Nu vroeg ze zich af: waar wás April?
Ze bleef staan en luisterde. Er kwam geen muziek uit de kamer van April boven. Toen hoorde ze haar dochter schreeuwen.
April's stem kwam uit de achtertuin. Riley snakte naar adem en haastte zich door haar eetkamer en kwam op het grote achterdek terecht. Toen ze April's gezicht en torso boven het hek tussen de tuinen in zicht zag komen, duurde het even voordat Riley zich realiseerde wat er aan de hand was. Toen ontspande ze zich en lachte zichzelf uit. Haar automatische gevoel van paniek was overdreven. Maar het was instinctief. Maar al te recentelijk had Riley April gered uit de klauwen van een gek die zich op haar had gericht uit wraak op haar moeder.
April verdween uit het zicht en dook dan weer op lachend van plezier. Ze zat te springen op de trampoline van de buren. Ze was bevriend geraakt met het meisje dat daar woonde, een tiener van ongeveer de leeftijd van April en die zelfs naar dezelfde middelbare school ging.
"Wees voorzichtig!" riep Riley naar April.
"Ik ben OK, mam!" riep April buiten adem terug.
Riley moest weer lachen. Het was een onbekend geluid, voortkomend uit gevoelens die ze bijna vergeten was. Ze wilde er weer aan wennen om te lachen.
Ze wilde ook wennen aan de vrolijke uitdrukking op het gezicht van haar dochter. Het leek pas gisteren, toen April nog vreselijk opstandig en somber was, zelfs voor een tiener. Riley kon het April nauwelijks kwalijk nemen. Riley wist dat ze als moeder veel te wensen overliet. Ze deed er alles aan om dat te veranderen.
Dat was één van de redenen waarom ze het zo leuk vond om van het veldwerk af te zijn, met de lange, onvoorspelbare uren, vaak op verre locaties. Haar schema versmolt nu met dat van April, en Riley vreesde de kans dat dit ooit zou moeten veranderen.
Het beste is om ervan te genieten zolang ik kan, dacht ze.
Riley ging net op tijd terug het huis in om de voordeurbel te horen.
Ze riep, "Ik ga wel, Gabriela.”
Ze opende de deur en was verbaasd dat ze tegenover een lachende man stond die ze nog niet eerder had gezien.
"Hoi," zei hij, een beetje verlegen. "Ik ben Blaine Hildreth, van hiernaast. Je dochter is daar nu bij mijn dochter, Crystal. Hij bood Riley een doosje aan en voegde eraan toe, "Welkom in de buurt." Ik heb een klein cadeautje voor je meegebracht.”
"Oh," zei Riley. Ze was geschrokken van de ongewone hartelijkheid. Het kostte haar een moment om te zeggen, "Alsjeblieft, kom binnen.”
Ze accepteerde de doos onhandig en bood hem een zitplaats aan in een huiskamerstoel. Riley ging op de bank zitten en hield de geschenkdoos op haar schoot. Blaine Hildreth keek vol verwachting naar haar.
"Dit is zo aardig van je," zei ze, terwijl ze het doosje opende. Het bevatte een gemengde set van kleurrijke koffiemokken, waarvan er twee versierd waren met vlinders en twee met bloemen.
"Ze zijn mooi," zei Riley. "Wil je wat koffie?”
"Dat zou ik geweldig vinden", zei Blaine.
Riley riep naar Gabriela, die uit de keuken kwam.
"Gabriela, kan je koffie inschenken in deze mokken? "zei ze, terwijl ze haar twee van de mokken gaf. "Blaine, hoe drink jij graag je koffie?”
"Zwart graag. ”
Gabriela nam de mokken mee de keuken in.
"Mijn naam is Riley Paige," zei ze tegen Blaine. "Bedankt voor het langskomen. En bedankt voor het cadeau.”
"Graag gedaan," zei Blaine.
Gabriela keerde terug met twee mokken heerlijke warme koffie en ging daarna weer aan het werk in de keuken. Enigszins tot haar schaamte, betrapte Riley zich erop dat ze haar buurman van top tot teen zat te bekijken. Nu ze vrijgezel was, kon ze het niet weerstaan. Ze hoopte dat het hem niet opviel.
Och ja, dacht ze. Misschien doet hij hetzelfde bij mij.
Eerst zag ze dat hij geen trouwring droeg. Weduwe of gescheiden, dacht ze.
Ten tweede schatte ze in dat hij ongeveer haar leeftijd was, misschien iets jonger, misschien achter in de dertig.
Eigenlijk zag hij er goed uit, of in ieder geval redelijk goed. Zijn haarlijn trok zich terug, wat hem niet misstond. En hij leek slank en fit.
"Dus, wat doe jij in het dagelijks leven?" vroeg Riley.
Blaine haalde zijn schouders op. "Ik heb een restaurant. Ken je Blaine's Grill in de stad?”
Riley was aangenaam onder de indruk. Blaine's Grill was een van de leukste informele lunchplaatsen hier in Fredericksburg. Ze had gehoord dat het een geweldige plek was om te eten, maar ze had niet de kans gehad om het te proberen.
"Ik ben er wel eens geweest," zei ze.
"Nou, die is van mij," zei Blaine. "En jij?”
Riley ademde diep. Het was nooit gemakkelijk om een totaal vreemde te vertellen wat ze voor de kost deed. Vooral mannen waren soms geïntimideerd.
"Ik werk voor de FBI," zei ze. "Ik ben een veldagent.”
Blaine's ogen werden groot.
"Echt waar?" zei hij.
"Nou, met verlof op dit moment.... Ik geef les op de academie.”
Blaine leunde naar haar toe met groeiende belangstelling.
"Wow. Ik weet zeker dat je een paar goede verhalen te vertellen hebt. Ik zou er graag een willen horen.”
Riley lachte een beetje zenuwachtig. Ze vroeg zich af of ze ooit in staat zou zijn om iemand buiten het Bureau te vertellen over een aantal van de dingen die ze had gezien. Het zou nog moeilijker zijn om te praten over dingen die ze had gedaan.
"Ik denk het niet," zei ze een beetje scherp. Riley kon Blaine stijf zien worden, en ze realiseerde zich dat haar toon nogal onbeleefd was.
Hij bukte zijn hoofd en zei, "Ik verontschuldig me. Het was zeker niet mijn bedoeling om je je ongemakkelijk te laten voelen.”
Ze kletsten daarna nog even, maar Riley was zich ervan bewust dat haar nieuwe buurman terughoudender was geworden. Nadat hij beleefd afscheid had genomen en was vertrokken, sloot Riley de deur achter zich en zuchtte. Ze was niet echt benaderbaar, realiseerde ze zich. De vrouw die een nieuw leven begon was nog steeds dezelfde oude Riley.
Maar ze zei tegen zichzelf dat het er op dit moment nauwelijks toe deed. Een rebound-relatie was het laatste wat ze nu nodig had. Haar leven vroeg om een serieuze oplossing, en ze was nog maar net begonnen om vooruitgang te boeken in die richting.
Toch was het leuk om een paar minuten met een aantrekkelijke man te hebben gepraat, en een opluchting om eindelijk buren te hebben - en ook nog eens aardige buren.
*
Toen Riley en April aan tafel gingen zitten om te eten, kon April haar handen niet van haar smartphone afhouden.
"Stop alsjeblieft met sms'en," zei Riley. "Het is etenstijd. ”
"Over een minuutje, mam," zei April. Ze bleef maar sms'en.
Riley was slechts licht geïrriteerd door April's vertoon van tienergedrag. In werkelijkheid had het zeker zo zijn voordelen. Riley deed het goed op school dit jaar en maakte nieuwe vrienden. Wat Riley betreft, waren dit veel fijnere kinderen dan waar April eerder mee had rondgelopen. Riley gokte erop dat April nu een sms'je stuurde naar een jongen waarin ze geïnteresseerd was. Maar tot nu toe had April hem nog niet genoemd.
April stopte met sms'en toen Gabriela binnenkwam uit de keuken met een dienblad met chiles rellenos. Terwijl ze de dampende, weelderig gevulde paprika's op de keukentafel zette, giechelde April ondeugend.
"Picante