– - Пас чӣ бояд кард? – пас аз таваққуф даҳум пурсид ва боз кар ва карахт шуд.
– - Бояд давид!! Форвард ва танҳо пеш аст ва барнагашт, хатогиҳои гузаштагонро такрор накунед!!
– - Ман шуморо тамоман намефаҳмидам, барои ман чанд сафҳае беэҳтиёт кардам.. – изҳор кард Засратич. – Фаҳмонед, ки чӣ кор кардан лозим аст?
– - Гурезед!! – гунҷишк ба пои худ ҷаҳид. – Бидавед ва танҳо бе баргаштан медавед.
– - Ҷиддӣ?! – Далерона Касулия Зака.
– - Хуб, ҷалол ба Худованд, мураттаб карда шуд!! – шод шуд Черевич Чмор Ико ва ба генерал мурочиат кард. – ва баъзеҳо барои узр пурсидан ташвиш надоштанд.
– - Шишро интизор шавед.. – Засратич хитоб кард.
– - Ҳой!! Дар сӯрохиҳоaaaaaa!! – фарёд мезаданд ва суруди худро месароиданд: «Ҳей, ҳи hylaek, bir julomas birlaek». Мутаассифона, ин калимаҳои инсонӣ тарҷума намешавад, аммо ба маънои аслӣ… Ух … «афлесун пухтааст», ин ҳисси суруд аст.
– - Интизор шавед!!! Интизор шавед!! – бо овози баланд дод мезад Касулия Зека. Ҳама мурданд: касе, ки дар замин ва дар ҳаво дар як секунҷа. Онҳо танҳо антравититсия буданд ва вазнинӣ ба онҳо ғамхорӣ намекард, ба монанди SMScams ё бастаҳои рақамӣ, ки дар тамоми ҷаҳон парвоз мекунанд. Черевич шохҳо ва косахонаи ӯро аз пой ба пой афтид, ях кард: ду по боло ва ду нафари дигар дар замин хобидаанд. Се рехтагарӣ дар ҳаво овехтанд: якум дар ҷои муқаррарӣ; ҳафтум бо дарахт ва даҳум ғилофҳои худро ба ресмон мепечонад.
– - Чӣ шуд, Зека? – пурсид Черевич.
– - Ва ба куҷо давидан? Кадом роҳ? – Зека чашмонашро канда кард.
Ҳама ба якдигар нигоҳ мекарданд ва чашмони онҳо ба гунҷишк нигаристанд. Ӯ ҳис кард, ки саволҳои нодурусти дигарон дар чист.
– - Аҳрор? 1 Чаро шумо ба ман чунин менигаред? Мо метавонем ҳатто дар куҷо давем: ба рост, чап, қафо, пеш, боло, поён… Ҳадди аққал дар куҷо, боз ба ин ҷо баргардед.
– - Чаро? – гуфтанд ҳама аз хор.
– - Замин, зеро он давр аст. – чавоб дод тортанак ва вай боз азоб кашид. – Ман парвоз кардам, мувофиқи ақида, дар ин ҷо.. Ман парвоз кардам. Оё шумо мешунавед? Ман парвоз кардам, аммо нарафтам ё гурехтам … – Стасян бархост ва думи думиашро тарошид. – думи, меафзояд?
– - Биёед, хавотир нашавед. – косахонаи сарашро кашид ва мавқеи ҷангиро гирифт. Ҷангиён аз қафои вай рафтанд. Стасян баргашт.
– - Не, не, ту чӣ?! Ман ба ёд овардам. Ин тупи мунаввар, Офтоб, дар он ҷо ғелонда шудааст … – ва ба шарқ ишора кард. – ва ман ба навдаҳои ӯ парвоз кардам… Пас, мо бояд ба қафо, ки офтоб пинҳон аст, дар паси рах халос шавем.
– - Уфуқ.
– - Ҳа. Нависандаи доно. – Стасян гӯё як шоири болини худро ба осмон дароз кард. – Овоз …, Ух… Дар кӯтоҳ, дар қафо. Он ҷо пинҳон шуда буд – Ман парвоз кардам, аммо акнун ба ман лозим аст, ки ба он ҷо гурезам.
– - Ва