บิลหัวเราะเงียบๆแล้วดึงตราประจำตัวออกมา
“ก็ไม่เชิงนะครับ แต่ก็ใกล้เคียง”
“นี่มันอะไรกันคะ!” เธอถามอย่างกังวล “เจ้าหน้าที่เอฟบีไอต้องการอะไรจากร้านเล็กๆของฉันเนี่ย ฉันถูกหมายหัวอะไรรึเปล่าคะ”
“ก็ทำนองนั้นครับ” บิลบอก “แต่คุณไม่ต้องกังวลไป จากการสืบข้อมูลของเรา ร้านของคุณเพียงแต่เป็นหนึ่งในหลายๆร้านในละแวกนี้ที่ขายของเก่าสะสมและตุ๊กตาที่ระลึกเท่านั้น”
อันที่จริงแล้ว บิลเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อะไร คือสิ่งที่เขากำลังค้นหา ไรล์ลี่แค่เพียงแนะนำให้เขาตรวจสอบสถานที่พวกนี้ เผื่อว่าเจ้าฆาตกรอาจจะเคยมาบ่อยๆ – หรืออย่างน้อยอาจจะเคยแวะมาบ้างเป็นครั้งคราว เขาเองไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เธอคาดหวังว่าจะเจอ หรือเธอหวังว่าจะเจอฆาตกรตัวเป็นๆที่นั่น? หรือหวังว่าจะเจอพนักงานที่อาจจะเคยเห็นเจ้าฆาตกรมาก่อน?
ไม่คิดว่าจะพวกเขาจะเคยเห็นมันหรอกนะ หรือถึงแม้จะเคยเจอ ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีที่พวกเขาจะคิดว่ามันเป็นอาชญากร พวกผู้ชายที่เข้ามาที่ร้านนี้มันน่าจะเป็นพวกวิตถารซะมากกว่า
ไรล์ลี่น่าจะกำลังพยายามทำให้เขาได้เข้าใจวิธีการตกผลึกทางความคิดของเจ้าฆาตกรนั่นมากกว่า เช่นวิธีการมองโลกของมัน ซึ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขาว่าเธอคงจะต้องผิดหวังเสียแล้ว เขาแค่ไม่มีมันสมองหรือความสามารถในการอ่านใจฆาตกรเหมือนอย่างที่เธอมี
สำหรับเขาแล้วตอนนี้ดูเหมือนเธอกำลังหว่านแห มีร้านขายตุ๊กตาตั้งมากมายหลายสิบร้านภายในระยะวิถีที่พวกเขาออกสำรวจ เขาคิดกับตัวเองว่าเธอควรจะให้ทีมนิติเวชเป็นฝ่ายตามหาคนทำตุ๊กตาต่อน่าจะดีกว่า ถึงแม้ว่าผ่านมาจนวันนี้แล้ววิธีนั้นก็ไม่ได้มีความคืบหน้าอะไร