Мавлоно Завқий. Хамидулла Абдуллаев

қолмаслигини, оддий фикр ва насиҳатомуз сўзлар билан бекорчи безаклар бермасликни ўргатарди. Шеър ёзиш учун жуда кўп шоирларнинг ижодини чуқур билиш, уларнинг шеър ва ғазалларини ўрганиб, ёдлаб олиш лозим. Ташбеҳлар нима, сўз ўйини нима албатта билиш керак. Шоир шеър орқали ўз дарди, завқи, руҳий ҳолатини ифодалай олиши лозим. Кўпгина ҳаваскорлар жарангдор сўзлар жўшқин чақириқлар қилишиб мазмунга алоқаси йўқ фикрлар қўллашади, ҳамма биладиган мисраларга алоҳида урғу беришиб ёки мураккаб хорижий сўзларни кераксиз жойда қўллаб ёқимсиз шеърлар ёзадилар. Бундай қусурлардан эҳтиёт бўлмоқ лозим. Ҳақиқий шеърнинг қиёфаси, тили, дили, мусиқаси, яширин фикри, дарди ва фалсафаси, эзгу мақсади бўлиши шарт. Бундай қаттиққўл талаблар аввалига бажариб бўлмайдигандек туюлган, Завқийни бирмунча бор тушкунликка тушиб зада қилиб қўйган бўлса ҳам у Муқимийдан сабоқ олишни тарк этмади, аста-секин қийинчиликлар чекина бошлади, заҳматли туюлган сатрлар бўшашиб равонлаша бошлади. Мавлоно Муқимий жилмайиш ва ҳайратланиш билан муомала қила бошлади. Қаттиққўлликни тўғри англаган Завқий ўзига нисбатан янада талабчанликни ошириб, борган сайин ажойиб шеър ва ғазаллар ярата бошлади.

      Завқий мустақил ҳаёт бошлаб, маҳсидўзлик ва савдо-сотиқ билан шуғулланар, ижтимоий ишларда фаол қатнашар, ўзининг севимли машғулоти шеърият билан жиддий шуғулланар, унинг ижодий маҳсули халқ ичида тез тарқалиб, шоир бўлиб танила бошлаган эди. У кўпгина шоирлар қатори аввалгидек шоир Муқимий билан ҳамкорлик қилар, шеърларининг сиёҳи қуримасиданоқ унга кўрсатар, маслаҳатлар олар эди. Авваллари Завқийга танқидий муносабатда бўлган Муқимий кейинчалик унга ҳурмати ошиб, рағбатлантира бошлади. Унга бўлган ҳурмати нишонаси сифатида баъзи бир шеърларига мухаммас ҳам бағишлади.