– Hej, człowieku!
Piszczy pokrętło, Skeet podnosi szybę.
– Chyba cię skądś znam.
Szyba nieruchomieje w połowie okna.
– Nie kosisz przypadkiem trawy?
– Niech pan odejdzie od samochodu! – piszczę.
– Na cmentarzu?
Skeet podnosi szybę do końca. W samochodzie robi się od razu goręcej o pięć stopni.
– Co za skurwiel – mamrocze Skeet. – Czemu nie zajmie się dziewczyną? – Wiem, że chce otworzyć drzwi. – Zostawił ją samą, jakby jej nie widział, przechodzi przez nią jak przez brudne gacie na podłodze.
Chce go uderzyć – tego zakrwawionego mężczyznę – drzwiami. Chce go skląć i przepędzić.
– Jest ranny.
– Nie zna mnie. Nie mieszka w Bois Sauvage.
– Może mieszka w którymś z tych dużych domów nad bayou. Może chodzi do któregoś z kościołów na północy i widuje cię po drodze.
Skeet odwraca się plecami do okna, pokrętło wbija mu się w krzyż. Opiera potylicę o szybę.
– Duży Henry powinien go stąd zabrać.
Kiedy to mówi, Duży Henry już przebija się ku nam przez trawę. Porusza się z wdziękiem, gdy biegnie. Wydaje się niezdarny tylko wtedy, kiedy stoi, siedzi albo idzie, bojąc się coś uszkodzić.
– Karetka już jedzie, proszę pana.
Dwoma palcami chwyta mężczyznę za łokieć.
– Niech pan idzie ze mną.
Mężczyzna pociera czoło, rozsmarowuje po nim krew jak bandanę. Porusza oczami na boki, jakby czytał z księgi, której nie da się dostrzec.
– Proszę pana.
– On na to nie zasługuje – mruczy Skeet, osuwając się niżej po drzwiach. – China na mnie czeka.
Mężczyzna odchodzi, pochylony do przodu, kołysząc głową w prawo i lewo. Zerka z pobocza w głąb lasu zarośniętego plątaniną rózgowego prosa i bagiennego mirtu. Przestaje kołysać głową. Zatrzymuje się przy kobiecie i stoi, ale nie patrzy na nią. Wyjmuje telefon, wybiera numer i coś mówi. Duży Henry jest po drugiej stronie leżącej. Czeka. Kiedy po dwudziestu minutach nadjeżdża karetka, mężczyzna wciąż rozmawia przez telefon. A kobieta wciąż śpi. Skeet ma zamknięte oczy, co kilka minut wydyma nozdrza.
Zarzuca na ramię worek z karmą dla psa, tak jak Randall Juniora, i biegnie truchtem do szopy, zanim Duży Henry przystaje na dobre. Duży Henry wzrusza ramionami i przekłada rękę przez oparcie fotela, z którego zerwał się Skeet.
– Dzięki za przejażdżkę – mówię.
Duży Henry odwraca się, zgina rękę w łokciu, patrzy na mnie i mówi coś, czego nie słyszę. Prawie nie słyszę, bo podekscytowana China szczeka w szopie. Każde jej szczeknięcie jest jak cięcie nożem. Ciach, ciach, ciach, ciach.
– Bardzo proszę.
Wyginam usta, choć wiem, że nie w uśmiechu, więc uciekam z samochodu i od Dużego Henry’ego. Patrzy za mną. Wbijam dłonie w kieszenie szortów i przytrzymuję test, żeby mi nie wypadł w biegu.
– Umyj ręce! – krzyczę do niego przez ramię sprzed domu.
Pewnie ma na nich krew, krew tego mężczyzny, i Bóg wie co jeszcze z tej krwi. Wszystko, co tamten nosi w środku i od czego można się rozchorować. Kiedy otwieram drzwi do domu, Duży Henry już kuca przed kranem i szoruje dłonie, jakby chciał zedrzeć z nich skórę.
Stare różowe kafelki w łazience, które Mama kładła razem z Tatą, wydają się mokre, ale nie ma na nich wody. Wanna też jest sucha. Wyjmuję test, odkręcam wodę i rozdzieram opakowanie. Widziałam to na filmach, wiem, że sika się na wystający plastikowy patyczek, co też robię. Kładę go na krawędzi wanny i wchodzę do środka, uważając, żeby nie strącić testu na kafelki. Wanna jest metalowa i ciepła. Plastikowa mata na dnie ugina się miękko. Wpatruję się w plastikowy patyczek jak Duży Henry w rannego mężczyznę. Opieram czarne stopy o białe ściany: zostawiają brudne ślady, gdy dotykam nimi wanny, jakbym zdrapywała z niej emalię. Siadam na dłoniach. Nie patrzę na swój brzuch, który w wannie jest płaski, tak jak ten ranny mężczyzna, który nie patrzył na kobietę u swych stóp, śpiącą w wysokiej trawie.
Okienko na plastikowym patyczku zabarwia się jak od deszczu. Po kilku sekundach pojawiają się dwie linie, każda w innym okienku. Są cienkie i bliźniacze. Wpatruję się w patyczek, pamiętam, co przeczytałam na opakowaniu w sklepie. „Dwie linie oznaczają ciążę”. Jesteś w ciąży. Jestem w ciąży. Siadam i obejmuję kolana, trę oczy o rzepki kolanowe. Straszliwa prawda o moim stanie wybucha mi w brzuchu niczym ognisko z jesiennych liści, pożerając wszystkie spadłe z drzew igły sosen. Mam coś w środku.
DZIEŃ TRZECI
Wymioty na ziemi
Ostatniej nocy zasypiałam i budziłam się co kilka minut; chcąc znów zasnąć, zamykałam oczy i pogrążałam się w ciemnej nicości. I za każdym razem, kiedy przysypiałam, gdzieś z ciemności wyłaniała się niczym szkolny zabijaka prawda o tym, że jestem w ciąży, kopała mnie w tyłek i budziła ze snu. Wstałam o siódmej z piekącym gardłem i mokrą od łez twarzą.
Bycie w ciąży oznaczało do tej pory rzyganie. Jest mi niedobrze, odkąd tylko otwieram oczy, zerkam na pomarszczony gipsowy sufit, przypominam sobie, kim jestem, gdzie jestem, czym jestem. Odkręcam wodę w łazience, żeby nikt nie słyszał, jak wymiotuję. Zakręcam ją i zamykam łazienkę. Kładę się na kafelkach. Opieram głowę o ramię, kafelki mają temperaturę wody, której nikt nie starł poprzedniego wieczoru; wpatruję się w podstawę kibla okoloną kurzem niczym oplątwą. Leżę tak długo, że prawie zasypiam. Leżę tak długo, że kiedy podnoszę głowę z ramienia, włosy odcisnęły mi się na skórze pochyłym pismem, którego nie umiem odczytać. Podłoga kołysze się jak dno ciemnego kambuza na statku.
– Esch! – wrzeszczy Junior, szarpiąc za gałkę; wali w drzwi, a potem łomocze stopami po schodkach na tyłach, żeby z nich sikać.
– Esch! – woła Randall.
– Golę sobie nogi! – rzucam do kafelków schrypniętym głosem.
– Golisz? Jestem za stary, żeby szarpać się z Juniorem.
– Zaraz skończę.
Pochylam się nad zlewem i piję wodę, aż odechciewa mi się rzygać. Zakręcam wodę, ale wciąż przełykam. Język mnie szczypie jak po niedogotowanej kukurydzianej kaszy, ale przełykam nadal. Powtarzam sobie: „Nie będę rzygać, nie będę rzygać, nie będę”. Wychodzę na korytarz, kierując się przypodłogowymi listwami.
– Nic ci nie jest? – Randall zagradza mi drogę.
– Spłukałam włosy z wanny – odpowiadam. – Nie martw się.
Nie zwracam uwagi na dudnienie pracującego na podwórku traktora Taty. Kładę się do łóżka, naciągam cienkie prześcieradło na głowę, podciągam kolana pod brodę i dyszę pod prześcieradłem za dwoje.
Kiedy