Ο Ντρου έφτασε στο γραφείο του, αφού διασχίζοντας άδεια προαύλια και βαδίζοντας σε έρημους διαδρόμους. Ήταν πολύ νωρίς ακόμη, για να δει τριγύρω φοιτητές, υπαλλήλους και καθηγητές, αλλά κι άλλες φορές είχε πάει πολύ νωρίς το πρωί στο Πανεπιστήμιο. Του άρεσε να ζει εκείνη τη στιγμή στην οποία το τεράστιο Πανεπιστήμιο έμοιαζε να κοιμάται στο ομιχλώδες πρωινό, σαν φάλαινα απλωμένη για να ξεκουραστεί, αλλά με το βάρος της ισχύος της που σε λίγο θα έμπαινε σε δράση. Βρήκε αμέσως τον αριθμό του Κομπαγιάσι στην ατζέντα του και τον κάλεσε. Απάντησε μία ευγενική γυναίκεια φωνή, στα γιαπωνέζικα.
<Μoshi moshi>4
<Drew desu ga, Kobayashi-san onegaishimasu?>5 απάντησε ο Ντρου με τα φτωχά του γιαπωνέζικα.
<Καλημέρα, Καθηγητά Ντρου>, η συνομιλήτριά του άλλαξε αμέσως σε αγγλικά, αναγνωρίζοντάς τον. <Είμαι η Μαόκο. Ο Καθηγητής Κομπαγιάσι μου έχει μιλήσει για εσάς. Δυστυχώς, τώρα είναι σε διάλεξη και θα τελειώσει σε λίγο. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να σας συνδέσω αμέσως μαζί του, Καθηγητά>.
Ο Ντρου θυμήθηκε ότι όταν τον συνάντησε τελευταία φορά, μερικούς μήνες πριν σε κάποιο συνέδριο, ο Κομπαγιάσι του είχε μιλήσει για εκείνη την πανέξυπνη τελειόφοιτη, τη Μαόκο Γιαμαζάκι, που είχε υπερπηδήσει στάδια και θα αποφοιτούσε νωρίτερα, σε σχέση με τον κανονικό χρόνο. Ήταν χαρά του να μιλά με ένα άτομο τόσο χαρισματικό και, ταυτόχρονα, εκτιμούσε την εξαιρετική παιδεία που επιδείκνυαν οι Ιάπωνες στις συζητήσεις τους. Η κοπέλα λυπόταν πραγματικά που δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τον Κομπαγιάσι, δεν το προσποιούταν με υποκρισία, όπως θα έκανε κάποιος Δυτικός.
<Ευχαριστώ για την ευγένειά σας, Μαόκο-Σαν6. Θα είχατε την καλοσύνη να του πείτε να με καλέσει μόλις επιστρέψει; Είναι πολύ σημαντικό>, ρώτησε ευχαριστημένος ο Ντρου.
<Φυσικά, καθηγητά. Μπορείτε να μου αφήσετε τον αριθμό σας… Α! Ήρθε ο καθηγητής Κομπαγιάσι! Σας συνδέω αμέσως. Καλή σας ημέρα!>
«Απίθανη» σκέφτηκε ο Ντρου, «η Μαόκο ήξερε ότι ο Κομπαγιάσι θα επέστρεφε εντός ολίγου γι’ αυτό ένιωθε τύψεις. Ένας δυτικός θα έλεγε, απλά: “Περιμένετε μία στιγμή να επιστρέψει”. Πραγματικά, έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Ιάπωνες, από άποψης παιδείας».
<Ντρου-Σαν, φίλε μου!> αναφώνησε με χαρά ο Κομπαγιάσι στο τηλέφωνο. <Τι σε έκανε να καλέσεις έναν λάτρη του ρυζιού, σαν τον εαυτό μου;»
<Γεια σου, Κομπαγιάσι. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για μία πολύ πολύπλοκη έρευνα. Έχεις χρόνο να μου διαθέσεις;>
<Φυσικά, Ντρου-Σαν. Μόλις τελείωσα μία εργασία για τον νέο επιταχυντή σωματιδίων, στην Τσίμπα και έχω λίγες εβδομάδες άδεια. Τι, ακριβώς, χρειάζεσαι;>
<Πέτυχα ένα περίεργο φαινόμενο που απαιτεί εμβάθυνση. Εκδηλώνεται μόνο παρουσία πολύ συγκεκριμένων ποσοτήτων ενέργειας και θα ήθελα να καταλάβω τον μηχανισμό που το ορίζει. Εφόσον εσύ δουλεύεις καθημερινά με τα επίπεδα ενέργειας που με ενδιαφέρουν, πιστεύω ότι θα μπορούσες να ασχοληθείς με αυτό το μέρος της έρευνας. Τι λες;>
Ο Κομπαγιάσι ένιωσε κολακευμένος.
<Με τιμά αυτό που ζητάς. Πώς σκέφτεσαι να προχωρήσεις;>