– Әйе, – дип, йомшак кына дәште Нариман, дустының күңелен яраламаска тырышып.
– …әти үзе дә түзмәде, йомшап китеп, безнең алда күз яшьләрен күрсәтте… Елый… бахыр… үкереп елый… аңа кушылып, без дә елыйбыз… өелешеп… чатта… ә ул кайтты, берничә мәртәбә кайтты. Без әнине күрмәдек, без аның барлыгын сиздек. Дөресрәге, безгә аны күрсәтмәделәр. Ә без аны олы апамның шатлыклы йөзендә, әтинең сагышлы күзләрендә күрдек…
Назыйм теләсә кемгә ачылмый. Ә менә Нариманны нигәдер үз итте, дус итте. Кем беләндер үзеңнең бар булган кайгыңны, шатлыгыңны уртаклашырга да кирәктер бит инде, бу дөньяда гел йомылып кына да яшәп булмый.
– Авылга нишләп бер дә кайтмыйсың? – дип сорады ул бервакыт Назыймнан.
– Ә нишлим анда кайтып?! Йорт җимерелде, нигез таралды…
– Иске булса да, йортың тора бит, нигезең тора. Аның янында хәзер яшь парлар очраша. Тыныч анда. Без дә Динә белән берничә мәртәбә шунда очраштык…
– Ишегалды ничек? – дип кызыксынды Назыйм.
– Элеккечә…
– Элеккечә булалмый инде…
– Әзрәк коймаларыгыз ишелгән, билгеле.
– Ат арбасы торамы?
– Тора.
– Әти күрше авылдагы Вилдан абыйга заказ биреп ясаткан иде ул арбаны. Алтын куллы кеше иде әти, үлгәнче хуҗалыкта ат асрады. Менә шул камыт бавына асылынып үлде дә инде, мескен…
– Ат яратам, ат асраучы кешеләрне дә хөрмәт итәм…
– Әллә шул хөрмәткә чыгып керәсеңме, ә?! Әче су аласыңмы?! – диде Назыйм. Аның күзләрендә яшь җемелдәде, бүлмәне чиксез сагыш биләп алды…
– Эчмәгәнне беләсең бит инде! – дип, җилкәсен җыерды Нариман.
– Ә… оныттым, гафу ит…
– Теләсәң алып керәм!
– Кирәкми! Шулхәтле тинтәк түгел лә мин, берүзем аракы эчеп утырырга…
Салган килеш ул аны берничә мәртәбә урамда күрде. Аягында чак кына басып тора. Нариманны күргәч, тиз генә ларёкка кереп качмакчы иде,