Anioły w czerni. Evan Currie

Musisz zachować spokój – powiedział, powtarzając dawną naukę. – Gniew musi być twym sługą. Nigdy nie możesz zostać sługą gniewu.

      – Wiem, ojcze – odparła miękkim głosem, czując się malutka w cieniu niegdysiejszego cesarza. – Ale to takie trudne. Żałuję, że zostawiłeś to wszystko w moich rękach.

      – Podarowałem ci Imperium właśnie dlatego, że wiedziałem, iż podołasz odpowiedzialności – wyjaśnił z ciepłym spojrzeniem.

      Jego wzrok zawędrował teraz ku zielonym światłom, oznaczającym położenie znanych światów Przysiężnych, oraz czerwieni wskazującej obszary, gdzie patrole odnotowały działalność Drasinów.

      – Choć jej ciężar potrafi być wielki…

      Oczy Emilii podążyły za jego spojrzeniem ku czerwonym światłom. Ich widok wzbudził w niej dreszcze.

      – Powinniśmy zostawić ich zakopanych w tych grobowcach.

      – Być może – przyznał. – Ogranicza ich jednak liczba pokoleń, przez co nie stanowią dużego zagrożenia. Bardziej martwią mnie tamci.

      Emilia nie musiała patrzeć, żeby wiedzieć, że wbił wzrok w pojedynczą pomarańczową kropkę, wskazującą rodzimą gwiazdę gatunku, który jej dowódcy określili mianem „anomalii”. Imperium nie dysponowało dużym zbiorem informacji na jej temat, a to, co udało się zdobyć, z trudem układało się w logiczną całość. Emilia była wystarczająco doświadczona w sprawach polityki i taktyki, by potwierdzić tę diagnozę.

      Fakt, że anomalia zamieszkiwała obszar tak bliski przestrzeni Przysiężnych, uznano wcześniej za przesłankę, że stanowiła kolonię i odłam pierwotnych zdrajców. Perspektywa ta napawała wstrętem, lecz była choć trochę zrozumiała.

      Nie było to wykluczone, jednak Emilię wciąż prześladowały słowa Heleny. W głębi serca władczyni czuła, że przedstawiciele tego gatunku nie są Przysiężnymi.

      – Ksenosi – wyszeptała, wykrzywiając wargi w obrzydzeniu i nie mogąc powstrzymać dreszczy.

      – Możliwe – stwierdził ojciec głębokim głosem. – Możliwe. A jeśli tak, ich skaza zostanie wymazana. Tak nakazuje pismo.

      Emilia kiwnęła głową.

      Nie byłby to pierwszy raz, kiedy Imperium napotyka ksenoformy w ludzkiej skórze, ale ostatni miał miejsce naprawdę dawno temu. Tak dawno, że – choć sama wychowała się na opowieściach z tamtych czasów – uważała je za niewiele więcej niż właśnie opowieści.

      Teza Heleny wywołała w Emilii szok, była niczym uderzenie młota, po którym wszystkie elementy układanki wskakują na swe miejsce. Imperatorka zamierzała upewnić się w podejrzeniach, nim podejmie stanowcze kroki, wiedziała jednak, że potwierdzenie obaw nie pozostawi jej wyboru.

      – Święta wojna.

      – Wypal ich z oblicza Galaktyki – rzekł ojciec.