«Το βιβλίο πηγαίνει καλά. Βρήκα την έμπνευσή μου και πάλι», είπε, σαν απάντηση σε μία ερώτηση μου που δεν διατυπώθηκε ποτέ. «Σε πειράζει να μου φέρεις ένα φλιτζάνι τσάι;»
Πιάστηκα από τα λόγια του, σαν ένα σχοινί που ρίχνεται σε έναν άνθρωπο που πνίγεται.
«Πηγαίνω αμέσως».
«Θα καταφέρεις να το κάνεις μόνη σου, αυτή τη φορά;» η ειρωνεία του ήταν σχεδόν ευχάριστη, μετά το τρομακτικό βλέμμα που είχε πριν.
«Θα προσπαθήσω», απάντησα, μπαίνοντας στο παιχνίδι.
Αυτή τη φορά δεν συνάντησα τον Κάιλ κι αυτό ήταν μια ανακούφιση. Στην κουζίνα κινούμουν με μεγαλύτερη ασφάλεια από ό,τι στον κήπο. Παίρνοντας κάθε γεύμα εκεί, παρέα με την κυρία ΜακΜίλιαν, είχα μάθει όλες τις κρυψώνες. Βρήκα χωρίς δυσκολία τον βραστήρα στο ντουλάπι δίπλα στο ψυγείο, και φακελάκια τσαγιού σε ένα κουτί σε ένα άλλο ντουλάπι. Πήγα πίσω στον επάνω όροφο, με τον δίσκο στα χέρια του.
Ο ΜακΛέιν δεν κοίταξε προς τα πάνω, όταν είδε να μπαίνω. Προφανώς τα αυτιά του, σαν κεραίες ραντάρ, είχαν ήδη καταλάβει ότι ήμουν μόνη.
«Έφερα και μέλι και ζάχαρη, γιατί δεν ξέρω πώς το προτιμάτε. Κι έφερα και το γάλα».
Εκείνος χαμογέλασε όταν κοίταξε τον δίσκο. «Δεν ήταν πολύ βαρύς για σένα;»
«Το αντιμετώπισα», είπα με αξιοπρέπεια. Η υπεράσπιση από τα λεκτικά του πειράγματα γινόταν απαραίτητη συνήθεια, σίγουρα προτιμότερη από την τραγική έκφρασή του, λίγα λεπτά νωρίτερα.
«Κύριε ...» Ήταν καιρός να αντιμετωπίσω ένα σημαντικό ζήτημα.
Μου χάρισε ένα χαμόγελο γεμάτο ειλικρινή καλή θέληση, ως μονάρχης με καλή θέληση προς έναν πιστό του υπήκοο. «Ναι, Μελισσάνθη Μπρούνο;»
«Θέλω να ξέρω ποια θα είναι η μέρα που θα έχω ρεπό», είπα με μια ανάσα, ατρόμητη.
Άνοιξε τα χέρια του και τεντώθηκε, απολαμβάνοντάς το, πριν απαντήσει. «Ρεπό; Ακόμη δεν φτάσατε και θέλετε να απαλλαγείτε από μένα;»
Πέρασα το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο, όπως τον έβλεπα να ρίχνει μια κουταλιά γάλα και μία κουταλιά ζάχαρη στο τσάι, και στη συνέχεια να το πίνει αργά. «Σήμερα είναι Κυριακή, κύριε. Το ρεπό της κυρίας MακΜίλιαν. Κι αύριο είναι ακριβώς μια εβδομάδα από την άφιξή μου. Ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε γι’αυτό, κύριε». Από την έκφραση του φάνηκε απρόθυμος να μου χορηγήσει οποιοδήποτε ρεπό.
«Μελισσάνθη Μπρούνο, μήπως σκέφτεστε ότι δεν θέλω να σας δώσω ρεπό;» ρώτησε κοροϊδευτικά, σαν να είχε διαβάσει το μυαλό μου.
Ήδη μουρμούριζα αρνητικά, ότι ούτε στα όνειρά μου δεν θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο, τόσο παράλογο, όταν πρόσθεσε. «... γιατί θα είχατε απόλυτο δίκιο».
«Ίσως δεν κατάλαβα καλά, κύριε. Είναι ακόμη ένα από τα αστεία σας;» Η φωνή μου ήταν αδύναμη, από την προσπάθεια να την ελέγξω.
«Και αν δεν είναι;» απάντησε εκείνος, με μάτια ανεξιχνίαστα σαν τον ωκεανό.
Τον κοίταξα με δέος. «Μα, η κυρία ΜακΜίλιαν…»
«Ούτε ο Κάιλ έχει ρεπό», μου θύμισε, με ένα πονηρό χαμόγελο. Είχα την έντονη εντύπωση ότι διασκέδαζε λίγο.
«Δεν έχει σταθερό ωράριο σαν τη δικό μου», είπα ενοχλημένη. Είχα μια τρελή επιθυμία να εξερευνήσω το χωριό