De meeste van haar medestudenten wilden duidelijk in een van de gevangenissen werken. Het feit dat gewelddadige misdadigers door de gemeenschap uitgesloten waren in het ziekenhuis leek deze instelling minder populair te maken bij de studenten.
Uiteindelijk gaf professor Hosta aan dat de les uit was en de zaal liep leeg. Jessie stak haar schrift heel langzaam weer in haar rugzak terwijl enkele studenten vragen stelden aan Hosta. Pas toen iedereen de zaal verlaten had en de professor zelf op het punt stond om te ervandoor te gaan, sprak Jessie hem aan.
“Nogmaals sorry dat ik zo laat was, professor Hosta,’ zei ze en ze probeerde niet te onderdanig te klinken. Na het bijwonen van een les had ze al de indruk gekregen dat Hosta een hekel had aan kruiperig gedrag. He leek een voorkeur te hebben voor leergierigheid, zelfs als die grensde aan botheid in plaats van eerbiedigheid.
“Je klinkt niet echt verontschuldigend, mevrouw …” merkte hij op en hij trok een wenkbrauw omhoog.
“Hunt, Jessie Hunt. En ik geef toe dat ik me niet erg schuldig voel,” gaf ze toe en besliste op dat ogenblik dat ze meer succes zou hebben met deze man als ze rechtuit sprak tegen hem. “Ik nam alleen aan dat het beter was om beleefd te zijn als ik een antwoord wilde op mijn eigenlijke vraag.”
“En die is…?” vroeg hij, zijn wenkbrauwen omhoog getrokken in een uitdrukking van verraste nieuwsgierigheid.
Ze had zijn aandacht.
“Ik merkte dat u zei dat DSH-Metro geen patiënten aanvaardt met een achtergrond van geweld.”
“Dat is correct,” zei hij. “Dat is hun beleid. Ik heb simpelweg hun website geciteerd.”
“Maar professor, we weten allebei dat dat niet helemaal de waarheid is. Het Norwalkziekenhuis heeft een kleine, gesloten afdeling voor patiënten die afschuwelijke misdaden hebben gepleegd, inclusief seriemoorden, verkrachting en allerlei overtredingen met kinderen als slachtoffer.”
Hij keek haar lange tijd onbewogen aan voor hij antwoordde.
“Volgens het departement van staatsziekenhuizen zijn dat soort van gevallen in behandeling in het DSH-Atascadero in San Luis Obispo,” antwoordde hij met een uitdrukkingsloos gezicht. “Bij Metro worden geen gewelddadige daders behandeld. Ik weet niet waar je die informatie vandaan haalt.”
“U weet het wel,” zei Jessie met veel meer zelfvertrouwen dan ze zelf verwacht had. “De afdeling heet de Non-Rehabilitative Division, of kortweg NRD. Maar dat is de saaie benaming die gebruikt wordt voor publieke consumptie. Intern en in de kringen van de criminele justitie staat de NRD bekend als de “hoge risico” unit van DSH-Metro. Ik merkte op dat u deze benaming gebruikte tijdens de les.”
Hosta antwoordde niet. In plaats daarvan bestudeerde hij haar enkele seconden ondoorgrondelijk voor hij een subtiele glimlach toeliet op zijn gezicht. Dit was de eerste keer dat ze iets zoals een glimlach op zijn gezicht zag verschijnen.
“Loop even mee,’ zei hij en hij maakte een gebaar om aan te geven dat ze de zaal moest verlaten. “Je wint de speciale prijs, mevrouw Hunt. Het is drie semesters geleden dat een student de laatste keer mijn kleine woordtrucje opgemerkt heeft. Iedereen is zo teleurgesteld door de regels van de gemeenschap dat niemand zich achteraf afvraagt waar de benaming hoge risico instelling vandaan komt. Maar je kende de NRD duidelijk al lang voor je vandaag de les binnenliep. Wat weet je erover?”
“Nou,” begon ze voorzichtig, “Ik studeerde tijdens de eerste semesters aan de USC en daar is het bestaan van de NRD zo een beetje een publiek geheim omdat het zo dichtbij is.
“Mevrouw Hunt, nu ben je dingen aan het verbergen. Het is geen publiek geheim. Zelfs binnen ordehandhaving en de psychiatrische gemeenschap is dit een goed bewaakt geheim. Ik zou schatten dat er minder dan tweehonderd mensen in de regio op de hoogte zijn van het bestaan van de afdeling. En maar de helft daarvan weet wat er echt gaande is in deze instelling. Maar om een of andere reden ben jij hiervan op de hoogte. Leg me dat alsjeblieft uit. En deze keer iets minder voorzichtige terughoudendheid.”
Nu was het de beurt aan Jessie om te beslissen hoeveel informatie ze wilde delen.
Je bent nu zover gekomen. Je kan al evengoed de laatste stap zetten.
“Het was het onderwerp van mijn thesis,” zei ze. “Ik werd bijna van school gestuurd daardoor.”
Hosta bleef stilstaan en keek haar even verbijsterd aan voor hij zichzelf weer een beheerste houding gaf.
“Dus dat was jij?” vroeg hij en hij klonk onder de indruk terwijl hij verder door de hal liep. “Die thesis is legendarisch volgens degenen die hem gelezen hebben. Als ik het me goed herinner, was de titel iets in de trant van ‚De invloed van lange termijn gevangenschap met rehabilitatie als doel op geesteszieke misdadigers.’ Maar niemand heeft kunnen ontdekken wie de echte onderzoeker was. Er waren immers geen gegevens te vinden voor een ‚Jane Don’t.’”
“Ik moet toegeven dat ik trots ben op die naam. Maar het was niet mijn beslissing om een valse naam te gebruiken.” gaf Jessie toe.
“Wat bedoel je?” vroeg Hosta en hij was duidelijk nieuwsgierig.
Jessie vroeg zich af of ze nog binnen de grenzen was van wat ze mocht zeggen. Maar ze herinnerde zich de reden waarom ze in de eerste plaats de opdracht had gekregen om samen te werken met Hosta en ze besliste dat er geen reden was om bedeesd te zijn.
“De adviseur van mijn richting gaf de thesis aan de decaan,” verklaarde ze. “Hij haalde er onmiddellijk enkele personen van ordehandhaving en de medische wereld bij. Ik mag deze personen enkel vermelden onder de noemer ‚het panel’. Ik werd negen uur lang ondervraagd zodat ze konden constateren dat ik werkelijk een academisch onderzoek aan het schrijven was en niet in het geheim een journalist was, of nog iets ergers.”
“Dat klinkt spannend,” zei Hosta. Hij zei het in alle ernst.
“Zo klinkt het misschien. Maar toen was griezelig een woord dat meer van toepassing was. Uiteindelijk beslisten ze dat ze me niet zouden arresteren. Zij waren immers degenen die de geheime, psychiatrische gevangenis hadden, niet ik. De school ging ermee akkoord dat ik technisch gezien niets verkeerd had gedaan en besloten me niet te schorsen, hoewel alles in mijn thesis als geheim werd geklasseerd. Het departement besliste dat mijn verhoor door de autoriteiten dienst kon doen als de verdediging van mijn thesis. En ik heb verschillende documenten ondertekend met de belofte dit onderwerp nooit met iemand te bespreken, inclusief mijn echtgenoot, of ik zou kunnen worden vervolgd. Ze hebben me wel niet verteld wat de aanklacht zou kunnen zijn.”
“Hoe komt het dan, mevrouw Hunt, dat we nu dit gesprek voeren?”
“Ik kreeg een … laten we het een vrijstelling noemen. Ik mocht mijn opleiding voortzetten en mijn eigen voorwaarden daarvoor stellen. Maar om mijn opleiding af te maken, moest mijn nieuwe departementsadviseur op zijn minst oppervlakkig op de hoogte gebracht worden van wat ik geschreven had. De hogere machten bekeken de faculteiten aan alle universiteiten in Orange County en kwamen tot de conclusie dat enkel u voldeed aan hun voorwaarden. De school heeft een masterprogramma in criminele psychologie. U bent de directeur daarvan. U heeft een band met de NRD en heeft daar veldwerk verricht. U heeft het instituut zelfs opgezet als een optie voor het practicum voor de zeldzame gevallen dat een student interesse toont en veelbelovend is. U bent mijn enige optie in een straal van tachtig kilometer.”
“Ik neem aan dat ik me vereerd moet voelen. En wat als ik weiger om je departementsadviseur te worden?” vroeg hij.
“U hoort bezoek ontvangen te hebben van iemand die het panel vertegenwoordigt om hierover te praten - hoe dit in uw voordeel kan zijn, enz. Het verbaast me dat dat niet gebeurd is. Ze zijn meestal heel erg grondig.”
Hosta dacht even na.
“Ik heb verschillende e-mails en een spraakbericht ontvangen van een zekere dokter Ranier,” zei hij. “Maar ik herkende de naam niet,