden om seksuele redenen. Mythe of feit?”
Handen schoten de lucht in. Riley wees op een bijzonder gretig uitziende student op de eerste rij.
"Feit?" vroeg de student.
"Ja, feit," zei Riley. "Hoewel er andere redenen kunnen zijn, is een seksuele component het meest gangbaar. Dit kan verschillende vormen aannemen, soms nogal bizar. Derrick Caldwell is een klassiek voorbeeld. De lijkschouwer stelde vast dat hij bij de slachtoffers necrofilie heeft gepleegd voordat hij ze in stukken heeft gesneden.”
Riley zag dat de meesten van haar studenten notities in hun laptops aan het typen waren. Ze vervolgde: "Hier is nog een uitspraak. Seriemoordenaars worden steeds gewelddadiger met hun slachtoffers terwijl ze blijven moorden.”
Handen gingen weer de lucht in. Deze keer wees Riley een paar rijen meer naar achteren naar een student.
"Feit," zei de student.
"Mythe," zei Riley. "Hoewel ik zeker enkele uitzonderingen heb gezien, laten de meeste gevallen niet zo'n verandering na verloop van tijd zien. Derrick Caldwells mate van geweld bleef constant terwijl hij aan het moorden was. Maar hij was roekeloos, nauwelijks een duivels meesterbrein. Hij werd hebberig. Hij maakte al zijn slachtoffers binnen anderhalve maand tijd. Door dat soort aandacht te trekken, maakte hij zijn gevangenneming bijna onvermijdelijk.”
Ze keek naar de klok en zag dat haar uur om was. "Dat was het voor vandaag," zei ze. "Maar er zijn veel verkeerde aannamen over seriemoordenaars en er doen nog steeds veel mythen de ronde. De Gedragsanalyse Eenheid heeft de gegevens verzameld en geanalyseerd, en ik heb aan seriemoorden op verschillende locaties in het land gewerkt. We hebben nog steeds veel informatie die verwerkt moet worden.”
De klas ging uit elkaar en Riley begon haar materiaal in te pakken om naar huis te gaan. Drie of vier studenten dromden rond haar bureau om vragen te stellen.
Een mannelijke student vroeg: "Agent Paige, was u niet betrokken bij de zaak-Derrick Caldwell?”
"Ja, dat klopt," zei Riley. "Dat is een verhaal voor een andere keer. ”
Het was ook een verhaal dat ze niet graag wilde vertellen, maar dat had ze niet gezegd.
Een jonge vrouw vroeg: "Is Caldwell ooit geëxecuteerd voor zijn misdaden?”
"Nog niet," zei Riley.
Terwijl ze probeerde om niet onbeleefd te zijn, liep Riley langs de studenten heen naar de uitgang. Caldwells ophanden zijnde executie was niet iets waar ze graag over wilde praten. De waarheid was dat ze verwachtte dat het elk moment gepland zou zijn. Als belangrijkste verantwoordelijke voor zijn gevangenneming was ze uitgenodigd om getuige te zijn van zijn dood. Ze had nog niet besloten of ze wel of niet zou gaan.
Riley voelde zich goed toen ze het gebouw uit liep in een aangename septembermiddag. Ze was tenslotte nog steeds met verlof.
Ze had al last van PTSS sinds een maniakale moordenaar haar gevangen had gehouden. Ze was ontsnapt en had uiteindelijk haar kwelgeest uitgeschakeld. Maar ze was toen al niet met verlof gegaan. Ze was meteen doorgegaan met het afmaken van een andere zaak. Het was een gruwelijke zaak in Upstate New York die eindigde met de moordenaar die voor haar neus zelfmoord pleegde door zijn eigen keel door te snijden.
Dat moment achtervolgde haar nog steeds. Toen haar leidinggevende, Brent Meredith, haar benaderde met een andere zaak, weigerde ze die te accepteren. Op voorstel van Meredith had ze ermee ingestemd om les te geven aan de FBI Academy in Quantico.
Toen ze in haar auto stapte en naar huis reed, dacht Riley na over wat een verstandige keuze het was geweest. Eindelijk had haar leven een gevoel van vrede, van kalmte.
En toch, terwijl ze reed, begon een kruipend, vertrouwd gevoel te ontstaan, een gevoel dat haar hart liet bonzen midden op een helderblauwe dag. Het was een gevoel van verwachting, realiseerde ze zich, van iets onheilspellends wat eraan stond te komen.
En terwijl ze zich voor altijd deze kalmte probeerde voor te stellen, wist ze het, ze wist het gewoon: het zou niet lang duren.
Hoofdstuk twee
Riley voelde een vlaag van angst toen ze het gezoem in haar handtas voelde. Ze bleef staan voor de voordeur van haar nieuwe huis en haalde haar telefoon tevoorschijn. Haar hart sloeg een slag over.
Het was een boodschap van Brent Meredith.
Bel me.
Riley maakte zich zorgen. Haar baas wilde misschien alleen maar kijken hoe het met haar ging. Dat deed hij tegenwoordig veel. Aan de andere kant wil hij misschien dat ze weer aan het werk ging. Wat moest ze doen?
Ik zal nee zeggen, natuurlijk, vertelde Riley zichzelf.
Maar dat is misschien niet zo gemakkelijk. Ze vond haar baas aardig, en ze wist dat hij erg overtuigend kon zijn. Het was een beslissing die ze niet wilde nemen, dus legde ze de telefoon weg.
Toen ze haar voordeur opende en de heldere, schone ruimte van haar nieuwe huis binnenstapte, verdween Riley's kortstondige angst. Alles leek zo goed sinds ze hierheen verhuisd was.
Een aangename stem riep haar.
"¿Quién es?”
"Soy yo," riep Riley terug. "Ik ben thuis, Gabriela.”
De stevige Guatemalteekse vrouw van middelbare leeftijd stapte uit de keuken en droogde haar handen met een handdoek. Het was goed om Gabriela's lachende gezicht te zien. Ze was al jaren de huishoudhulp van de familie, lang voordat Riley gescheiden was van Ryan. Riley was dankbaar dat Gabriela ermee had ingestemd om bij haar en haar dochter in te trekken.
"Hoe was je dag?" vroeg Gabriela.
"Het was geweldig," zei Riley.
"¡Qué bueno!”
Gabriela verdween weer in de keuken. De geur van een heerlijke maaltijd dreef door het huis. Ze hoorde Gabriela in het Spaans zingen.
Riley stond in haar woonkamer en genoot van haar omgeving. Zij en haar dochter waren nog maar kortgeleden hierheen verhuisd. Het kleine boerderijachtige huisje waar ze hadden gewoond toen haar huwelijk op de klippen liep, was te afgelegen en niet zo veilig. Bovendien had Riley dringend behoefte aan verandering, zowel voor zichzelf als voor April. Nu haar scheiding definitief was en Ryan genereus was met de alimentatie, was het tijd om een heel nieuw leven op te bouwen.
Er waren nog een paar laatste dingen te doen. Een deel van het meubilair was nogal oud en niet op zijn plaats in zo'n ongerepte omgeving. Ze zou iets anders moeten vinden. Een