Rozniecić ogień. Louis de Wohl

kontynentów. Nie obchodziła ich wyjątkowa elegancja wenecjan, naśladowana przez wszystkich modnisiów i strojnisie z całego chrześcijańskiego świata. Nie interesował ich Pałac Dożów ani Most Westchnień, prowadzący do słynnych „ołowianych komnat”, więzienia, z którego nie było powrotu. Wypatrywali tylko jednego: należącego do pewnego Hiszpana skromnego domu, usytuowanego w wyjątkowo niemodnej dzielnicy miasta.

      Znaleźli tam delikatnego, chudego, bladego mężczyznę, łysego i okulałego, z głęboko osadzonymi oczami o opadających powiekach, który wyciągnął ku nim ramiona. Objęli go i przytulili się do niego niczym dzieci, kiedy po długiej rozłące ponownie spotykają ojca.

      Mały pokoik zatętnił życiem. Zaroił się w nim od czarnych sutann i promiennych twarzy. Nawet Laynez, najbardziej powściągliwy z całej grupy, miał łzy w oczach.

      Starszemu panu przedstawiono trzech świeżo upieczonych członków: Le Jaya, Broëta oraz Codure’a, a potem wszyscy chcieli wiedzieć, jak ich ojciec radził sobie podczas podróży. Hiszpanie pragnęli usłyszeć wieści od rodzin i co bliscy myślą o ich decyzji. Z kolei don Iñigo chciał usłyszeć, jak jego przyjaciołom udało się wymknąć Francuzom, Hiszpanom, jak uniknęli rozmaitych niebezpieczeństw, na ile prawdziwe są krążące po Hiszpanii pogłoski o narastającej herezji w Niemczech i w Szwajcarii, a także czy członkowie bractwa wiernie przestrzegali jego zasady dokonywania rachunku sumienia dwa razy dziennie oraz chodzenia do spowiedzi i przyjmowania Komunii Świętej raz w tygodniu. W końcu wszyscy zaczęli mówić jednocześnie i biedny, stary Hiszpan, gospodarz don Iñiga, człowiek dobry i uczony, uznał, że dom wali mu się na głowę.

      Wędrowcy stopniowo dowiadywali się, że Iñigo już od dłuższego czasu przebywa w Wenecji, a w drodze z Hiszpanii przeżył mnóstwo przygód. Wyjaśnił, że najbliżsi z jego przyjaciół pozostają w dobrym zdrowiu, on sam zamierza wyruszyć do Rzymu, choć ma pewne powody, by się wahać z podjęciem ostatecznej decyzji.

      Było już dość późno, kiedy Franciszkowi udało się zamienić z don Iñigiem kilka słów na osobności.

      Wiedział już wtedy, że jego jedyny żyjący brat, Mi­guel, poślubił bogatą dziewczynę i opływa w dostatki. Zrozumiał jednak – a raczej wyczuł – że przyjęcie don Iñiga było dalekie od ciepłego.

      Zaczął pojmować, czemu akt nadania szlachectwa, pierwotnie skierowany na adres jego domu w Xavier, został dostarczony mu przez posłańca. W ten sposób Miguel usiłował odwieść go od decyzji o życiu w ubóstwie. Przecież hidalgo nie może być żebrakiem!

      – Nie spodobało im się moje postanowienie – zauważył ze smutnym uśmiechem.

      Don Iñigo odwzajemnił uśmiech.

      – Wyjaśnienie znajdziesz w Ewangelii według świętego Mateusza, rozdział dziesiąty, werset trzydziesty siódmy i trzydziesty ósmy – zapewnił.

      Franciszek wieczorem zajrzał do Biblii, w której odszukał wskazany fragment: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien”.