– - Барои хӯроки нисфирӯзӣ. – Касулия берун баромад ва дар як секунҷ пойҳои худро ба риштаи дароз дароз кард. Танҳо вай ӯро фаҳмид. Ва барои дигарон, сухани ӯ зуд ба назар мерасид, гӯё бо суръат ва беҳамтоӣ, гӯё гели нафас гирифтааст…
– - Барои хӯроки нисфирӯзӣ? Шояд шумо ҳам хӯроки нисфирӯзӣ ва як оташфишон дошта бошед, наҳори аввал, дуюм ва панҷ хӯроки бегоҳ?.. – Стасян ғазаб кард. – косахонаи сараш намезанад, ҳа? Шумо, Чморико, – ва Стасян ба устухони пойи Черевич часпониданд, ки вай ҳам баромад ва дар миёнаи ҷаҳиши сусти худ дар ҳаво оҳиста ҳаракат кард. Аммо, вай дарҳол бо суръати замони мо равон шуд. – Хуб, пас шумо ин дафъа маро шир хоҳед дод?
– - Ноз! – ҷавоб дод ҷавони абрноки Касулия.
– - Дар бинии ман нишинед? Ман бинӣ надорам. Ман гурбаи кӯр нестам? Ки вай бинӣ. Ва ман нӯшае дорам. – гунҷишкро тасдиқ карда чашмонашро ба тубе, ки аз он ҷо мӯяш оҳиста тарошида, сипас бинни шарқӣ, чашм пӯшид.
– - Хӯроки асосӣ ин аст, ки забон бошад. – илова кард Ревади Черевич. – сухангӯӣ ва пӯсида мисли як гунҷишк…
Аммо Стасян дигар онҳоро гӯш накард ва ба онҳо нигоҳ накард. Ӯ ба як бинӣ аз як сӯрохи бо мурғ таваҷҷӯҳ пайдо кард, ки оҳиста аз сӯрохи баромада рафт. Ин як мулло буд, аммо Стасян инро намедонист. Ӯ як канори дар паҳлӯ хобидаашро бардошта, ба бинии он часпид ва дар ҷойгоҳе бо бинӣ ва мурғ дар сӯрохиҳо поймол кард. Коҳӣ оҳиро ба шӯр овард ва аз ҳамон лаҳзае оҳе кашид. – Aaapchkhiii … – аз бинӣ берун баромад ва инчунин оҳиста. Стасян ҳатто тавонист, ки каме дам гирад, дар ҳоле ки пахол заминро ламс кард, ва фулус боз ба қулла баромад ва оҳиста нишон дод: дар оғози мурғ ва баъд бинӣ. Sparrow кард ва табассум кард. Коҳи оҳиста ба шӯр омад ва Стасян онро бо мӯре баст. Осмони суст ва пахол ба мисли гилеми пуд суст буд, вале монументалӣ парвоз карда, ба мӯйлаб кашиданд.
– - Ахх!! – садо дод дод ва ба назди худ омад, як сабадро бо мӯяш кашид, дарди дағалро ҳис кард ва зуд ба мисли тараккие гурехт. Стасян ҳамсафар шуда, меъдаашро гирифт. Ва дар тӯли тамоми давраи сипаришуда танҳо як секунҷа истеъфо дод. Стасян дилгиркунанда ва роҳ рафтанро сар кард: дар ин ҷо ва он ҷо. Ва танҳо ӯ аз он пушаймон аст, ки мӯяшро бастааст, вақте дар наздикии як қитъаи тозаи софдилона, ки ҳайвон аз як мелос метарсид, дид. Ҷароҳат бархост ва бо хурсандӣ гуфт:
– - Ох, қувваҳои осмонӣ, абрҳои Shaggy, офтоби офтобӣ, ташаккур!!! Ох, қувваҳои осмонӣ!!!!! – ва ӯ дар бораи пашшаҳо ба хотир овард ва ба пашшаҳо даромада, мисли он замон парашют кард ва интизори пашшаҳо шуд.
– - Хуб, онҳо дар куҷоянд? – гунҷишкон бо овози баланд хавотир шуданд.
– - Мо дар ин ҷоем, сайд! – ҷавоб дод ҷасади Засратич.
– - Бале, на. Ман аз шумо бемор будам, ба ман пашшаҳо ниёз доранд. – ва Стасян дастҳояшро тарошид, то бадбахтӣ паҳн шавад.
– - Оҳ ин пашшаҳо кистанд? – пурсид Черевич.
– - Ҳозир