Detektiv i çmendur. Detektiv qesharak. StaVl Zosimov Premudroslovsky

shoh që ju nuk po punoni.

      – Dhe çfarë po pyet atëherë?

      – Si arritët këtu? – shtoi bas Isolda.

      – Shko, do ta kuptoj. i tha Bedbug gruas së tij dhe iu drejtua gjyshit. – Përgjigje.

      – Përmes vrimës në mur, Osteroid goditi kokën.

      Otila bëri rrugën e tij përmes plehrave në një vrimë në mur dhe pa pjesën e pasme të një lopë që ngriti bishtin. Ai e vështroi atë dhe u tmerrua: çatitë e shtëpive ishin të dukshme.

      – A ka rrugë apo diçka? e pyeti gjyshin e tij.

      – Heh, natyrisht.

      – Dhe ku është gjithë bagëtia ime? – Gjëja e parë që më shkoi në mend Klopu, i cili me shikim anësor dhe qime shqisore veshi shikonte përreth hambarit nga brenda. «Po, hiqni gomarin tuaj», thirri ai dhe nxori bishtin e lopës. Ajo, si hakmarrje, i derdhi një rrymë, si nga një çorape zjarri, me një presion prej njëqind atmosferash. Otila u largua nga presioni prej dy metrash në pjesën e prapme dhe napën e zhytur në plehun e derrit. Isolda vrapoi drejt tij për të ndihmuar nga inercia dhe kapriu kokën mbështetur mbi gjoksin e saj të mrekullueshëm. Dhe ajo dëshironte të zihej…

      – Fu! – Ajo hodhi me zë të lartë kokën prapa në mut dhe me vizionin lateral ajo vëzhgoi ndërsa presioni i makinës që derdhej nga vrima vdiq: «Muuuu!!!» – lopa u rrit, dartanula dhe e mori përsëri, duke tundur bishtin e saj nga bzyk. dhe insektet e tjera.

      – Ku është çelësi? – pyeti gjyshi dhe lëshoi një unazë tymi.

      – Cili është çelësi? – u përgjigj hebraisht në shtrat, duke u ngritur nga muti i ndyrë.

      – Gruaja ime, të cilën e dënove në skllavëri!!! – Osteroidi i ulur dhe i mbështetur në gjunjë me duar u ngrit në këmbë. Fytyra e tij shprehu vdekje.

      – Isolda!!

      – Whatfarë, mjaltë?

      – Ku e pa macen?

      – Atje, vrimë. Ajo u ngjit nga këtu dhe u zhvendos? – ra në ngjyrën e Isold. – Doja ta mashtroja, duke kërkuar, dhe ajo u shndërrua në një mumje dhe këtë gjysh-babai.

      – Ku është gruaja ime, fashiste? – i shqetësuar Osteroid.

      Ku janë këta punëtorë migrantë? – e pyeti Gruaja Klop.

      – Nuk e di? – shtrëngoi Isolde. – Mbrëmë ata ishin ulur në një treshe, këtu.

      – Dhe pastaj? – u ngrit Otila. – Dhe ju – uluni, tani do ta kuptojmë.

      – Dhe pastaj unë shkova në shtrat.

      – Ku shkuan? Të dy janë në rregull, por Toad?! Ai dënohet me arrest me punë të detyruar. Ata shpëtuan. Ikje!!! Thirrni urgjentisht Intsefalata. Ne kemi një arratisje.

      – Dhe ku është gruaja ime? – tha gjyshi me një zë të dridhur.

      – Ajo nuk erdhi të praktikojë punë të detyruar. Ajo do të ulet njësoj … – Zbardhja ishte e zemëruar.

      – Shef!!! Apchi, tha Intsefalopath, dhe u shfaq në një vrimë nga ana e rrugës.

      – Oh, a jeni tashmë këtu? – Whatfarë po qan? – hodhi jashtë shtratit. – Shpejt, lavdërim.

      – Blablabla, apchi, mbrojtës, a jeni këtu? Mendova se ishe në shtëpi, kështu që unë bërtita.

      – Pse?

      – Pra, këtë, apchi, e solla…

      – Kujt?

      «Kimist, apchi», u përgjigj Intsephalopath dhe në vend të targës së tij, u shfaq një kuqezi në vrimë, e mbuluar me puçrra dhe ngjala, një surrat e rrëshqitshme, me sy të kuq, të një fshatari dhe menjëherë u ndryshua në fytyrën e Arutunov.

      – Epo, si? – pyeti korali.

      – Po, si? – Otila ngriu duke kërkuar kosi. «A po ma ofron?» Jam e martuar, te lutem…

      – Jo, fishek, e kam ndaluar, apchi, – Dhe Incefalopati e tundi Kiministin në vrimë, – zvarritje, hajde, shtrojë e trashë. – Por ai u ngec me vendin e përmendur në të. Siç thonë ata: as i guximshëm dhe as syudy. That’sshtë e drejtë, një gjysmë qendër në vendin e reklamuar. Kështu që gomari nuk hyri. Acefalopati mbeti prapa murit, ngjitur me gomarin e kimistit në rrugë.

      – Whatfarë bëri? E njëjta fshij kërpi?

      – Jo, më keq. Duke tallur në apchi në shtëpi, kafshë. – u përgjigj Harutun nga pas murit.

      – Qengjet e mia, ato që dua, atëherë krijoj.., fu, krijoj. – duke spërkatur me elefantë, me një kimist të hequr.

      – Dhe çfarë bëri? – ndërhyri gjyshi.

      – Po, unë pashë nga derri i rripit me sharrë me sharrë elektrike, aphu, fqinjë dhe thirra. – njoftoi Harutun.

      – Dhe çfarë është? Nëse do të doja mish të pelte, – për justifikim isha ndaluar-mbërthyer. – atëherë më porosisni të pres tërë derrin? Për më tepër, ende nuk ka peshë të mjaftueshme në të, dhe frigoriferi u dogj jashtë.

      – Po, ajo do të kishte vdekur për ju?! – Të habitur, duke qëndruar pas burrit të Isold dhe qeshi.

      – Po, nuk do të vdisja, po ju them, unë i veting dhe shërova plagët, dhe pastaj qepa.

      «Linja e peshkimit, apchi», shtoi Harutun.

      – Dhe çfarë është?

      – Dhe çfarë përpunohet? pyeti Klop.

      – Hëna e hënës.

      – Po, anestetizohet, apchi, – Harinn me grindur. – se derri po bërtiste për të gjithë fshatin, saqë edhe Apchis, të varur nga droga nga nikeli kërpi u shpëtuan. Dhe unë, Apçi, nga rruga, i kaluam për dy ditë, pa gjumë, pa një skifter, pa Isold Apchi, një kasetë.