Aerte. Jarosław Kasperek

angielski. Uczyłem się go w hipnozie, zaledwie kilka godzin.

      – Dziękujemy, bardzo dobrze –  grzecznie odpowiedział młodszy mężczyzna. Mówił z zupełnie innym akcentem, ale bardzo dobrze go rozumiałem.

      – Mam na imię Aerte, a to jest Aena –  przedstawiłem nas oboje.

      – To jest Mel, Bob, a ja mam na imię Nick –  zrewanżował się Nick. Ponieważ wyczuwałem wyraźną rezerwę w ich zachowaniu, wyciągnąłem rękę na powitanie. Nick, po chwili wahania, podszedł i mocno ją uścisnął. Widząc to Aena podeszła do Mel i ją objęła, potem uściskała Boba i Nicka.

      Ja po chwili zrobiłem to samo. Lody puściły. Wszyscy się rozluźnili. Mel miała łzy w oczach. My też.

      – Nie wiem, czy wiecie – zacząłem. –  Ale zabieramy was do domu.

      – Domyślaliśmy się tego, tzn. Nick nam mówił –  powiedziała Mel, wycierając ręką oczy. –  Teraz już wiemy.

      – W statku są jeszcze trzy osoby –  poinformowała Aena. –  Uwe, czyli kapitan, H'natz i Nell. Czekają na was.

      – Kapitan prosił, żebyście jak najszybciej znaleźli się na statku – dodałem. –  To bardzo ważne, żebyśmy jak najszybciej mogli wam pomóc w pozbyciu się blokad ograniczających pamięć.

      – Co mamy robić? –  rzeczowo spytał Nick. Powiedziałem im. Po chwili ja i Aena zostaliśmy na polanie sami.

      – Co teraz ? –  spytałem, patrząc na nią. –  Bo pierwsza część programu poszła gładko. Byłaś świetna, zwłaszcza pomysł z tym przytulaniem.

      – Odczuwałam taką potrzebę –  wzruszyła ramionami. –  Zawsze robię, co mi serce dyktuje i nie zastanawiam się zbytnio. Myślę, że dobrze na tym wychodzę. Ty zresztą też sobie dobrze poradziłeś. Chodź, obejrzyjmy ten archaiczny dom.

      Dom był prosty i prymitywny, i przez to całkiem ładny. Przez skrzypiące drzwi weszliśmy do środka. Wielki piec z gliny i kamieni zajmował prawie całą ścianę. Był jeszcze ciepły. Pod ścianami stały plecaki. Nawet chciałem jeden przymierzyć, ale ledwo go uniosłem, taki był ciężki.

      – Całkiem tu przytulnie –  stwierdziła dziewczyna siadając na tapczanie. –  Wszystko z drewna. Mogłabym tu mieszkać. Szkoda tylko, że brak łazienki.

      – Myślę, że to tylko kwesta przyzwyczajenia –  powiedziałem, siadając obok. –  Kiedyś ludzie myli się w potokach i wcale im to nie przeszkadzało.

      Właśnie zastanawiałem się, jak rozwinąć ten temat bardziej…

      Nagły pisk w słuchawkach naszych osobistych komunikatorów spowodował, że zerwaliśmy się na równe nogi. Alarm?!!

      – Aerte i Aena! Wracajcie szybko, mamy problem! –  słyszeliśmy głos kapitana, gdy już biegliśmy w stronę dysku.

      Zajęło nam to chwilę. Winda przerzuciła nas równocześnie i rzuciła brutalnie na podłogę. Nell już na nas czekała.

      – Sorry, w trybie alarmowym winda działa szybciej –  powiedziała, widząc, jak z trudem zbieramy się z podłoża. –  Kapitan was wezwał, bo pojawił się statek Szarych, całkiem w pobliżu. Chodźcie do kokpitu, to zobaczycie. Ruszyła pierwsza. My za nią. W Sterówce panował niezwykły tłok. Przy pulpicie siedzieli jak zwykle Kapitan i H'natz, ale na pozostałych, czyli naszych fotelach leżały trzy przypięte pasami ciała Boba, Mel i Nicka. Ich głowy spowijały przewody i czujniki. Wyglądali na uśpionych.