Прымаць усе густы – гэта не значыць прымаць усе ступені якасці. У «Маладосці» існуе планка, цераз якую трэба пераступіць, каб надрукавацца.
Мае калегі таксама працуюць з літаратурнай моладдзю, і вось не так даўно пры падтрымцы рэктарата, які ўхваліў гэту ініцыятыву, у нас выйшаў зборнік студэнцкай творчасці «Zамовы». Ён змясціў творы паэзіі, прозы, драматургіі і – вядома ж, чаго не можа не быць у лінгвістычным універсітэце, – пераклады. У кароткай прадмове да гэтага зборніка я адзначаю, што тут выступаюць не прафесіяналы – для нас на першым месцы стаяла індывідуальнасць студэнта. Калі казаць пра ўзровень, дык планка ў зборніка не такая высокая, як у часопіса «Маладосць» і іншых нашых літаратурных выданняў: мы бралі практычна ўсё, дзе бачылася імкненне аўтара напісаць што-небудзь і падзяліцца гэтым напісаным з іншымі. Зборнік не толькі шматжанравы, але і шматмоўны, чаму сведчаннем нават яго назва. І хаця ў ім вылучаецца група аўтараў, якія пішуць прафесійна і друкуюцца не толькі ў студэнцкіх выданнях, гэта зборнік менавіта студэнцкай творчасці, бо студэнцтва – гэта таксама сінонім маладосці.
Ну і яшчэ. Сінонім маладосці – «Маладосць».
Я заўсёды любіў «Маладосць». Не толькі за тое, што яна адкрывае новых аўтараў, але і за тое, што яна адкрывае новыя творы сталых аўтараў. Маё пажаданне – ніколі не пакідаць гэтай традыцыі.
Сінонім маладосці – каханне. Многія любяць «Маладосць» за тое, што на яе старонках можна прачытаць творы пра каханне, напісаныя маладымі. Памятаю, калі вучыўся ў БДУ, бачыў «Маладосць» у руках студэнтак фізічнага факультэта. Яны куплялі літаратурныя часопісы, відаць, каб прачытаць пра каханне. І пра маладосць. Таму пажаданнем будзе друкаваць больш такіх твораў.
Беларусь мае адно літаратурнае няшчасце: у нас няма спецыялізаванага часопіса па замежнай літаратуры. Таму хацелася б больш перакладаў на вашых старонках: тады нашы студэнты змогуць супрацоўнічаць з «Маладосцю» больш актыўна.
Таццяна Сівец. Пад каву з горкім шакаладам
– Часопіс «Маладосць» асацыіруецца ў мяне з горкім шакаладам: няма ў ім залішняй саладжавасці, цукернасці, а ёсць – першая горыч юначых пачуццяў і вострае ўспрыняцце жыцця. Напэўна, таму і добра яго чытаць пад каву з шакаладкай.
Наогул, у добрым літаратурным творы заўжды ёсць кропля горычы. Якая сведчыць пра тое, што гэта рэч праўдзівая, сапраўдная і вартая таго, каб прысвяціць вольны час чытанню.
– Канешне, шкада, што я была рэдактарам «Маладосці» такі непрацяглы час і не паспела ператварыць яго ў моднае літаратурнае моладзевае выданне. Але думаю, што гэта ў часопіса яшчэ наперадзе.
– А гэта ўвогуле магчыма?
– Спадзяюся, што гэта магчыма. Хаця тут ёсць і свае «мінусы»: модны – не заўсёды азначае якасны, а «Маладосць» ва ўсе часы свайго існавання магла ганарыцца