«Зразумеў, таленцік» – адказаў ён.
«Стой, дай дастану ў цябе з вока сон, ха-ха», – смеючыся, казала яна.
Ён паваліў і пацалаваў яе. Яна адбівалася ад яго, а потым здалася яму. Ёй падабалася, як ён здабываў яе. Кожнай дзяўчыне падабаецца, як хлопец дамагаецца яе. Калі хлопец гэта той. Тут, менавіта, той хлопец. Ён яе любіць.
Яна паклала валасы свае і зноў задумалася, і зноў матылёк прыляцел і махнул крылом…
Ён спытаў, што здарылася ў яе? Яна ўсміхнулася і нічога не адказала. Усё добра ў яе… Выйшлі з хаты і пайшлі на возера, кажучы пра ўсё. Так і дайшлі назад. Зайшлі ў хату. Ён сабраў усё, пацалаваў яе і пайшоў па справах. Яна села ў крэсла, паглядзела запісы свае. Усё не ў парадку… потым засмяялася нечаму… Стала пісаць і… вось формула! Яна зразумела, у чым справа. Матылёк! Ён дапамог думаць! Дапісала і паглядзела напісанае. Так. Задача зроблена! Яна перачытала яшчэ раз і зразумела, што любіць яго, свайго. Успомніла, як ён яе дамагаўся – гэта галоўнае. Гэта каханне. Матылёк узмахнул крылом і паляцел…
Я глядзеў на ваду
Так-а, сітуацыя… Успаміны… ён вяртаўся дадому. Дадому! Там чакае яна, жонка. Мілая, любімая! Сэрца стук-стук. Яго сэрца. Яно любіць яе. А мозг яго? Вядома, таксама любіць. Толькі ціха любіць. Думка заўсёды ўзнікае, і нічога не зробіш: абдымаеш яе ўсю, ад галавы да ножак, падняў бы і насіў яе. Як ён яе любіць! Паківаў галавой, узяў цыгарэту і закурыў. Як падумае пра каханую, адразу ўлезла ўспамін. Ён быў спакойны, але ўспамін… моўчкі пакурыў, устаў і прайшоўся, знайшоў сябе і прысеў, зноў падумаў пра яе… Як цалаваў… Калі прыеду дадому? На гадзіннік паглядзеў. Хутка. Ну, хутчэй бы. Хачу дадому. Цягнік прыйшоў, ён узяў рэчы і хуткім крокам накіраваўся дадому. Вось пад'езд, кватэра, дзверы. Заходзіць у кватэру. – Я ў хаце, – падумаў ён. Прайшоў да далёкай пакоя і… ён стаў на парозе і не змог гаварыць… яна з мужчынам у ложку… пачырванела. Нешта яму кажа. Мужчына накрыўся коўдрай. Яны, як дзеці малыя… спалоханыя… нават біць няма каго. Балюча ў грудзях. Ён забраў рэчы і сышоў. Выйшаў з пад'езда, як у тумане, закурыў, дастаў бутэльку гарэлкі і выпіў. Ноч цёплая была. Падумаў і пайшоў на рэчку. Раніцай сябе прывёў у норму. Зайшоў у краму, купіў паесці, гарэлкі, цыгарэт. У краме дзяўчына не магла справіцца з торбай: з яе выпадае то чай, то сухары. Ён усміхнуўся, дапамог ёй.
Куды торбу данесці вам? Вы ўжо злыя на іх (чай і сухары), – спытаў дзяўчыну.
Я не злая, проста стамілася з імі ваяваць. Тут, побач. Дзякуй.
Ён данёс ёй, аддаў і пайшоў. Куды-невядома… ён сам не ведаў куды. Пайшоў да ракі. Там месца нядрэннае знайшоў. Уладкаваўся, выпіў, паеў, закурыў і глядзеў на ваду. Ён бы глядзеў на ваду бясконца. Успаміны яго там… складана было… тут жонка падклала… так-а…
– Вы будзеце доўга сядзець? У вас здарылася нешта? – дзяўчына спытала.
– Не зразумеў. А вы адкуль?
– Як торбу аддалі, дык я паглядзела,