Кичке якта Сало бөтен «гаилә»не үз бүлмәсенә җыйды. Сүзен әйләнгечтән уратып йөртмәде, турысын ярып салды:
– Йә, егетләр, Почта белән нишлибез?
Бу сорауга Почтаның үзеннән башка беркем дә гаҗәпләнмәде.
– Ни булган миңа?
Сало Таһирның соравын ишетмәгәнгә салышты. Киресенчә, үзе үк сораша башлады.
– Синең чын исемең ничек?
– Минемме?
– Кем белән сөйләшәм соң мин?
– Таһир…
– Сиңа килгән хатынның исеме Зөһрә идеме?
– Әйе.
– Эчкән саен, син безгә сөйләп, туйдырып бетерә торган Зөһрәме?
– Әйе.
– Һаман да яратасыңмы?
– Әйе.
– Ә ул сине яратамы?
– Әйе.
– Аның белән буласың киләме?
– Әйе.
– Нәрсә син! «Әйе» дә «әйе»! Бүтән сүз белмисеңме әллә?
– Беләм…
– Ну, әйт, нишлибез соң?
– Белмим…
– Мин дә белмим. Уйларга кирәк. Йә, кемдә нинди фикер бар?
Сало һәркемгә аерым-аерым тукталып карап чыкты. Аннары, карашын кабат Таһирга кайтарып, бермәл тын калып, уйланып торды.
Шунда Бөке телгә килде:
– Изгелекне туктатыр каршылык юк.
Аның сүзенә әллә ни игътибар итүче булмады. Әмма үзара әңгәмә башлап җибәрү өчен шул җитте.
– Таһирга бәхет елмайды. Надо поддержать! – диде Кирпеч.
– Таһирны кешеләргә кайтарырга кирәк, – диде Чүлмәк.
– Киендерергә, адәм рәтенә китерергә дә Зөһрәсе куенына илтеп салырга, башка вариант юк, ызначит, – дип елмайды Люмин.
– Документ проблемасы булачак. – Чүлмәк сүзен тәмамламаган булган икән.
– Документ бар, – диде Сало. – Вахитов район хакимиятендә ята. Барып кына аласы. Ләкин ментовкага «кәбестә» илтергә туры киләчәк. Сүтә башлаган йорттан «паспорт» кына чыгар дип уйлыйм. Әле киенергә дә калыр… Ә хәзергә син үзеңне рәткә китер. Ишетәсеңме, Почта… Таһир? Иртәгәдән эшкә чыкмыйсың. Авылыңа кайтырга әзерлән, калганын үзебез карарбыз…
Чүлмәк аны хуплап алды:
– Почтага акча кирәк булачак, Сало, банкуем, да?
Салмак кына торып, һәркем банк ролен үтәүче кәнфит кабына акча салып чыкты. Иң ахырдан Сало бер пачка акча куйды. Соңыннан ул, каптагы акчаларны бөртекләп җыеп алып, Таһирның кулына тоттырды.
Таһир бу кадәресен көтмәгән иде. Аның күңеле тулды, күзләренә яшь тыгылды. Күптән елаганы юк иде. Бүген елыйсы килде. Шушы сукбайларның һәрберсенә, туганнарча кочып, иң җылы сүзләр белән рәхмәт әйтеп, кадер-хөрмәт белдереп чыгасы килде. Ләкин ул белә: бомжлар тормышында андый гадәтләр юк. Болай да бөтенесе аңлашылып тора… Таһир төчеләнмәде, бары тик:
– Рәхмәт, туганнар, – дип кенә әйтте, аннары, дымлы күзләрен яшеребрәк, урамга чыгып китте. Аның артыннан Бөкенең таныш фәлсәфәсе иярергә тырышып карады:
– Кеше