Dziewczyna westchnęła głęboko. Przypomniał jej się podobny październikowy poranek w Inverness. Wtedy siedziała z Paulem na ławce w parku niedaleko rzeki, snując plany na przyszłość. To było dokładnie rok temu. A dzisiaj jest tutaj. Wszystko się zmieniło. Ona też.
– Wiem, co mówi astrologia na jej temat – zaczęła ponownie. – To właśnie nie daje mi spokoju – spojrzała na Scotta, mając nadzieję, że za chwilę wszystko wyjaśni, odpowie na dręczące pytania.
Chłopiec milczał. Sprawiał wrażenie nieobecnego. Zapragnęła znać jego myśli. Czuła, że to niesprawiedliwe. Skąd wiedział o niej tak wiele?
– Przypisuje się je znakowi Koziorożca – odezwał się nagle. – Uznaje za piękne, lecz ukrywające grozę czegoś nieznanego – mówił ściszonym głosem, patrząc przed siebie. – Zdaniem astrologów czarne perły są zwiastunami niezwykłych przeżyć i psychicznych wstrząsów. Ludzie szukający ciszy i spokoju powinni unikać tego klejnotu.
Była w szoku. Nie przestawał jej zaskakiwać.
– To były moje szesnaste urodziny – powiedziała, nie rozumiejąc, dlaczego to robi, dlaczego chce, żeby wiedział. – Rok temu, dwudziestego pierwszego września pojechaliśmy z rodzicami do Edynburga. Tata miał coś do załatwienia w firmie, a potem mieliśmy spędzić miłe popołudnie. Po obiedzie wybraliśmy się na słynną wystawę rzadkiej biżuterii, która jest co roku organizowana w sklepie jubilerskim na Starym Mieście – przerwała. – Stałam i patrzyłam jak zahipnotyzowana. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale ta perła jakby mnie opętała. Przeczytałam chyba wszystkie publikacje na temat czarnych pereł i nie znalazłam nic, co mogłoby pomóc zrozumieć tak wielkie uzależnienie od tego klejnotu. Podobno pierwsi poznali ją Chińczycy – kontynuowała. – Uważali za symbol mądrości i podejrzewali, że tworzy się w mózgu smoka. Hindusi wiązali ją z chmurami, słoniami, wężami, rybami. Grecy i Rzymianie uważali, iż powstaje, gdy kropla deszczu upadnie na skorupę małża, dlatego jest taką rzadkością. W Persji wierzono, iż jest owocem burzowego nieba, natomiast cejlońska legenda wiąże białą perłę ze łzą Ewy, a czarną z Adama. To dziwne – zastanowiła się – mój tata ma na imię Adam. Dopiero teraz na to wpadłam. Myślisz, że ma to jakiś związek? – zwróciła się do Scotta, nadal nie pojmując sytuacji. Nie poznawała siebie.
– Nie wiem, raczej nie, ale może czas da odpowiedź? – odparł tajemniczo, a potem uniósł jej zmarzniętą dłoń i delikatnie pocałował. – Masz ochotę na gorącą herbatę? Powinnaś się rozgrzać. Chodź, zapraszam, pokażę ci bardzo przyjemne miejsce.
– Poczekaj – była zdenerwowana. – Muszę wiedzieć.
– Prosiłem o coś – przerwał, wstając z ławki.
Nie dawała za wygraną. Podniosła się, stanęła naprzeciwko i już miała ponownie zaatakować, kiedy lunęło jak z cebra. Scott chwycił ją mocno za rękę. Biegli, z trudem łapiąc oddech. Strumienie deszczu zalewały im twarze, a silny wiatr utrudniał ucieczkę. Zrobiło się przeraźliwie ciemno. Co pewien czas gdzieniegdzie z hukiem uderzał piorun. Nie wiedziała, dokąd biegną, ale miała wrażenie, że trwa to wieczność.
Wreszcie kompletnie przemoczeni dotarli do małej kafejki. W środku było przyjemnie i ciepło. W niewielkim kominku tańczyły wesoło ogniste płomyki. Na lekko przechylonym drewnianym barze stał gramofon, z którego dochodziły dźwięki bluesa. Wszędzie paliły się świece. Lokal był nieduży i mieścił jedynie pięć małych, okrągłych stolików. Na każdym paliła się lampa naftowa. Stylowe krzesła pokryte były miękkimi poduszkami w indyjskie wzory. Ze stolików zwisały bezwładnie koronkowe obrusy, opadając na podłogę. W wielkiej witrynie, z nisko zawieszonym parapetem wisiały ciężkie, drapowane zasłony, co sprawiało, że pomieszczenie było całkowicie pozbawione światła. Pomimo tego miejsce robiło przytulne wrażenie.
Zdziwiła się, że lokal jest zupełnie pusty. Nie zauważyła nikogo z obsługi. Już miała zapytać, czy na pewno dobrze trafili, kiedy nagle nie wiadomo skąd, pojawiła się przy nich uśmiechnięta kobieta w kolorowej sukni. Dziewczyna zwróciła uwagę na ciemny, długi warkocz, sięgający prawie do pasa. Pomyślała, że nie może być prawdziwy.
– Mój Boże! – krzyknęła kobieta. – Jak wy wyglądacie? – podeszła do okna, uchyliła zasłonę, a potem mrucząc coś pod nosem, zniknęła za kotarą wiszącą obok baru. Po chwili pojawiła się z powrotem, niosąc dwa duże ręczniki.
Zaczęli pospiesznie wycierać przemoczone włosy i ubrania. Potem Scott odłożył ręczniki, wziął leżący na parapecie koc i okrył trzęsącą się z zimna dziewczynę. Usiedli przy kominku. Martika wpatrzona w płonący ogień próbowała rozgrzać skostniałe dłonie.
Kobieta bez słowa krzątała się za barem, coś przygotowując.
– Gorąca herbata z syropem imbirowym. Rozgrzewa zmarznięte duszyczki – powiedziała radośnie, po czym postawiła dwa gliniane kubki na stoliku obok kominka.
– Dziękuję, mamo – Scott posłał jej spojrzenie pełne wdzięczności.
Zaskoczona dziewczyna mało się nie udławiła, próbując wziąć pierwszy łyk.
– Dobrze, już dobrze – kobieta pogłaskała go po głowie. – Nie musisz tak patrzeć. I tak nie podoba mi się, że nie jesteś w szkole. Ale jak zwykle, muszę zrozumieć. Od czego są przecież kochające matki?
– To jest Martika – uśmiechnął się, przedstawiając nową znajomą.
– Miło mi.
– Mnie również – odpowiedziała, kiwając głową z niedowierzaniem. Jak to możliwe, że po raz kolejny udało mu się tak bardzo ją zaskoczyć?
– Nieprędko przestanie padać, więc macie lokal tylko dla siebie, niestety muszę was opuścić – oznajmiła kolorowa postać, a następnie zwinnie chwyciła stojący przy drzwiach parasol i już jej nie było.
– Zaskoczona? – podał kubek z herbatą.
– Odkąd cię poznałam, cały czas mnie zaskakujesz. Biorąc pod uwagę fakt, że minęły dopiero dwie godziny, zaczynam się bać – zamyśliła się. – Kim jesteś, Scott?
– Aniołem Stróżem – odparł bez zastanowienia.
– Nieważne – westchnęła. – Na dzisiaj mam dość zagadkowych odpowiedzi i niespodzianek. Wypiję herbatę i pójdę do domu. Muszę ochłonąć.
– Zostań. Porozmawiajmy. Opowiedz coś o twoim świecie – nalegał.
– Moim świecie? Było, minęło. Pewnie teraz to jest mój świat.
– Zaufaj mi.
– Już to robię, choć nie mam pojęcia dlaczego. Nic o tobie nie wiem.
– Znasz moją mamę – roześmiał się. – Wiesz, jak wyglądam i gdzie chodzę do szkoły. Potrafię spełniać marzenia. To mało?
– Masz rację – parsknęła śmiechem. – Na dobry początek pewnie wystarczy!
Nagle przypomniała sobie o perle. Przez zamieszanie zupełnie nie pamiętała, co z nią zrobiła. Zaczęła nerwowo przeszukiwać kieszenie.
– Tego szukasz? – podał pudełeczko. – Kiedy wybiegaliśmy z klasy, wziąłem ją od ciebie, nie pamiętasz? – pokręcił głową.
– Dziękuję – odetchnęła z ulgą. – Za wszystko.
– Jeszcze nic takiego nie zrobiłem.
– No, nie wiem. Podobno spełniłeś marzenia! To mało? – zrobiła rozbawioną minę i oboje zaczęli się śmiać.
Spędzili