Оқшом бошлаб достонни, қирқ кечада биткариб, Алпомишни Ойбарчиннинг висолига еткариб, Ёш – қарининг қалбидан бор армонни кеткариб, Тебраниб куйлаётган денгиз отам кўринмас.
Гўрўғлини ўйнатиб толғир отга миндириб, Боғ эрамда Мисқолнинг юрагини ёндириб, Зарба қилса арчанинг танасини синдириб, Сел каби оқаётган тошқин дарё кўринмас.
Овозидан қув ёғоч мева боғлар шохига, Ҳай – ҳай деган товуши етар Кўтан товига, Мамизига Гўрўғли ташлар эди ёвига. Чин берилиб куйласа тоғу – тошлар йиғларди,
Тулғониб куйлаганда музлар оқар сел бўлиб, Гар ёғочни мақтаса очиларди гул бўлиб, Даврадаги чолларнинг кўз ёшлари кўл бўлиб. "Қунтўғмиш"ни айтганда нор отам йиғларди.
Достон айтса баланд тоғ силжиб келар қошига, Ҳавас билан кўп булут соя солар бошига, Ҳатто метин тошларни келтирарди ҳушига, Гоҳ хўрланиб куйласа полвон тошлар йиғларди.
Минг нағмада чертарди қўлидаги созини, Тоғдай маънога буркаб гапирарди сўзини, Овозга соз қўшарди қўй топгандай қўзини, Жамиратиб айтганда кўкда қушлар йиғларди,
Боғбон эди гулларга гуллар ўсиб барқ урар, Қодир бахши номини асрларга топширар, Фарзанди, шогирдлари сел мисоли жўш урар Улуғ бахшини эслаб гўдак ёшлар йиғларди. Норинг ўлса норчанг бор юкинг ерда қолмайди, Бегинг ўлса бекчанг бор соз эгасиз бўлмайди, Қаҳҳор бахши отланса мисол