Святлана апусціла позірк.
– Шкада. Вас расстраляюць.
Ну вось, засталося чакаць смерці, разважаў Кравец, калі застаўся ў поўнай адзіноце. Гібель невядома за што ў час неспакойнага, але мірнага трэцяга тысячагоддзя.
Нягледзячы на стому і пройдзеныя кіламетры, спаць не хацелася. Узбуджаны мозг усебакова аналізаваў інфармацыю і лагічнага тлумачэння не знаходзіў.
Сяржант спрабаваў супакоіцца, аднавіць у памяці ўсе дэталі аперацыі. Здаецца, пералом адбыўся, калі Вацлаў забрыў у тумановую завесу. Нібыта на зло прапала сувязь, а потым і завіравала сёмая вада на кісялю.
Позняй ноччу доктар Зільге рупліва даследваў рэчы палоннага. Яму дапамагаў Лутцэ.
– Што вы скажаце наконт гэтага? – Зільге перадаў группенфюрэру ўльтранітавы зарад.
– Падобна на гранату, – Лутцэ ўзважыў прадмет у руцэ. – Новае ўзбраенне рускіх?
Афіцэр вярнуў зарад на стол. Узяўся аглядаць аўтамат з пульсмасавым нагнятальнікам. Доктар тым часам трыбушыў рэчмяшок.
– Зільге, адкажыце па шчырасці, чаму вас цікавяць гэтыя туманы? Кройцу можаце дурыць галаву, а вось мне мяркуецца, справа зусім не ў прыродных з’явах.
Лутцэ ўважліва даследваў затворны механізм.
– Маеце рацыю, гер групенфюрэр. Справа не ў тумане.
– А ў чым? – суразмоўца навёў аўтамат на пусты графін, стаяўшы на стале. Зброя зручна ляжала ў руках.
– Дакладна не ведаю.
– Баіцеся ляпнуць лішняе?
– Не. Мажліва мы маем справу з верагодным тэхнічным прарывам рэйха. Калі так, наступіць новая эра ў гісторыі.
– Тлумачэнне аб усім і не аб чым…
– Вы вывучалі фізіку, Лутцэ?
– Ніколі.
– Шкада. У свой час абвер выкраў у англічан трапіўшыя ім неверагодным чынам сакрэтныя доследы доктара Эйнштэйна аб міжпрасторавых сутарэннях часу. Дзіўна, доктар гэтыя доследы ніколі не рэкламаваў. Матэрыялы трапілі ў “Анэнэрбэ”, дзе доўгі час тэарэтычныя выкладкі Эйнштэйна спрабавалі рэалізаваць на практыцы.
– Мне гэта ні аб чым не кажа, – прызнаўся Лутцэ. – Сутарэнні часу… Не разумею.
– Вы чыталі Уэлса?
– Я рэаліст, Зільге, фантастыка не мой канёк.
– Дарэмна. Фантасты часцяком прапануюць досыць практычныя ідэі.
– Добра. – Лутцэ паклаў зброю на стол. – Уэлс паўплываў на доследы “Анэнэрбэ”?
– На “Анэнэрбэ” паўплываў фюрэр, а вось на мяне… – Ён вытрымаў шматзначную паўзу. – Уэлс выказаў думку аб мажлівых падарожжах у часе, Эйнштэйн абгрунтаваў змяненне часу тэарэтычна, а мне тое-сёе атрымалася здзейсніць на практыцы. Разумееце?
– Загадкава гучыць.
– Элементарна, Лутцэ. Вы не жадаеце адправіцца гадоў на сорак-пяцьдзясят у мінулае, пабачыць сябе ў дзяцінстве, пазнаёміцца з кайзерам, а мо вам цікава пабываць у эпоху Рымскай імперыі?
– А вы возьмеце ролю экскурсавода і галоўнага механіка машыны часу, – рассмяяўся афіцэр.
– Не жартуйце, – Зільге перастаў корпацца ў