“Forensische psychologie.”
“Wauw - dat klinkt spannend. Wanneer ben je dan officieel psycholoog?”
“Wel, ik sta een beetje achter op de planning,” zei Jessie en ze vertelde het verplichte verhaal dat ze vertelde op elke cocktailparty die ze de laatste twee jaar hadden bezocht. “Ik studeerde oorspronkelijk kinderpsychologie als bachelor aan de USC - daar hebben we elkaar ontmoet. Ik was zelfs begonnen aan een stage voor mijn master toen ik besefte dat ik het niet aankon. Het was veel te zwaar voor me om met de emotionele problemen van kinderen om te gaan. Dus ik veranderde van richting.”
Ze maakte er een punt van om een aantal van de andere details te verzwijgen die ervoor gezorgd hadden dat ze gestopt was met haar stage. Bijna niemand was op de hoogte van wat er toen gebeurd was en ze was zeker niet van plan die informatie te delen met een buurvrouw die ze pas had leren kennen.
“Dus betekent dat dat je het minder verontrustend vindt om om te gaan met de psychologie van misdadigers dan met die van kinderen?” vroeg Kimberly verbaasd.
“Gek, hé?” gaf Jessie toe.
“Je zou ervan versteld staan,” voegde Kyle toe. “Ze heeft echt een talent om in de hoofden van schurken te kijken. Ooit zal ze een fantastische profiler zijn. Potentiële Hannibal Lecters kijken maar beter uit.”
“Echt,” zei Kimberly en ze klonk alsof ze echt onder de indruk was. “Heb je al met seriemoordenaars gewerkt en zo van die dingen?”
“Nog niet,” gaf Jessie toe. “Het grootste deel van mijn opleiding was theoretisch. En door de verhuizing ben ik van school moeten veranderen. Dus ga ik dit semester beginnen aan mijn practicum bij UC-Irvine. Dit is mijn laatste semester, dus ik studeer af in december.”
“Practicum?” vroeg Kimberly.
“Het is een beetje zoals een stage, maar minder actief. Ik zal een gevangenis of een psychiatrische instelling toebedeeld krijgen waar ik met gevangenen en patiënten zal praten en ze zal observeren. Hier zat ik op te wachten.”
“De kans om in de ogen van boosdoeners te staren en hun ziel te zien,” voegde Kyle toe.
“Dat is wat overdreven,” zei Jessie terwijl ze hem een speelse vuistslag tegen zijn schouder gaf. “Maar uiteindelijk wel, ja.”
“Dat klinkt erg opwindend,” zei Kimberly en ze klonk werkelijk gefascineerd. “Ik ben er zeker van dat je spannende verhalen zal kunnen vertellen. Over spannende verhalen gesproken, je zei dat jullie elkaar op school ontmoet hebben?”
“Op de studentenkamers toen we eerstejaars waren,” zei Kyle.
“O,” zei Kimberly. “Leerden jullie elkaar beter kennen terwijl jullie samen de was deden, of zoiets?”
Kyle keek even naar Jessie en nog voor hij zijn mond opendeed, wist Jessie dat hij hun standaard verhaal voor op een cocktailparty ging vertellen.
“Hier is de verkorte versie,” begon hij. “We waren eerst vrienden, maar we zijn beginnen te daten halverwege het eerste semester toen een of andere kwal niet was komen opdagen op een afspraakje. Hij werd later van school gestuurd, maar ik neem aan dat dat niets te maken had met het feit dat hij Jessie zomaar in de steek had gelaten. Als je het mij vraagt, is hij er toch maar makkelijk vanaf gekomen. We gingen uit elkaar in het derde jaar, maar werden weer een koppel in ons laatste jaar. Dan bleven we nog een jaar samen voor we beslisten te gaan samenwonen. En na een jaar samenwonen hebben we ons verloofd. Nog tien maanden later zijn we getrouwd. In oktober kunnen we twee jaar huwelijksgeluk vieren.”
“Dus jullie zijn universiteitsliefjes. Dat is zo romantisch.”
“Ja, zo klinkt het misschien,” zei Kyle. “Maar het heeft echt een eeuwigheid geduurd voor ik haar heb kunnen overtuigen. En ik heb de hele tijd de concurrentie van haar af moeten slaan. Je kan je wel voorstellen dat zo ongeveer iedere man die haar zag onmiddellijk verliefd werd op Jessica Hunt. En dan gaat het enkel over hoe ze eruit ziet. Als je haar beter leert kennen, word je tot over je oren verliefd.”
“Kyle,” zei Jessie. Ze bloosde. “Ik word er verlegen van. Hou wat over voor in oktober.”
“Weet je,” zei Kimberly met een glimlach, “Ik denk er net aan dat ik mijn kinderen moet gaan ophalen. En ik krijg opeens het gevoel dat ik het plan van een gelukkig koppel onderbreek om hun nieuwe huis in te wijden. Dus ik denk dat ik ga. Maar ik beloof dat ik jullie zal voorstellen aan de buren. Dit is een heel vriendelijke buurt. Iedereen kent iedereen. We organiseren wekelijks barbecues. De kinderen gaan vaak naar logeerpartijtjes. Iedereen is lid van de lokale zeilclub, ook als ze zelf geen boot hebben. Eenmaal jullie gesetteld zijn, zullen jullie het hier goed naar jullie zin hebben.”
“Bedankt, Kimberly,” zei Kyle en hij begeleidde haar naar de deur. “We kijken er al naar uit om iedereen te ontmoeten. En hartelijk dank voor de brownies.”
Toen ze vertrokken was, vergrendelde hij met veel vertoon de deur.
“Ze leek me lief,” zei hij. “Hopelijk is iedereen hier zo.”
“Ja, ik vond haar sympathiek,” zei Jessie. “Ze was een beetje nieuwsgierig, maar ik neem aan dat mensen hier zo zijn. Ik zal eraan moet wennen dat we niet meer anoniem zijn.”
“Het zal een hele aanpassing zijn.” gaf Kyle toe. “Maar ik denk dat we het uiteindelijk wel beter zullen vinden dat we de namen van onze buren kennen en dat we onze deur niet hoeven te vergrendelen.”
“Ik heb gezien dat je de deur net vergrendeld hebt.” merkte Jessie op.
“Dat is omdat ik dacht aan wat Kimberly zei over het inwijden van het huis,” zei hij terwijl hij dichterbij kwam en voor de tweede maal in tien minuten tijd zijn shirt uittrok. “En ik word niet graag gestoord terwijl ik aan het inwijden ben.”
*
Jessie lag later die avond in bed en keek naar het plafond met een glimlach op haar gezicht.
“Op dit tempo gaan die extra slaapkamers snel gevuld zijn,” zei Kyle, alsof hij haar gedachten lezen kon.
“Ik denk niet dat we dit tempo zullen kunnen volhouden wanneer jij op kantoor begint en mijn nieuwe semester start.”
“Ik wil best een poging doen als jij helpt,” zei hij en hij zuchtte diep. Ze voelde dat zijn lichaam ontspande terwijl hij naast haar lag.
“Ben je dan helemaal niet zenuwachtig?” vroeg ze.
“Waarvoor zou ik zenuwachtig zijn?”
“Voor alles - hoger salaris, nieuwe stad, nieuw huis, nieuwe levensstijl, alles nieuw.”
“Niet alles is nieuw,” zei hij. “Teddy en Melanie ken je al.”
“Ik heb Teddy drie keer ontmoet en Melanie één keer. Hem ken ik amper. En haar kan ik me slechts vaag herinneren. Enkel omdat jouw beste vriend van de middelbare school vlakbij woont, ben ik niet zomaar meteen op mijn gemak met ons nieuwe leven.”
Ze wist dat dit tot ruzie kon leiden, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Kyle liet zich niet opjutten. In plaats daarvan rolde hij op zijn zij en streelde zachtjes met zijn vinger over haar rechterschouder, vlak naast het lange, maanvormige litteken dat bijna 15 cm lang was en van haar bovenarm tot het begin van haar hals liep.
“Ik weet dat je ongerust bent,” zei hij teder. “En je hebt er goede redenen voor. Alles is nieuw. En ik weet dat dat beangstigend is. Ik kan je niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik waardeer dat je zoveel hebt opgeofferd .”
“Ik weet dat het op het einde allemaal goed zal komen,” zei ze, zachter. “Maar het is nu nog veel om te verwerken zo alles tegelijk.”
“Daarom zal het goed zijn om Teddy en Mel morgen te zien. We zullen de band herstellen en dan hebben we mensen die we kennen in deze buurt die ons kunnen helpen terwijl we onze draai proberen te vinden. Zelfs twee mensen kennen zal de overgang veel gemakkelijker maken.”
Hij