– Бэрт дии. Ырыаны аргыс оҥоһуннаҕына мэлдьи дьон-сэргэ ортотугар өрө көтөҕүллүүлээхтик сылдьыа, олохтон төрүт чуҥкуйуо суоҕа.
– Да-а! Өйүкэҥ диэн туох да дьикти! Ырааҕы сүбэлиигин! Хата, эн иллэҥ кэмҥэр кинини репетициялыаҥ дуо? Баҕар, эн курдук, консерваторияҕа ыытар күммүт кэлиэҕэ. Эрэйгин ыраас харчынан төлүө этибит, – Цветая тохтоло суох чаҕаарыйарын быыһыгар ахсыыларын аайы кэриэтэ көмүс биһилэхтээх тарбахтарын сараҥнатан тырах-ирэх гынан ылла.
– Эс! Дьүөгэлэр икки ардыларыгар эмиэ тугун харчытай?! Көннөрү даҕаны эрчийиэм. Уонна «Кустук» диэн оҕолорго ырыа ансаамбылын тэрийбитим дии. Онно сылдьыа этэ.
– Оо, махтал, Нюрбинкам барахсан! Харчынан сатаммат буоллаҕына, тугунан эмэ син биир толуйуохпут, – саба түһэн кууспахалаан, уураамахтаан ылла, хостон Соттинцев тахсан дорооболоспутугар биирдэ уоскуйда. – Оо, Михаил Михайлович, дорообо-дорообо!
– Эһиги, кырасаабыссалар, кэпсэтэргит элбэх буолуо. Оттон мин массыынабын көрүнэ гаражка тахсыым. Баҕар, сарсын ханна эмэ салгын сии барыахпыт дии, – Соттинцев, Нюрбинатын диэки сып-сылаастык көрө-көрө, киэпкэтин ылан кэттэ.
Аан сабыллаатын кытта Цветая эмиэ тарбахтарынан оонньуу-оонньуу, омун-төлөн буолла:
– Оо дьэ! Михаил Михайлович барахсан дэгиттэр да киһи! Мин кэргэним кинини «универсал» диэн хайгыыр да хайгыыр!
– Дьэ, Моисей Иванович булан этэр! – Нюрбина да хаалсыан баҕарбата. – Хараҕа сытыыката бөҕө! Барытын таба көрөр. Бэл, киин сир кырасаабыссаларын быыһыгар эйигин таба көрөн кэргэн ыллаҕа эбээт!
– Хайаан таба көрүө суоҕай?! Мин диэн эдэрбэр «гарна дивчина» буоллаҕым дии. Оо, оччолорго мин кэннибиттэн төһөлөөх элбэх биллэр киинэ артыыстара, режиссёрдар тарбыйах курдук батыһа сылдьыбыттарын көрүөҥ этэ, Нюрбиночка! Ырыаһыттары эҥин этэ да барыллыбат! – Цветая биир кэм тырымныы түстэ.
Нюрбина күлэн лыҥкынатта:
– Бу да кыыс эмиэ булан этэр ээ. «Тарбыйах курдук» буолан…
– Кырдьык-кырдьык, Нюрбиночка.
– Дьүөгэбин хайдах итэҕэйиэм суоҕай? Харахпар букатын бу баардыы оҥорон көрөбүн, – Нюрбина сол да күлэн санна ыгдаҥалыы-ыгдаҥалыы, куукуна түннүгүн сэҥийэтигэр турар сибэккилэргэ уу кутта. – Һуу, түксүлүөххэ. Уубун иһинэн-таһынан кутаары гынным. Хата, тэллэй ардаҕа кутан ааста дии. Сарсын өрөбүлгэ, үчүгэй күн үүннэҕинэ, биһиги ойуурга бараары оҥостобут.
Цветая, букатын кыра оҕо курдук, ытыһын охсор, харахтара тырымнаһан туох да дьиктилэр. Бу орто дойдуга киниттэн ордук дьоллоох, үөрүнньэҥ, элэккэй киһи, ама, баара буолуо дуо диэххэ айылаах.
– Эчи, тугун үчүгэйэй! Мин кэргэмминээн барсыахпыт этэ. Оҕонньотторбут доҕордоһууларын эн биһи, эмээхситтэрэ, бөҕөргөтүөх тустаахпыт. Доҕордоһуу арыйбатах