– Dhe a mund të jetë fjala e fundit? pyeti gjyshi.
– Shkoni përpara!
– Dhe kush do të urdhërojë?
– Vetëm mua. Vazhdo Dhe mos harroni për derrin…
Ancefalopati e çoi plakun në dalje nga kalaja dhe shkoi me shpejtësi te Bosi.
– Whatfarë, do të jemi? Sneezy!
– ?farë? A jeni koleg, narkoman?
– Jo, çfarë je. Por unë mendova se, apchi, është e nevojshme të bëhet një provim?! Dhe menjëherë.. Dhe pastaj … – Harutun hezitoi.
– Dhe pastaj çfarë? Go kosi? – duke ekzaminuar bash nga të gjitha anët e pyeti Otili.
– Jo. Por ekspertizë. Mbi të gjitha, aktgjykimi tashmë është miratuar?!
– Nga kush? Gjyqtari?
– Jo, apchi, nga ju, dhe ju keni të drejtën e një aktgjykimi paraprak të veprave penale veçanërisht të vogla, posaçërisht para gjumit vetëm…
– Epo, hajde, por vetëm për hir të një përfundimi pune.
Ata rrahën një cigare dhe u ulën për të pirë duhan.
Mëngjesi po afrohej dhe ata u ulën në tryezë dhe arsyetuan si Holmes dhe Watson, aq më tepër që kur Holmes pi duhan opium dhe kjo nuk e ndaloi atë të bëjë konkluzione deduktive. Por Watson vetëm pinte uiski, qershi, hodhi më të shkurtër, si Lestrade, dhe për shkak të kësaj ata ishin të butë dhe ishin një prerje poshtë Sherlock. Alkooli e mërzit mendjen, kështu që Qeveria e botës lejon, ngrijë dhe ndalon mbirjen në Tokë. Por budalla nuk ka nevojë të hajë asgjë. Ai është sepse është një budalla dhe nuk di asnjë masë. Por të dy ishin kundërshtarë dhe për këtë ata arsyetuan kështu.
– Fushata këtu në fshat, dikush mbolli kërp Chuy dhe shpërtheu fshatin. – Filloi Lidhja e shtratit.
– Po kush? apchi, idot apo plak? – vazhdoi Harutun.
– Apo ndoshta një palë e tretë? Dhe këta mund të jenë vetëm dëshmitarë të asaj që ndodhi dhe vendosën të përparojnë, pasi të kenë provuar.
– Toad, apchi.
– Whatfarë, toad?
– Emri i plakut, apchi, – Toad.
– Toad? Hae. Le të jetë një Toad… Një toad e bardhë për nder të një mjellmë të bardhë.
– ?farë? Sneezy.
– Jo, asgjë. Epo, çfarë, shkoni?!.. Por jo. Prisni… Ejani, hani së bashku?!
Harutun hapi sytë dhe hodhi paksa gjuhën e tij në befasi.
– JO kundër? – pyeti ai duke i zënë sytë me keqdashje në Otil. – nuk keni ngrënë tërë ditën dhe natën sipas planeve të të varurve?
– Po, apchi, saktësisht. – duke duartrokitur duart, Harutun u ngrit papritmas dhe u ul në një karrige tjetër.
– Whatfarë u ul? – Otila çoi.
– Whatfarë, çfarë.. unë, dhe çfarë jam unë? – Korporata bujë dhe u skuq.
– Shkoni, merrni atë: ka supë, ka lugë, pjata, një frigorifer, – krevati filloi të tregojë me duar, duke përfaqësuar kuzhinën. -… ka një kuzhinier. Epo, ju e dini… Një biznes serioz ka rrjedhur.
– ?farë? Rreth anasha? – duke e mbytur supën përmes supës, psherëtiu Harutun.
– Vetëm mos teshtitni. Thith atë dhe mos e prish oreksin tënd.
Harutun ndoqi këshillat e kuzhinierit dhe e thithi vetë.
– shtë e nevojshme të vendosni mbikëqyrje mbi një tel dhe të kapni të gjithë varësit nga droga.
– Vetëm, apchi, ne do ta kalojmë ditën e punës në komunitet në fshat.
– Saktësisht! Dhe këneta do të mbulojë të gjitha shpenzimet tona. Dhe për të përshkruar dhe shkatërruar të gjitha ilaçet…
– Dhe atëherë do ta shkatërrojmë këtë nikel.
– A është e ligjshme kjo? Sneezy
– ?farë?
– Epo, për derrin, apchi.
– Ju ofendoni, e gjithë kjo do të përfshihet në raport, si një shpërblim për qenin zyrtar Polkan, për kapjen e Idot dhe Toad.
– Por isha unë, apchi, i cili i kapi ata?
– Ju, por ju akoma më keni borxh, mbani mend?
– Po, apchi, kujtohet.. Le të jetë Polkan.
– … Dhe ne do ta dërgojmë raportin përmes Internetit në Marshall.
– A keni parë ndonjëherë Marshall, apchi. -Arutun e ngadalësoi lugën.
– Jo. Megjithëse dikur kam punuar si ndihmës i tij.
– Pra, kush i firmosi dokumentet? -Arutun arriti për harengë dhe mëngë preku shtresën me yndyrë të borsch. Ka një dritare në derën e tij, si në arkë: ka letra sekrete dhe grub, të cilat po ju them një sekret, nuk kam pështyrë më shumë se një herë.
– Dhe ai nuk e dinte? Sneezy.
– Nëse ai nuk do ta njihte, atëherë unë nuk do të isha këtu.
– Nuk e kuptoj, ju keni jetuar atje si djathë në gjalpë, pse keni nevojë të pështyni?
– Në këtë vend, pështyma është një fyerje, dhe në atdheun tim është një shenjë përshëndetjeje dhe dashurie, si puthje. Në fund të fundit, kur putheni, ju thithni zbehjen e partnerit tuaj. Dhe kjo është një puthje në distancë… Askush nuk e pa fytyrën e tij. Epo, mirë, ha dhe shko të shikosh kohën.
– Dhe ti? Sneezy.
– Dhe unë do të mendoj. Nëse çfarë?.. – Klop mërmëriti. Unë jam nën zhinka.
– Në dhomën e gjumit?
– Në tualet, dash, natyrisht. Më mirë mbyllini ato në garazh. Nga atje, ata ende nuk do të dalin deri në mëngjes.
– Dhe makina? Sneezy.
– Whatfarë makine?
– Epo, që nga garazhi, apchi, atëherë ka një makinë?
– Kishte një herë, më saktë, një motor. Izya theu, tani vetëm një copë metali të thërrmuar, të shtrirë përreth…
– Epo, unë shkova, Shef?! Sneezy.
Në mëngjes erdhi Toad e vjetër dhe, pasi mori udhëzime, shkoi për të pastruar hambarin. Në hambar për një kohë të gjatë, dora e zotit nuk u aplikua dhe gjithçka që ishte e mbuluar me mut. Otila, si zakonisht, u ul për të rreshtuar thonjtë. Dua të vërej se të gjithë detektivët kanë një hobi që i bën ata të mendojnë: Holmes ka një violinë, Poirot i beson qelizat e tij gri pa ndërhyrje, Agjenti Kay ka një byrek, dhe Klop ka rregulluar thonjtë. Dhe kur të mbaronin, ai do t’i dëbonte brenda dhe t’i shqyente përsëri në mënyrë që t’i rivendoste përsëri dhe në të njëjtën kohë të ndjejë një gumëzhitje të mendimit.
Bale, balle, balte, balte. Dhe kështu orë pas ore, ditë pas dite, vit pas viti, dhe… Papritmas, një fytyrë e keqe e Toad u shfaq nga hambari dhe u ngul sytë, duke buzëqeshur policin.
– Whatfarë doni,